به گزارش مشرق، دکتر یدالله جوانی در یادداشت روزنامه جوان نوشت:
توجه به مطالبات و حقوق مردم در تمامی حوزه‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی از یک سو و تلاش برای پاسخگویی به آنها از دیگر سو، وظیفه اصلی حکومت است. جامعیت دین اسلام، در همین توجه همه‌جانبه به تمامی نیازهای بشر و قدرت پاسخگویی به این نیازها می‌باشد. اما در این میان، نکته‌ای که باید مورد توجه مسئولان کشور در شرایط حاضر قرار گیرد، تمرکز بر مطالبات و حقوق اولویت دار جامعه و کشور است. دلیل اصلی در این نگاه، محدودیت امکانات از یک طرف و طبقه بندی نیازها از طرف دیگر است. نگارنده معتقد است؛ اگر مسئولان در کشور روی مطالبات اولویت دار به اجماع برسند و به صورت جدی برای پاسخ به این مطالبات و رفع نیازها حرکت جهادی داشته باشند، به سرعت مشکلات اصلی کشور و مردم حل خواهد شد. فتنه‌ای که در دی ماه پدید آمد، نقشه‌های شوم دشمنان و خوابی را که آنان برای ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی کشیده بودند برملا ساخت. دشمن از طریق راهبرد سوریه‌سازی ایران، می‌خواهد عزت، استقلال، هویت، تمامیت ارضی، وحدت ملی و پیشرفت ایران و ایرانیان را، نابود سازد. این راهبرد دشمنان و به ویژه امریکایی‌ها، مبتنی بر همان نگاهی است که ملت ایران را تروریست می‌خواند و می‌گوید، ریشه ملت ایران را باید سوزاند. اما فراموش نکنیم که فتنه دی ماه 96 و نقشه دشمنان در این فتنه، در بستر مطالبات مردم پدید آمد. اعتراضات مردم در چند ماه گذشته، به چه وضعیتی بود و بر بیان کدام مطالبات تمرکز داشت؟
پاسخ به این سؤال، مطالبات اولویت دار را مشخص می‌سازد. مشکلات اقتصادی و وضعیت معیشتی مردم، بیشترین سهم را در پدیدار ساختن اعتراضات دارد. اعتراضاتی که با نقشه از پیش طراحی شده دشمنان و جریان ضدانقلاب، کشور را وارد مرحله ناآرامی با بروز اغتشاش و آشوب ساخت و امنیت داخلی و آرامش مردم را برهم زد. امنیت و معیشت همراه با رفاه معقول، دو نیاز اصلی مردم در هر کشور به حساب می‌آید و در صدر اولویت‌ها قرار دارد. در خصوص در صدر بودن این اولویت‌ها، نباید تردید ایجاد کرد، زیرا مبنای اعتقادی، عقلی و تجربی دارد. خداوند در سوره قریش وقتی امر به عبودیت و بندگی می‌کند، دو ویژگی صاحب کعبه را اینچنین بیان می‌دارد: « فَلْیعْبُدُوا رَبّ هَذَا الْبَیت الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوع وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْف»؛ پس باید خدای یگانه صاحب این خانه (کعبه) را بپرستند، همان خدایی که به آنها هنگام گرسنگی طعام داد و از ترس و خطر ایمن ساخت.
در تمامی اندیشه‌های سیاسی و نظریه‌های مربوط به دولت و حکومت، این دو اولویت مورد تأکید است. آیا در کشور ما، تمامی نخبگان سیاسی و کسانی که ورود به ساختار قدرت داشته و دارند، روی این اولویت‌ها اجماع نظر دارند؟ پاسخ را با توجه به اولویت‌های عملکردی جریان‌های سیاسی، در زمان حضور در قدرت باید دریافت نمود. در دوره اصلاحات، از سال 1376 تا 1384، جریانی که در قوه مجریه و قوه مقننه حضور داشت، با صراحت هرچه تمام اعلام کرد؛ مشکلات اقتصادی همیشه بوده و خواهد بود، پس اولویت جامعه و کشور توسعه سیاسی است. صاحبان این تفکر به راحتی از تمرکز بر توسعه و پیشرفت اقتصادی کشور عبور کرده، بر توسعه سیاسی آن هم با ویژگی‌های مد نظر خود تمرکز کردند. وقتی در پی شعارهای جامعه مدنی و توسعه سیاسی، شعار اصلاحات مطرح شد و بر همین اساس مجلس ششم، مجلس اصلاحات نام گرفت، مقام معظم رهبری فرمودند، اگر اصلاحات به معنای مبارزه با فقر، فساد، تبعیض و بی عدالتی است، ما هم با این اصلاحات موافقیم. آیا در آن دوران و در این دوران، در چنین مسیری حرکت کردند؟ به طور قطع اگر حرکت کرده بودند، اکنون شاهد لشکر بیکاران نبودیم. اگر در این مسیر حرکت کرده بودند اکنون شاهد این اعتراضات نبودیم. اکنون اعتراضات در کشور، متوجه فقر، فساد، تبعیض و بی عدالتی است. مطالبه به حق مردم، رفع همین سیاهه‌ها است. سیاهه‌هایی که دستاوردها و پیشرفت‌های شگرف و ارزشمند را تحت الشعاع قرار داده است.