به گزارش مشرق، پیروز حناچی معاون فنی و عمرانی شهرداری تهران در پنل توسعه زیرساخت عمران شهری که بخشی از سومین کنفرانس جامع مدیریت شهری ایران بود با اشاره به اینکه در طول زمان بسیاری از صنایع مجبور به ترک فضای شهر شدند، گفت: خروج صنعت از شهر در ابتدا یک تهدید بود اما شهرهایی که عاقلانه رفتار کردند از این تهدید یک فرصت ساختند.
حناچی ادامه داد: در سال 2003 منشور نیژنی تاگیل در روسیه به تصویب رسید که ذیل آن فضاها و سازه‌ها و ابزارهای صنعتی اهمیت و ارزش میراثی پیدا کردند. تیت‌مدرن موزه ملی هنر مدرن بریتانیا نیز با همین رویکرد مورد بهره‌برداری واقع شده است به طوریکه امروز یکی از 10 مکان پربازدید در لندن است. مرکز موزه هنرهای معاصر آفریقای جنوبی در کیپ‌تاون یک سیلوی بتنی است که در دهه90 غیرقابل استفاده شد و حالا از آن به عنوان یک فضای نمایشگاهی استفاده می شود و روزانه 100 هزار بازدید کننده دارد.
او در ادامه به کارخانه سیمان شهر ری اشاره کرد و اظهار داشت: کارخانه سیمان شهرری در سال 2011 توسط دانمارکی ها و آلمانی ها ساخته شده و در آن منطقه بسیار شناخته شده است. اگر ما با این نگاه به این مجموعه بنگریم، محور کارخانه سیمان تا حرم حضرت عبدالعظیم را می توانیم به یک محور فرهنگی هنری بسیار ارزشمند تبدیل کنیم.
در ادامه جلسه سید محمد بهشتی رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی درباره ارزش میراثی این پیشنهاد معاون فنی و عمرانی شهرداری تهران گفت: یک اثر وقتی در حوزه میراث واجد ارزش می شود که دلالت تاریخی داشته باشد یعنی به یک موضوع تاریخی شهادت بدهد. ممکن است زیبایی ظاهری نداشته باشد اما امر دلالت تاریخی به تنهایی دارای اصالت است.
بهشتی افزود: بناهایی وجود دارند که می توانند شاهراهی بر ورود صنعت به ایران باشند. ما در سطح کشور نمونه‌های فراوانی از این بناها داریم، با اینکه در چند دهه اخیر بسیاری از این ساختمانها تخریب شدند. تعداد زیادی از کارخانجات نساجی که در باغات اصفهان ساخته شده بودند بعد از انقلاب تخریب شدند تا ساختمان‌هایی بسیار معمولی و بسازبفروشی جایگزینشان شود.
این کارشناس و پیشکسوت حوزه میراث فرهنگی در ادامه توضیح داد: اگر این ساختمانها را واجد ارزش بدانیم باید از منظر احیا به آن ها نگاه کنیم که این الزاماتی را با خود به همراه می آورد. این مجموعه ها تا قبل از این بعنوان نقاط تاریک شهر شناخته می شدند چرا که بعنوان مثال محل تمرکز جرایم و جنایات بودند. این مناطق زمانی وبال گردن شهرها بودند اما با نگاه جدید تبدیل به یک انگیزه و رونق اقتصادی می شوند و می توانند به کانون و سرچشمه زندگی شهری تبدیل شوند.
بهشتی با تاکید بر این که در تهران هم این تجربه را داشته ایم، ادامه داد: فرهنگسرای بهمن هم، چنین مجموعه‌ای بود. زمانی که خوب مدیریت می‌شد مقصد تفریح بسیاری از تهرانی‌ها بود، تا حدی که اولین تئاتر بزرگ بینوایان در این مجموعه برگزار شد. با این نگاه دیگر سیلوی تهران و سیمان ری برای تهران دردسر و مشکل نیستند چون می توانند واقعا در سرنوشت شهر اثرگذار باشند.
محمد بهشتی در پایان و در پاسخ به سوالات یکی از حضار گفت: در دو زلزله تاریخ تهران هیچ گزارشی از تخریب در داخل از شهر تهران نداریم و همه مربوط به حاشیه و حومه شهر است. در گزارش جایکا نیز همچنین. این نشان می‌دهد که درست است که در گذشته با اینکه علم خاصی وجود نداشت اما حرایم گسل‌ها بیشتر رعایت می‌شد. از این جهت اگر زلزله در تهران رخ دهد احتمال این که در منطقه مرکزی خرابی بسیار رخ دهد کم خواهد بود چرا که فاصله قابل قبولی با گسل‌ها دارند.
وی ادامه داد: این خبر بدی است که ما توسعه را با تخریب و نوسازی تجربه کرده ایم چون این طوری عمر ساختمانها به ده سال رسیده اند. خیلی نمی دانیم زیر تهران چه خبر است. صدها رشته قنات زیر تهران وجود داشتند. الان آن قناتها در چه حال هستند؟ من که خبر ندارم. امیدوارم کسی خبر داشته باشد. زیر شهر تهران در تاریکی محض است و هیچ خبر کاملی از آن نداریم. هر کسی بخاطر پروژه‌اش یک چراغ قوه روی قسمت کوچکی از زیر تهران انداخت اما هیچکس تابحال نخواسته بداند زیر شهر تهران چه خبر است. خوب است که مدیریت شهری جدید تهران تصمیم دارد روی این موضوع کار کند.
منبع: شهرنوشت