به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق به نقل از پایگاه اطلاع رسانی شهید ستاری، انگار از همان کودکی به فکر کارهای بزرگ بود. کارهایی که شاید برای دیگران سخت بود ولی برای منصور آسان. بالاخره او دغدغه هایی داشت که باید با تمام وجود به سمت آنها حرکت می کرد. شاید او به این فکر می کرد که می شود در ایران هم با آپولو به سیارات دیگر سفر کرد یا نه. او در خاطراتش نوشته است:" یادش بخیر آن روزها. بچه بودم که خبر دادند روس ها قمر مصنوعی به فضا فرستاده اند و این خبر آن روزها چقدر مهم بود!"

 شهید منصور ستاری پیش از انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۴۶ با پایان یافتن تحصیلات متوسطه و اخذ دیپلم وارد دانشکده افسری (دانشگاه افسری امام علی (ع) فعلی) و پس از پایان دوران آموزشی به درجه ستوان دومی نائل شد. او سال ۱۳۵۰ برای گذراندن دوره عملی کنترل رادار راهی آمریکا شد و پس از یک سال به ایران بازگشت و به عنوان افسر رهگیر نیروی هوایی مشغول به‌کار شد.

ستاری در نیروی هوایی چه کارهایی نکرد؟

سرلشکرشهید ستاری بسیار به صنعت هوایی علاقه داشت. او در سفر به چند کشور پیشرفته از جمله ایالات متحده آمریکا و تحلیل و بررسی فعالیت های آنان، تجارب گرانبهایی به دست آورد و با نبوغ خود ممزوج کرد. نتیجه این کار، تأسیس دانشگاه هوافضا با 8 گرایش تحصیلی، تأسیس دانشکده پرستاری و راه اندازی مرکز تحقیقات و آموزش پزشکی (پاتولوژی) نیروی هوایی، ایجاد هنرستان کار و دانش ـ فنی و حرفه ای در مرکز آموزشهای هوایی و اجرای برنامه های آموزش و پرورش برای افرادی که حداکثر با سن شانزده سال به استخدام نهاجا درآمده بودند تا بتوانند همانند دانش آموزان دبیرستان به تحصیل بپردازند و دیپلم رسمی کشور به آنها اعطا شود، ایجاد شبکه دیده بانی به منظور تقویت سیستم پدافندی کشور، ایجاد شبکه دیده بانی بصری، ایجاد موانع هوایی بر فراز دره ها، گذرگاهها و ارتفاعات، متحرک کردن سامانه موشکی پدافند هوایی هاگ، راه اندازی تأسیسات و امکانات جدید تعمیر و نگهداری، اجرای پروژه هایی نظیر پروژه اوج و راه اندازی مرکز پژوهش، تحقیقات و آموزش (پتا) به منظور ارتقاء توان نگهداری تجهیزات، اسکورت ناوگان تجاری کشتی های نفتکش ایران در خلیج فارس و دریای عمان تا خروج آنها در سالهای پایانی جنگ، حفاظت از مجتمع پتروشیمی بندرامام و میدان گازی کنگان، طراحی و ساخت خودرو «شمس»، ایجاد خطوط هوایی سها (سازمان هواپیمایی ارتش جمهوری اسلامی ایران) و... بود. اینها بخشی از اقدامات مهم شهید ستاری در دوران فرماندهی او بر نیروی هوایی ارتش بود. با توجه به گستردگی کارهای ستاری در دوران فرماندهی اش بر نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، این سوال پیش می آید که دیگر چه کاری مانده بود که شهید ستاری انجام نداد؟

لحظه شگفت انگیز

در 20 ژوئیه 1969 فضاپیمای آپولو11 برای نخستین بار بر روی کره ماه نشست و دو فضانورد آمریکایی به عنوان نخستین انسان ها و فاتحان آن، تصاویری را به زمین مخابره کردند. این رویداد، آنچنان شگفت انگیز و هیجان آور بود که عادی ترین و ناآگاه ترین افراد در نقاط مختلف جهان نیز به آن واکنش های جالب توجهی نشان می دادند.

شهید منصور ستاری که در آن دوران (1348 هجری شمسی) جوانی 21 ساله بود، در تاریخ 2 مرداد ماه؛ یک روز بعد از فتح ماه، دست نوشته ای دارد که به تحلیل دقیق این رویداد مهم و واکنش افراد جامعه به آن می پردازد که نه تنها در نوع خود خواندنی است بلکه می تواند به عنوان نمونه ای از تیزبینی نقادانه و موشکافانه از وقایع علمی و اجتماعی یک جست و جوگر مورد بررسی قرار گیرد.

ستاری در این دستنوشته که در 8 صفحه آمده است، همچون یک ژورنالیست حرفه ای و یک تحلیلگر کار آگاه، چنان این رویداد را از زوایای مختلف تحلیل می کند که گویی خود در بطن آن  حضور جدی داشته است. گستردگی اطلاعات، دقت پر از وسواس و اشراف اجتماعی به آن، سبب می شود این دست نوشته را به عنوان یک سند ارزشمند در حوزه رویدادهای علمی-اجتماعی در نظر داشته باشیم.

او با اینکه در قامت یک نظامی، آن روزها فعالیت می کرد و بیش از هر چیز، با ادوات جنگی و موضوعات مرتبط با آن سر و کار داشت، با این حال، نگاه انسانی اش را کالبد تفکر و جهان بینی اش، همچنان حفظ کرده بودند. در صفحه 6 این نوشته با اشاره به شعار صلحی که مقامات و دانشمندان آمریکایی در فتح ماه مطرح کرده بودند، می نویسد: «در اینجا مردانی از سیاره زمین برای نخستین بار قدم بر روی ماه گذاشتند: «ما به خاطر صلح برای همه بشریت آمدیم» بله، آرمسترانگ و آلدرین و کالینز به خاطر صلح برای همه بشریت به ماه رفتند و در بازگشت از همنوعان خود انتظار صلح و صفا دارند نه اینکه هر روز بیشرمانه خبر جنگ ها و برادرکشی های نسل بشر را بشنوند و دم بر نیاورند.» و همینطور از این رنج ها می نویسد و می نویسد و به جنگ ها و دشمنی ها و مرگ و میر و کشتارهای ناجوانمردانه اشاره می کند و بعد در انتها آرام و متین می گوید: «بله، بشر به پیروزی بزرگی دست یافته ولی در این وضع، بالیدن به پیروزی های آسمانی و غفلت از خواهران و برادران زمینی! فقط و فقط مایه شرمساریست!!».

دست به قلم دل به آسمان

منصور ستاری، علاوه بر آنکه به دل در گرو آسمان داشت و دائما رویاها و دغدغه هایش را در پیشرفت ایران در حوزه هوا و فضا می دانست، با این همه، پژوهش، مطالعه و پیگیری پیشرفت های روز دنیا را سرلوحه کارش قرار می داد و پشتوانه فعالیت های عملی اش می کرد. او سالها با اسم مستعار مهندس علی امامی، سورنا ستاری، امضای « م . س» یا سایر اسامی مقالاتی در حوزه هوا و فضا را به مجلات مختلف ارائه می داد. آخرین مقاله این شهید بزرگوار در سال 73 پس از شهادتش در مجله ماشین منتشر شد.

آخرین مقاله شهید ستاری که در مجله ماشین در سال 1373 منتشر شده است.

امیرسرلشگر منصور ستاری در 15 دی ۱۳۷۳ در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.