به گزارش مشرق، احمدرضا عابدزاده گفتگویی با آفتاب یزد انجام داده که در ادامه می‌خوانید:

وقتی در اوج جوانی بودی و بال می‌گشودی تصور می‌کردی در ۵۱ سالگی کجا باشی و چکار کنی؟
هیچ کس از آینده‌اش خبر ندارد.من سال‌ها در اوج بازی کردم و توی هر دروازه‌ای که ایستادم قفل محکمی به آن زدم.خب دوران قهرمانی هر بازیکنی یک روز تمام می‌شود.قهرمانان دو بار می‌میرند.من وقتی فوتبال را کنار گذاشتم این موضوع را با تمام وجود حس کردم.حالا هم در ۵۱ سالگی خدا آن‌قدر عزت داده که مردم در کوچه و خیابان نامم را صدا برنند. همین که کنار مردمم برایم یک دنیا ارزش دارد. من همیشه دنبال این بودم که طرف مردم باشم و حرف دل مردم را بزنم، چرا که متعلق به آن‌ها هستم و کاری با بالایی‌ها ندارم. همه ایران می‌دانند که احمد رضا اهل لابی و این جور چیزها نیست. من در عمرم از کسی التماس نکردم. من احمدرضا عابدزاده‌ام. کسی که روی پای خودش ایستاد و از تام اصفهان تا بلندترین قله‌ها رفت. همیشه نان لیاقتم را خوردم و هیچ کس را نردبان نکردم.

خیلی‌ها فکر می‌کردند سنگربان کاریزماتیکی مثل عابدزاده روی نیمکت هم بدرخشد و در عرصه مربیگری گام‌های بلندتری بردارد اما...؟
در فوتبالی که دروغ و تزویر حرف اول و آخر را می‌زند معلوم است من نمی‌توانم مربیگری کنم.اینجا به رزومه نگاه نمی‌کنند و رابطه تعیین‌کننده است. اگر بلد باشی پل بزنی کرورکرور از این فوتبال عایدت خواهد شد،اما اگر بی‌شیله پیله باشی و دنبال ساخت و پاخت نروی کلاهت پس معرکه است و کسی برایت پیغام نمی‌فرستد. متاسفم بگویم در این فوتبال ما رزومه و پیشینه مهم نیست.حتما باید با یکی ببندی تا روی نیمکت بنشینی. باید لابی‌باز باشی که من نیستم و دوست هم ندارم وارد این جور بازی‌ها شوم. مادامی که ضابطه جای رابطه را بگیرد و هر کس روی صندلی خودش بنشیند احتمالا من هم شرایط بهتری پیدا خواهم کرد و یک گوشه کار را می‌گیرم.

چرا فرجام فوتبال ما اینطوری شد؟چرا مثل همه دنیا آدم‌های فوتبال پله‌پله رشد نکردند و یک شبه راه صد ساله را پیمودند؟
در این مملکت چه چیزی سر جایش هست؟فوتبال هم متاثر از پدیده‌های دیگر است.من هم اگر برای بعضی‌ها پپسی باز می‌کردم الان شرایط بهتری داشتم. حقیقت این است که احمدرضا برای رسیدن به هدفش محال است مثل بعضی‌ها کفش این و آن را واکس بزند. مطمئن باشید تاریخ بهترین قاضی است و هر چه زمان جلوتر می‌رود،معادلات بیشتری در ذهن مردم حل خواهد شد. من همیشه خدا را شکرکردم و از اینکه مردم دوستم دارند لذت می‌برم. دو زار کمتر و بیشتر خوشبختی نمی‌آورد. خوشبختی توی دل آدم‌ها‌ست.

هنوز هم آکادمی ات در ینگه دنیا برقرار است؟ شنیدیم آنجا سنگربانان ششدانگی را تربیت کردی؟
درفوتبال آمریکا آموزش از پایه یک اصل تلقی می‌شود و بازیکنان یلخی تربیت نمی‌شوند.بچه باید در آکادمی پرورش پیدا کند و لیاقتش را نشان دهد تا راه هموار پیش رویش قرار بگیرد.خب برای من در آنجا احترام قائلند و بچه‌ها‌یشان را می‌آورند تا راه و رسم دروازه بانی را یادشان بدهم. این وسط اگر استعداد قابل توجهی باشد،کشف می‌شود و مدارج پیشرفت را طی می‌کند. درست بر عکس فوتبال ما که با بازیکن‌سازی غریبه است و مدارس فوتبالش فقط برای خالی نبودن عریضه برپا می‌شوند. من آنجا استعداد‌های خوبی را کشف کردم و توانستم به آنچه در ذهن داشتم دست یابم.

