پالیتیکو در مورد این اشیاء نوشته است: «ادعا شده است که به نظر می‌رسیده این "پدیده‌های ناشناخته هوایی" که از سوی خلبان‌ها و نیروهای نظامی مشاهده شده‌اند، به مراتب پیشرفته‌تر از توان آمریکا یا کشورهای خارجی بوده‌اند. به گفته چند منبع که مستقیما در این پروژه مشارکت داشته یا در جریان آن قرار گرفته‌اند، در برخی موارد، حرکات آن‌ها آنقدر غیرعادی و سریع بوده که به نظر می‌رسیده که قوانین فیزیک را نقض می‌کنند.»

این پروژه که «برنامه شناسایی تهدیدات پیشرفته هوایی» نام داشته، طبقه‌بندی شده نبوده، اما تنها شمار معدودی از مقامات از وجود آن اطلاع داشته‌اند. به نوشته پالیتیکو، ایده اولیه این طرح را «هری رید» سناتور دموکرات مطرح کرده و توانسته در سال ۲۰۰۹ ردیف بودجه لازم برای آغاز آن را به تصویب برساند.

به گفته یکی از کارکنان سابق کنگره، یکی از توضیحات احتمالی برای این اشیاء ناشناخته، این است که ممکن است یک قدرت خارجی، احتمالا چین یا روسیه، به نسل آینده فناوری دست یافته و این اشیاء را که می‌توانند تهدیدی برای ایالات متحده باشند، ساخته باشند. یکی از انگیزه‌های آغاز برنامه پنتاگون برای بررسی این اشیاء هم همین مسئله بوده است.

«باب بیگلو» سرمایه‌دار آمریکایی فعال در زمینه هتل‌داری و صنایع هوا و فضا که از دوستان رید است، در متقاعد کردن او برای راه‌اندازی برنامه شناسایی اشیاء ناشناس پرنده نقش داشته است. بیگلو که یک شرکت فناوری‌های فضایی دارد و در انتخابات ۱۹۹۸ و ۲۰۰۸ از حامیان مالی رید بوده، مدت‌هاست که می‌گوید به این نتیجه رسیده که فضایی‌ها مرتبا به زمین سفر می‌کنند. وی حتی منطقه «اسکینواکر رنچ» واقع در «یوتا» را نیز خریداری کرده است. شایعات متعددی درباره مشاهده اتفاقات غیرطبیعی و اشیاء ناشناخته در این منطقه وجود دارد و گروه‌های معتقد به وجود یوفوها به شدت این منطقه را زیر نظر دارند.

رید و بیگلو از اظهار نظر درباره گزارش پالیتیکو خودداری کرده‌اند.

به گفته یک مقام پنتاگون، این برنامه در سال ۲۰۱۲ «بر اساس چارچوب زمانی از پیش تعیین‌شده» به پایان رسیده است. با این وجود، استعفای «لوئیس الیزوندو» از وزارت دفاع آمریکا، موجب شده تا این برنامه مورد توجه قرار گیرد. این افسر با سابقه اطلاعاتی که مسئول پیشبرد پروژه شناسایی یوفوها بوده، در ماه اکتبر در حالی از سمت خود کناره‌گیری کرد که در نامه‌ای به «جیمز متیس» وزیر دفاع آمریکا نوشته بود که برنامه تحت رهبری‌اش «آنطور که باید و شاید جدی گرفته نشده.»

اندکی پس از استعفا، الیزوندو به عنوان یکی از اعضای کلیدی شرکت «آکادمی ستارگان هنرها و علوم» به کار گرفته شد. این شرکت که می‌گوید شماری از نیروهای کارکشته آژانس مرکزی اطلاعات آمریکا (سیا) و وزارت دفاع آمریکا را به کار گرفته، اعتقاد دارد «که به حد کافی شواهد معتبری از پدیده ناشناس هوایی وجود دارد که اثبات کند فناوری‌های ناشناخته‌ای وجود دارند که می‌توانند تجربه زندگی بشری را به کلی متحول کنند.»

«کریس ملون» مدیر اداری سابق کمیته اطلاعاتی سنا و معاون سابق دستیار وزیر دفاع در امور اطلاعاتی که او هم اکنون عضو آکادمی ستارگان است، می‌گوید: «فکر می‌کنم همه ما از اینکه دولت‌ها و دانشمندانمان برخی از جالب‌ترین، برانگیزاننده‌ترین و احتمالا مهم‌ترین موضوعات را نادیده می‌گیرند، کلافه شده‌ایم.»

ملون اخیرا در یک نشست خبری در لاس‌وگاس درباره یکی از برخوردهای ادعایی با این اشیاء، گفت: «سفید و کشیده بود و حدود ۴۰ پا طول و احتمالا ۱۲ پا قطر داشت... خلبان‌ها از اینکه دیدند این شی ناگهان تغییر جهت داده و با مانورهای عجیبی که حتی به نظر می‌رسید قوانین فیزیک را نقض می‌کنند به سمت اف-۱۸‌ای که به آن نزدیک می‌شد، حرکت کرد، جا خوردند. آن‌ها مغلوب فناوری‌ای شده بودند که تاکنون نظیرش را ندیده بودند.»

پروژه اخیر پنتاگون، در واقع مشابه تلاش‌هایی بود که پیش از این در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ هم در آمریکا صورت گرفته و هدف از آن‌ها سر در آوردن از هزاران گزارشی بود که از مشاهده اشیاء ناشناخته در آسمان منتشر می‌شد. پروژه «بلو بوک» که بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۶۹ در جریان بود، معروف‌ترین این پروژه‌هاست که هنوز هم مورد علاقه یوفوشناسان قرار دارد.

با این وجود، یک منبع آگاه به پالیتیکو گفته است که تلاش اخیر که به آژانس اطلاعات دفاعی محول شده بود، به جز به جا گذاشتن انبوهی از اسناد و کاغذ، دستاورد چندانی نداشت.

سخنگوی پنتاگون وجود این برنامه را تائید کرده و گفته این پروژه در سال ۲۰۱۲ بر اساس برنامه زمانی از پیش‌تعیین شده به پایان رسیده است. به گفته وی، وزارت دفاع تشخیص داده است که مسائل مهم‌تری وجود دارد که بهتر است بودجه به جای این برنامه، برای آن‌ها صرف شود.

یک منبع آگاه به پالیتیکو می‌گوید بعد از مدتی حتی رید هم به این نتیجه رسید که این برنامه ارزش ادامه دادن ندارد.

این منبع آگاه می‌گوید: «بعد از مدتی، این اجماع به دست آمد که ما واقعا به چیز به درد بخوری دست پیدا نکرده‌ایم. انبوهی از کاغذ روی دست ما مانده بود، اما نهایتا چیز خاصی پیدا نشده بود. می‌شود گفت تنها دلیلی که این برنامه لغو شد، همین بود و اینکه کم کم علاقه به این برنامه رنگ باخت. فقط چند سال ادامه‌اش دادیم.»

وی افزود: «واقعا چیزی وجود نداشت که بتوان با آن هزینه کردن از جیب مالیات‌دهنده‌ها [برای این برنامه] را توجیه کرد. ما اجازه دادیم آرام آرام پایان یابد. همان ابتدا به اندازه کافی پول برایش خرج شده بود.»