به گزارش مشرق، وحید قلیچ دروازه‌بان سال های خیلی دور پرسپولیس است. او که در بیش از 170 دیدار درون دروازه سرخپوشان پایتخت ایستاده است، این روزها از خیلی اتفاقات گلایه دارد. او از احترامی می گوید که باید برای پیشکسوتان باشد و نیست، بیمه ای که ندارند و پول های زیادی که این روزها در فوتبال هزینه می شود و باعث می شود فوتبالیست ها سیر باشند و اشتیاقی برای گلزنی و پیشرفت نداشته باشند. قلیچ اما این را هم می گوید که در کنار تمام این کاستی ها دلش خوش است به افتخاری که نام پرسپولیس برایش آورده است. گفت وگوی ما با این دروازه بان پیشکسوت پرسپولیس و تیم ملی را در ادامه می خوانید.

  

*پیگیر پرسپولیس این روزها هستید؟

بله. پیگیر هستم که سر تمرین می روم. بعد از 20 سال من سر تمرین پرسپولیس رفتم. تمرین را دیدم و کیف کردم.

*پرسپولیس این روزها چطور است؟

خیلی خوب است. دست آقای برانکو درد نکند تیم خوبی ساخته. اما پرسپولیس نباید دیگر محدود به باشگاههای ایران باشد. لیگ باشگاههای ایران دیگر اهمیتی ندارد، شما صد تا قهرمانی هم بیاوری فایده ندارد. باید ستاره برود روی سینه و تا زمانی هم که ستاره روی سینه نرود دوزار به درد نمی خورد.

*در لیگ قهرمانان پرسپولیس را چطور دیدید؟

خیلی بد بودند. یک بازی آن هم معجزه بود که بازی برگشت را خوب بودند وگرنه در جام باشگاهها چیز آنچنانی از پرسپولیس ندیدیم. این نشان می دهد که پرسپولیس داخل ایران خوب است، بیرون از خانه خوب نیست.

*مشکلش چیست؟

مشکل این است که بازیکن های پرسپولیس زیاد از حد سیر شدند. گرسنه نیستند. به آدم گرسنه شکلات بدهی می خورد، اما اگر همیشه این شکلات را داشته باشد دیگر نسبت به آن بی اهمیت می شود. بازیکن های ما خیلی خوب پول گرفتند. هیچ وقت مثل این سه، چهار سال اخیر فوتبال درآمد نداشته. خدا هم بیشتر بهشان بدهد اما لااقل در آسیا یک کاری انجام بدهند. چون ما در لیگ ایران به اندازه کافی قهرمانی داریم، باید در بیرون از ایران قهرمانی مان احساس شود و تیم ها از ما بترسند. تیم الهلال می گوید حریفم پرسپولیس است، مهم نیست می بریم. نباید این طور باشد باید از ما بترسند که متاسفانه اینطور نیست. تیم ملی مان خیلی باصلابت ظاهر شد و خیلی زیبا به جام جهانی رفت ولی چرا تیم های باشگاهیمان نرفتند؟ این نشان می دهد که سرمربی تیم ملی آقای کی روش با سرمربی های دیگر خیلی فرق دارد و خیلی برتر و بالاتر است. تیم خیلی قوی شده است. ولی تیم پرسپولیس بیرون از خانه هیچ کاری نکرده.

*پرسپولیس در رنکینگ باشگاههای آسیا در رده هشتم است.

این جایگاه پرسپولیس نیست. ما لااقل باید سوم باشیم. من سه سال مربی دروازه بان های پرسپولیس بودم، اول و دوم نمی شدیم، سوم که می شدیم. پرسپولیس همیشه سوم آسیا بوده الان یک سومی هم نداریم. اینکه هشتم هستیم یعنی حتی تیم باشگاهی سریلانکا هم از پرسپولیس بالاتر است. اگر پرسپولیس هشتم است پس استقلال چندم است؟ این خیلی بد است.

*همیشه هر نسلی نسل قبلی را با تعصب تر می داند.

من نسل خودم دهه 60 را هیچ جای ورزش ایران دیگر نمی بینم. برای اینکه دهه 60 دهه ای بود که هشت سال جنگ داشتیم. هشت سال جوان های فوتبالیست ما فقط خلاصه می شد در امجدیه و آزادی. یعنی من می توانم بگویم بهترین فوتبالیست های تمام دوران ورزشی فوتبال در دهه 60 خلاصه می شد. نمی دانید چه دهه ای بود. هر چه فوتبالیست خوب بود در آن دوران بود. بچه ها جایی هم نداشتند خودشان را نشان بدهند. مگر اینکه پاکستان یا هندوستان می رفتند، بازی های آسیایی می رفتند. جای دیگری فوتبال ایران معرفی نشد. بعد از جام جهانی که ایران با اسکاتلند بازی کرد، دیگر فوتبال ما جایگاه آنچنانی نداشت تا دهه 60 که هم تیم ملی خوبی داشتیم هم مربی های خوبی مثل آقای دهداری و آقای پروین داشتیم. من هنوز هم دهه 60 را قبول دارم.

