به گزارش مشرق، «رضا ادیب» طی یادداشتی نوشت:
دیپلماسی از دیرباز بعنوان ابزار ارتباط دولت ها شناخته شده است. در این ارتباط متعارف، دولت ها در واقع هویت خود را از ملت می گیرند و ملت های خود را نمایندگی می کنند. به همین دلیل، یکی از اهداف برجسته دولت ها در روابط خارجی، حفظ و تامین و تقویت کرامت ملت و شهروندان خود است. این اصل مورد اجماع موجب شکل گیری اصل کلیدی « احترام متقابل » در روابط بین دولت ها و ملت ها شده است. به سخن دیگر ، احترام به یک دولت، احترام به آن ملت دانسته می شود.
بخش قابل توجهی از دیپلماسی، معطوف به آداب روابط بین دولت ها است که با عنوان تشریفات یا پروتکل شناخته می‌شود. تشریفات دیپلماتیک در روابط بین الملل اهمیت کم نظیری دارد بگونه ای که تاثیر مستقیمی بر رویدادهای دیپلماتیک دارد به این معنی که می تواند برگزاری یک رویداد دیپلماتیک را تسهیل کند یا برعکس، برگزاری آن را غیرممکن سازد.
به همین دلیل، مذاکره و توافق در مورد ترتیبات دیپلماتیک، مقدمه تردیدناپذیر هر رویداد دیپلماتیک است. در عین حال، تشریفات اصول و رویه های شناخته شده ای دارد. یکی از این اصول، حفظ احترام جایگاه نمایندگی دولت ها بعنوان نماینده ملت مربوطه است که عموما ذیل مفهوم نزاکت شناخته می شود.
در پی زلزله اخیر در مناطق غربی کشور بویژه استان کرمانشاه، بسیاری از دولت ها طبق عرف بین المللی پیام های تسلیتی برای رئیس جمهور، رئیس مجلس شورای اسلامی و وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران ارسال کرده اند. در عین حال دولت آمریکا به رسم همیشگی خود با خانواده قربانیان ابراز همدردی کرده است.
نخست وزیر کانادا و احیانا یک یا دو مقام دیگر هم این رفتار آمریکایی را تقلید کرده اند. بر اساس عرف و نزاکت دیپلماتیک، دولت های متمدن در اینگونه موارد ابتدا با دولت و ملت حادثه دیده و سپس با خانواده قربانیان ابراز همدردی می کنند و تسلیت می گویند. اگر هدف این کشورها نمایش یک ژست اخلاقی باشد، هم باید گفت جایگاه تردید ناپذیر نزاکت و عرف دیپلماتیک در این زمینه بگونه ای است که نادیده گرفتن آن موجب بی ارزش شدن چنین ژست اخلاقی می شود.
اگر این کشورها با بروز کمترین مشکل برای کسانی که بصورت غیرقانون شهروندی آنها را دریافت کرده اند خود را محق و موظف می دانند از جایگاه نمایندگی حق شهروندی این افراد پیگیر سرنوشت آنها از دولت ایران باشند، طبعا نمی توانند حقوق حاکمیتی دولت ایران در نمایندگی ملت خود را نادیده بگیرند. تسلیت سیاست زده در عرف بین المللی ارزشی ندارد و هیچ ملتی آن را نمی پذیرد.
این روش تسلیت گفتن صرفا شاید در قالب تعامل خصومت آمیز دولت آمریکا با ملت ایران قابل درک باشد، اما بدون تردید از هرکس دیگری که مایل باشد در قالب عرف و نزاکت بین المللی این حادثه ناگوار را به ملت و دولت ایران تسلیت بگوید، پذیرفته نیست.
اگر قصد آمریکا و معدودی از سیاستمداران غربی، جدا دانستن یا جدا کردن دولت و ملت ایران با سوءاستفاده از یک واقعه تلخ است، ملت ایران با مشارکت بالای خود در آخرین انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب دولت مورد نظر خود، پیشاپیش این رویکرد را رد کرده است. بدون تردید داغ دیدگان این حادثه هم چنین تسلیت سیاست زده ای را نمی بپذیرند.