دوست نداری همه تجربیاتت را در اختیار بچه‌های سرزمینت بگذاری؟
من عاشق ایرانم و جانم را برای کشورم می‌دهم. اگر شرایط فراهم باشد با جان و دل کار خواهم کرد و همه تجربیاتم را عرضه می‌کنم.فوتبال ایران اقیانوس استعداد است و اگر دوراندیشی کنند و در لحظه نمانند قطعا آینده خود را تضمین خواهند کرد

راستی هنوز با هم تیمی‌هایت ارتباط داری؟نسلی که با حماسه ما را به جام جهانی فرانسه برد
بله ارتباطات برقرار است و ازحال همدیگر باخبریم. در همین نشست رئیس فیفا با اهالی فوتبال همه رفقایم را دیدم و با مرورخاطرات کلی لذت بردیم. مخصوصا خداداد که کنارم نشسته بود و با شوخی‌ها‌یش حسابی حالم را عوض کرد. ما مفهوم رفاقت را بلدیم و محال است همدیگر را دریبل کنیم.

اگر عابدراده بیست سال دیرتر متولد می‌شد چه شرایطی پیدا می‌کرد؟به این موضوع فکر کردی؟
خب معلوم است الان با قرارداد چند میلیاردی بازی می‌کردم و باشگاه‌ها برای جذبم سر و دست می‌شکستند. من اگر بیست سال دیرتر به دنیا می‌آمدم الان در حال آماده شدن برای بازی درجام جهانی روسیه بودم. هر چند پسرم امیر به خوبی دارد راهم را ادامه می‌دهد و شک ندارم در آینده‌ای نزدیک به مرد شماره یک دروازه تیم ملی تبدیل خواهد شد.

حالا فکر می‌کنی در روسیه اتفاقات خوبی برای تیم ملی بیفتد؟
اگر زمان را ازدست بدهند و بدون تدارکات مناسب راهی جام جهانی شوند قطعا اتفاقی نخواهد افتاد. امروز فوتبال حساب و کتاب خودش را دارد و اینکه تیمی از راه نرسیده کلک رقیبان را بکند، دور از ذهن است. به هر حال باید فدراسیون تمهیداتی بیندیشد که تیم ملی با آمادگی کامل روبه‌روی حریفانش قرار گیرد.

تو تنها دروازه‌بانی هستی که در تاریخ دربی گل نخوردی. درسته؟
دقیقا.چه زمانی که در استقلال بازی کردم و چه وقتی به پرسپولیس رفتم هرگز در دربی‌ها بازنده نبودم. آن موقع با یک شکست دنیا روی سرمان آوار می‌شد و نمی‌دانستیم جواب هوادار را توی خیابان چطور بدهیم. الان اگر تیم ببازد خم به ابروی بازیکن نمی‌آید.

نقطه عطف دوران فوتبال احمدرضا در چه مقطعی بود؟
من نقطه عطف زیاد داشتم.مثلا در جام ملت‌های آسیا در چین بهترین بودم و با مهار دو پنالتی در فینال نقش مهمی در قهرمانی ایران ایفا کردم. بازی حساس با استرالیا هم که یادتان هست. من آن روز علاوه بر دروازه‌بانی بچه‌ها را به حمله ترغیب می‌کردم و در برابر فشار استرالیا کم نیاوردم. لحظه به لحظه آن روز در ذهنم هست.خوشحالم که ورزشکار موثری برای این مملکت بودم و همیشه با تمام وجود جنگیدم.

