به گزارش مشرق، رئال مادرید در سال ۱۹۵۲ روزهای طلایی خود را سپری می‌کرد. در این سال سفیدپوشان در یک رقابت سه جانبه شرکت کردند که تیم‌های نورکوپینگ (قهرمان سوئد) و میوناریوس بوگوتا، که در آن زمان تیم فوق العاده‌ای بود حضور داشتند. در خط حمله تیم "باله آبی" (لقب میوناریوس) یک بازیکن بلوند با موهای مجعد به نام آلفردو دی استفانو بازی می‌کرد. او به خاطر بازی‌اش مورد توجه قرار گرفت. علاوه بر سطح بازی‌اش، او در همه نقاط زمین حضور داشت. همه می‌پرسیدند شماره ۹ این تیم کیست؟ هواداران از بازی این بازیکن لذت می‌بردند. میوناریوس فاتح این رقابت‌ها شد و سانتیاگو برنابئو (رییس باشگاه رئال مادرید) و آلفونسو سنیور (رییس باشگاه میوناریوس) با هم خیلی صمیمی شدند.
مادرید در تابستان آن سال برای انجام دو بازی دوستانه برابر میوناریوس به بوگوتا دعوت شد. این موضوع آغازگر تور سفیدپوشان در قاره آمریکا شد. تیم اسپانیایی در کاراکاس هم بازی کرد و در مسابقاتی به نام تورنمنت جهانی کاراکاس که به "جام جهانی کوچک" نیز مشهور بود، شرکت کرد. مادرید در دو بازی دوستانه در حالی با اختلاف کمی از میوناریوس شکست خورد که از قضاوت ناراضی بود. در دومین بازی مادرید برابر میوناریوس، اولیوا و سولواگا (بازیکنان مادرید) کارت قرمز دریافت کردند.
در جام جهانی کوچک علاوه بر مادرید و میوناریوس تیم‌های "بوتافوگو ژیژینیو" و "لا سایه ریکاردو سامورا" (قهرمان ونزوئلا) نیز حضور داشتند. این رقابت‌ها به صورت دو بازی رفت و برگشت انجام شد و همه تیم باید برابر هم بازی می‌کردند. این بازی‌ها در آن کشور (ونزوئلا) اهمیت زیادی داشت و در دیدار افتتاحیه، سوارس فلامریچ (رییس جمهور ونزوئلا) حاضر شد. مادرید به راحتی توانست در دو بازی رفت و برگشت لا سایه را شکست دهد اما مقابل بوتافوگو و میوناریوس در نخستین بازی مساوی کرد.
دیدار رفت با "باله آبی" خیلی نزدیک بود اما در بازی برگشت، شرایط بدتر شد چون هر دو تیم اشتیاق زیادی برای پیروزی داشتند. این پنجمین رویارویایی دو تیم در پنج ماه و چهارمین بازی در چند هفته اخیر بود. تنش‌های زیادی در دیدارهای قبلی دیده شد که هنوز دو تیم فراموش نکرده بودند. مادرید و میوناریوس خود را برای این بازی آماده کرده بودند و رقابتی میان پائینیو و دی استفانو وجود داشت که در نهایت با اخراج هر دو بازیکن همراه شد. این دو بازیکن نمی‌خواستند زمین بازی را ترک کنند. آنها به داور می‌گفتند اگر او زمین بازی را ترک نکند من نیز بیرون نمی‌روم. در نهایت داور مجبور شد از تصمیمش منصرف شود و بازی ادامه پیدا کند. دوباره دو تیم مساوی کردند.
مادرید در آخرین بازی باقی مانده با یک تساوی نیز می‌توانست قهرمان شود. به همین خاطر ایپینیا (سرمربی مادرید) سیستم کاملا دفاعی را انتخاب کرد تا بتواند خط حمله خطرناک بوتافوگو را کنترل کند. او از ساراگا به عنوان مدافع چهارم بهره برد. سرمربی مادرید از سیستم ۳-۳-۴استفاده کرد که در آن دوران غیر معمول بود. تیم اسپانیایی با ترکیب خوانیتو آلونسو، گابریل آلونسو، اولیوا، ناوارو، مونیوس، ساراگا، اولمدو، اولسن، پائینیو، مولوونی و کابررا به میدان رفت. در نیمه دوم خوسئیتو و مونتالوو وارد زمین شدند. ایده ایپینیا کار ساز شد و مادرید به تساوی بدون گل دست یافت و قهرمان شد. این قهرمانی در اسپانیا انعکاس زیادی داشت.
اردوی سفیدپوشان در کوبا ادامه پیدا کرد و با چهار پیروزی، چهار مساوی و دو شکست مادرید به پایان رسید. بازگشت تیم اسپانیایی به فرودگاه باراخا مادرید با استقبال چند هزاری نفری هواداران همراه شد چون تیم پایتخت نشین توانسته بود قهرمان جام جهانی کوچک شود.