*خیلی گفته شده که پول زیادی که در فوتبال وارد شده در کمرنگ شدن وجهه تعصب موثر بوده.

بله. حتما همینطور است. پول این بلا را سر فوتبال آورده. وقتی بازیکن می گوید من این ماه 50 میلیون خرج خانه ام است از کجا بیاورم؟ آخر چه می کند که 50 میلیون خرج خانه اش است؟ مگر سناتور است یا هر روز هیات دارد و شام می دهد؟ اینها همه برای این پول زیاد است. آن زمان این پول نبود. ما به شهرستان های شمال می رفتیم و پنج، شش بازی در یک روز می کردیم، آخر شب ششصد، هفتصد تومان بینمان تقسیم می شد. با همان زندگی می کردیم. الان هم هیچی نداریم. من وحید قلیچ الان چرا نباید یک دفترچه بیمه داشته باشم؟ یعنی یک دفترچه بیمه هم برایم زیاد است؟ منی که برای فوتبال زحمت کشیدم، انگشتان و دهان و دماغم در این فوتبال آسیب دیده نباید حتی یک دفترچه بیمه داشته باشم؟ از هیچ ارگان و سازمانی هم که حقوقی دریافت نمی کنیم، با سیلی صورتمان را سرخ نگه می داریم. به خودمان می بالیم که دست جلوی کسی دراز نمی کنیم. علی پروین یک حرف قشنگی زد که 30 سال است در گوش من است. گفت دست جلوی کسی دراز نکنید، گدای سربلند باشید. الحمدلله ما هم همینطور هستیم و به خودمان هم افتخار می کنیم که اسم و جایگاهمان گوشه ای از فوتبال هست. وقتی به من می گویند چند بازی کردی می توانم با صراحت بگیرم 179 بازی برای پرسپولیس انجام دادم. تازه تو اگر 179 بازی برای پرسپولیس کرده باشی برابر است با 20 بازی ملی. این تنها دلخوشی ما است.

*باشگاه به پیشکسوت ها می رسد؟

همه جای دنیا پیشکسوت هایشان را روی چشم شان می گذارند اینجاست که پیشکسوت هیچ ارزشی ندارد. من الان به اتاق آقای تاج یا آقای کفاشیان بروم حتی من را راه نمی دهند. یا بروم نانوایی بگویم من فلانی هستم یک نان هم به من نمی دهند. این چیزها هست ولی افتخارش برای ما هست و ما به خاطر این افتخار است که داریم نفس می کشیم.

*از نسل جدید که انتظاری نیست که شما را بشناسند. شده در خیابان از قدیمی ها کسی شما را با بشناسد؟

من چند سال مربی دروازه بان های پرسپولیس بودم؛ مردم خیلی تحویلم می گیرند ولی این به چه درد من می خورد؟ این احترام خوب است و ازز این نظر از مردم خوبمان ممنونم که احترام می گذارند.

*در روزهای گذشته پرسپولیس ابراهیم آشتیانی را از دست داد و گلایه ای شنیده می شد که می گفتند بازیکنان حال حاضر پرسپولیس هیچ کدام برای تشییع نیامدند.

من خودم آنجا بودم؛ درست مثل زمانی بود که من پا و قلبم را عمل کرده بودم و در بیمارستان خوابیده بودم هیچ کس نیامد به من سر بزند. آقای آشتیانی خیلی غریبانه از پیش ما رفت و خیلی غریبانه دفن شد. حتی روز تشییعش دوستان محبت نکردند یک ساعت وقت بگذارند. دیگر ابراهیم آشتیانی هایی نمی آیند؛ این فوتبالیست ها هم دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد؛ بیاییم وقتی کسی گرفتار است به او سر بزنیم نه اینکه این قدر غریبانه دفن شود. من خودم آنجا حضور داشتم و جز چند نفر کسی نبود. این خیلی بد است. او که ابراهیم اشتیانی بود و 5 دفعه شنل گرفت وضعیتش آن شد، چه برسد به ماها. اینها فکر نمی کنند که نوبت خودشان هم می رسد.