به گزارش مشرق، در پی تنش های به وجود آمده بین مسئولان باشگاه نفت و ناصر فریادشیران مسئول آکادمی این باشگاه که از سمت خود کنار گذاشته شده است این باشگاه بیانیه ای منتشر کرد که مشروح آن را می خوانید.

چگونه یک به ظاهر ورزشکار که خود را معلم نیز می نامد می تواند به چنین انسان چندبعدی و خطرناکی(البته بیشتر مضحک) تبدیل شود.
اینکه ناصر فریادشیران کیست را جامعه ورزش می داند اما اینکه او چیست را شاید هنوز خیلی ها نمی دانند.

۱-ادعای حمایت از فوتبال آکادمی یکی از شعارهای همیشه دم دست وی بوده و به گفته بسیاری از نزدیکانش، او با استفاده ابزاری از این ترفند درصدد ثبت نام خود در کتاب رکوردهای گینس با عنوان دلسوزترین پدر نفت می باشد.

۲-فریادشیران با همین شعار پس از اینکه از واگذاری نفت تهران به پارس طلائیه آگاه شد به سرعت خود را به دفتر باشگاه رسانده و بساط آه و ناله را به رقت انگیزترین شکل ممکن پهن نموده و با استفاده از همان شعارها که آن روزها کمی رنگ و لعابشان را عوض کرده بود، بالاخره پس از چند روز حکم خود را از مالک باشگاه دریافت نمود.

۳- اقدام بعدی فریادشیران که حالا خود را همه کاره نفت می دانست تادیب عده ای از بازیکنان و مربیان آکادمی بود که امروز گواهان این مدعا هستند.

۴- پس از دو هفته از تحویل گرفتن آکادمی توسط وی زمانی که احساس کرد باشگاه اختیار تام را در زمینه های مختلف به او نمی دهد و نظارت روی عملکرد وی صورت می گیرد کم کم شروع به دسیسه چینی کرد.

۵-وی در ظاهر با حضور در باشگاه و اعلام حمایت همه جانبه از باشگاه اقدام به کسب اطلاعات داخلی و گاها خصوصی کرده و پس از اخذ آنها بطور مخفی اما ناشیانه اقدام به انتشار آنها می نمود که در یک مورد واضح ، پایگاه خبری جام جم آنلاین آن را در بیانیه مورخ۹۶/۸/۱۵ خود بصورت علنی منتشر نمود.

۶-پس از رو شدن دست فریادشیران و پس از تحقیقاتی که حول شخصیت و اخلاقیات وی صورت گرفت نکات منفی بسیاری در خصوص مسایل اخلاقی وی روشن شد که در وقت مقتضی با مدارک مستند به انها پرداخته خواهد شد.

7- در آخرین مرحله از اقدامات نابخردانه و خرابکارانه، فریادشیران با جمع کردن عده ای از بازیکنان جوان و با همراهی و همدستی چند تن از کادرفنی اقدام به برگزاری یک شو خیابانی نمود. زشت‌ترین و بی شرمانه ترین پلان در تاریخ ورزش ایران در این شو رقم خورد. آتش زدن پیراهن نفت طلائیه تهران که
دوربین برنامه و سایت نود تصاویری را از لحظاتی مشمئزکننده در فوتبال ایران ضبط و با کمال افتخار منتشر نمود که تا امروز نمونه آن جز در منافقین و دشمنان نظام دیده نشده است.

فریادشیران در صحنه ای مشغول سخنرانی ست و ضمن بی ارزش خواندن مالک باشگاه صراحتا پیراهن باشگاه نفت طلائیه را بی ارزش می خواند و به شنیع‌ترین شکل ممکن اقدام به آتش زدن آن می کند اما آیا او می داند چه چیزی را آتش زده است؟ آیا فریادشیران می داند به همراه آن پیراهن پرچم جمهوری اسلامی ایران را به آتش کشیده است ؟ پرچمی که امروز حتی بیگانگان و دشمنان به آن احترام می گذارند...
آیا وی می داند طلائیه کجاست؟ او از خیبر و بدر چیزی شنیده است؟ از جزایر مجنون چطور؟ آیا او می داند برای حفظ هر متر از خاک طلائیه باکری ها و همت ها خون خود را نثار کرده اند؟
و در نهایت آزاردهنده تر از همه اقدامات فریادشیران، سکوت مدیران و دست اندرکاران فوتبال است. سکوتی که مباد نشانه رضایت ایشان از اعمال رقت انگیز فریادشیران باشد. دلیل سکوت حامیان و مدیران ورزشی خصوصا مدیرکل ورزش و جوانان استان تهران چیست؟
آقای گل محمدی در مصاحبه تلویزیونی تمرین تیم نفت طلائیه در کنار اتوبان را محکوم می کند اما نفرمودند این تمرین به دستور چه کسی برگزار شده است. آیا لباس تیم منتخب ایران در آسیا برای مدیران و حامیان ورزش و نفت دارای ارزش نمی باشد؟ اگر این اتفاق برای پیراهن باشگاه دیگری می افتاد عکس العمل مسئولین ورزشی همین بود؟
حمایت از بخش خصوصی که از تذکره های مهم مقام معظم رهبری نیز می باشد اینگونه است؟
دوربین پربیننده ترین برنامه ورزشی کشور از به آتش کشیده شدن پیراهن یک تیم و پرچم یک نظام حمایت می کند و آب از آب تکان نمی خورد. وااسفا که چنین افرادی با رفتارهایی چنین جنون آمیز آموزگار کودکان و نوجوانان آینده ساز ما باشند.