فورمن ويليامز از دانشگاه كاليفرنيا در سن‌ديگو در بيانيه‌اي اظهار كرد: ما اميدواريم بتوانيم دانش بهتري از سوختن قطرات كسب كرده، ايمني فضاپيماها را در برابر آتش بهبوده بخشيده و به ايده‌هاي بهتري براي استفاده كارآمدتر از سوختهاي مايع در زمين دست يابيم.
وي افزود: اين آزمايشات براي تحقيق بر روي مدلهاي عددي كه سوختن قطره‌اي را در شرايط مختلف محاسبه مي‌كند، مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
آتش در فضا با نوع زميني آن بسيار متفاوت است. در زمان شعله‌ور شدن آتش در زمين، گازهاي داغ شده از آتش برخاسته،اكسيژن را به داخل كشيده و محصولات حاصل احتراق را به بيرون مي‌فرستد. در ريزگرانش، گازهاي داغ از آتش بلند نشده، از اين رو فرايند كاملا متفاوتي موسوم به انتشار مولكولي به هدايت رفتار شعله مي‌پردازد.
به گفته محققان، انتشار مولكولي در فضا اكسيژن را به سمت شعله جلب كرده و محصولات احتراقي را با سرعتي 100 برابر آهسته‌تر از جريان شناور روي زمين از آن دور مي‌كند.
شعله‌هاي فضايي همچنين در دماي كمتر و با اكسيژن كمتري نسبت به زمين مي‌سوزد. در نتيجه به گفته محققان، ماده مورد استفاده براي روشن كردن آتش در فضا بايد متمركزتر باشد.
دانشمندان ناسا براي آزمايشات خود يك قطره كوچك سوخت هپتان يا متانول را در يك جايگاه مخصوص در ايستگاه فضايي به آتش كشيدند. در زمان سوختن قطره، يك شعله كروي آن را فراگرفت.
تا كنون محققان چند پديده عجيب را در مورد آتش در فضا مشاهده كرده‌اند كه از جمله عجيب‌ترين آنها، ادامه‌دار بودن آشكار سوختن قطرات هپتان پس از اطفاي آتش در شرايط خاص بوده است.