قهرمانی قرمز‌ها در لیگ امسال را چطور آنالیز می‌کنی؟
اولا شادمانم که پرسپولیس به حقش در لیگ رسید. تیم برانکو انصافا خوب بازی می‌کند و برنامه دارد. برانکو هم فوتبال ایران را مثل کف دستش می‌شناسد و می‌داند چطور پرسپولیس را هدایت کند. از نظر فنی پرسپولیس امسال بازی‌های باکیفیتی را ارائه داد و به همین خاطر زودتر از موعد قهرمانی‌اش مسجل شد. اینکه پرسپولیس برای دومین سال متوالی قهرمان می‌شود واقعا خوشحال‌کننده است. هواداری که در سرما و گرما به استادیوم می‌آید و تیمش را تنها نمی‌گذارد همین را می‌خواهد. امیدوارم پرسپولیس و استقلال در آسیا هم موفق شوند.

پس نقش پروفسور را در پیشتازی سرخ‌ها تعیین‌کننده می‌دانی؟
او از مربیان موفق فوتبال ایران است و چه زمانی که سرمربی تیم ملی بود و چه حالا نشان داده که باری به هر جهت عمل نمی‌کند و با تکیه بر برنامه‌ریزی پیش می‌رود. به هر حال همان‌طور که یک مربی می‌تواند تیمش را سربلند کند، یک مربی هم با تصمیمات اشتباه همه چیز را خراب می‌کند. اینجاست که به نقش مهم مربی در نتیجه‌گیری بیشتر پی برده می‌شود.

فکر می‌کنی چرا در فوتبال ایران حاشیه بیداد می‌کند و بر متن می‌چربد؟حاشیه ضربات جبران‌ناپذیری به فوتبال زده!
فوتبال ایران در حاشیه غرق شده،چون کمتر کسی دنبال حقیقت است و همه می‌خواهند از آب گل آلود ماهی بگیرند.متاسفانه برخی روزنامه‌ها و کانال‌های تلگرامی و سایت‌ها هم به دروغ و بی‌اخلاقی دامن می‌زنند.من معتقدم کار آموزش در فوتبال ایران می‌لنگد و کسی دنبال این نیست که فضا را متحول کند. بالاخره نان برخی در حاشیه‌سازی و شلوغ‌کاری و برهم زدن جو فوتبال است.

شنیدیم در قضیه زلزله کرمانشاه پای کار بودی و به یاری مردم شتافتی؟
هر کاری کردم وظیفه بود. مردم به ما اعتماد دارند و ما از این اعتماد برای حل گرفتاری‌ها استفاده می‌کنیم.خوشحالم که سهمی در کار خیر داشتم و به اندازه توانم به یاری مردم زلزله‌زده شتافتم. قهرمانی مختص میدان فوتبال نیست و ستاره واقعی کسی است که به درد جامعه‌اش بخورد و دست ضعیفان را بگیرد.

از آبادان و شط تا اینجا که با هم حرف می‌زنیم راه زیادی برای احمدرضا بود. درسته؟
واقعا راه زیادی بود.آن زمان‌ها مثل الان تکنولوژی و امکانات از در و دیوار نمی‌بارید. ما خانه و زندگی‌مان را در آبادان به خاطر جنگ از دست دادیم و به اصفهان رفتیم. من برای آنکه پیشرفت کنم خون دل خوردم و زحمت کشیدم. نه رابطه‌ای داشتم و نه سوگلی بودم. از تام تا ژاندارمری و از آنجا تا استقلال و پرسپولیس مسیر پرپیچ و خمی بود اما خسته و دلزده نشدم. الان بازیکن غوره نشده مویز می‌شود و از فرش به عرش می‌رسد و به لطف پول و پارتی نامش را سر زبان‌ها می‌اندازد.

بگذریم.در آستانه نوروز دلت برای چه چیزی یا چه کسی تنگ شده؟
دلم برای کودکی‌ام تنگ شده.عید که می‌شد لباس‌های نو می‌پوشیدیم و از بزرگ‌ترها عیدی می‌گرفتیم و طعم واقعی بهار و نوروز را می‌چشیدیم.عید هم عیدهای قدیم. امکانات نبود اما دل‌ها بیشتر برای هم می‌تپید.

تو کدام سین هفت سین را بیشتر دوست داری؟
سیب. می‌گویند سیب مظهر سلامتی است. امیدوارم همه مردم ایران سالم و سلامت باشند و سال خوبی را تجربه کنند. یادتان باشد هیچ چیز در دنیا مهم‌تر از تندرستی نیست.