به گزارش مشرق، نمی‌دانیم قصه تکرار سناریوهای تلخ سال‌های قبل چرا باید مدام تکرار شود. هنوز یادمان نرفته است که پس از آنکه در سال‌های 84 تا 86 کشور به مرز خودکفایی گندم رسید، اما به دلیل افزایش نیافتن نرخ خرید تضمینی گندم مطابق با نرخ تورم، این امر به آنجا رسید که مجبور شدیم در سال 91 حدود 6 میلیون و 700 هزار تن گندم وارد کنیم، تا جایی که کشاورزان با بی‌تفاوتی دولتمردان دلسرد شده و ترجیح دادند، در بحث گندم چندان سرمایه‌گذاری نکنند.

اسماعیل اسفندیاری پور مجری طرح گندم در وزارت جهاد کشاورزی درمورد افزایش نیافتن نرخ خرید تضمینی گندم به خبرنگار فارس گفت: یادمان باشد که وقتی دولت در سال‌های 86 تا 88 نرخ گندم را ثابت نگه داشت، پس از چند سال و در سال 92-91 مجبور شد تا در عرض یکسال قیمت گندم را 90 درصد افزایش دهد، یعنی در 4-3 مرحله مجبور شد نرخ گندم را از 420 تومان در هر کیلوگرم به 800 تومان برساند که نتیجه سیاست‌های نوسان‌دار دولت بود که کشاورزان دلسرد شده بودند.

وی تاکید کرد: اگر این بار نیز کوتاهی کنیم و افزایشی در نرخ خرید تضمین گندم اتفاق نیفتد، منافع آن با دلسرد شدن کشاورزان ما به جیب کشاورزان آن طرف آب می‌رود.

اسفندیاری پور با اشاره به اینکه امسال نیز سال حمایت از کالا و تولید داخلی است، افزود: کشاورزان بهتر از تمام اقشار جامعه در این راستا حرکت می‌کنند و باید حقوق‌شان هم رعایت شود، چطور ما برای کارگر و کارمندان تورم را در حقوق‌شان لحاظ می‌کنیم، ولی برای کشاورز نباید این اتفاق بیفتد، در حالی که کالای استراتژیک تولید می‌کند.

وی به این نکته هم اشاره کرد که اکنون عملیات به‌زراعی در مرحله برداشت در استان‌های معتدل و سردسیر در حال انجام است که هزینه‌های آن مطابق با تورم سالانه افزایش یافته است.

وی افزود: آفت سن گندم، انواع بیماری‌های دیگر، علف هرز به ویژه در نواحی ساحل خزر آغاز شده و همچنین غنی‌سازی دانه گندم برای تولید گندم با پروتئین بالاتر در دستور کار است، چرا که به کشاورزان آموزش داده‌ایم، در مرحله گل‌دهی گندم 25 تا 25 درصد کود ازت را به گیاه بدهند، تا طی عملیات فتوسنتز پروتئین آن افزایش یابد که همه اینها مستلزم هزینه است.

وی اظهار امیدواری کرد تا دولت افزایش 9 تا 10 درصدی نرخ خرید تضمینی گندم را لحاظ کند.

اما در این میان کشاورزان نیز از مشکلات خود می‌گویند و این که با تمام مشقت‌های موجود از جمله کم‌آبی، افزایش هزینه‌های بذر و کود و سموم هنوز نمی‌دانند که قرار است محصول خود را به چه نرخی بفروشند.

م. محمدی یکی از گندم‌کاران استان اصفهان به خبرنگار فارس می‌گوید، تمام هزینه‌های ما از بذر گرفته تا دستمزد کارگر، کود و هزینه‌ آبیاری نسبت به سال گذشته 20 تا 30 درصد افزایش داشته و آیا این انصاف است که دولتمردان بگویند پول نداریم و نمی‌توانیم قیمت تضمینی گندم را افزایش دهیم.

این گندم‌کار افزود: اگر ما گندم نکاریم باید با قیمت بالاتر برای واردات این محصول هزینه کنند، در حالی که گندم داخلی امنیت غذایی دارد و در عین حال اشتغالزایی هم می‌کند، چرا که بخش زیادی از کشاورزان در استان‌های مختلف گندم کشت می‌کنند.

علی‌قلی ایمانی رئیس بنیاد ملی گندم‌کاران نیز با ابراز دلخوری از وضعیت موجود به خبرنگار فارس می‌گوید: به حمدلله با افزایش بارندگی‌ها از اسفند تاکنون برداشت گندم حتی در استان‌های گرمسیر نیز کندتر شده و امیدواریم این باران در افزایش تولید محصول موثر باشد. مضاف بر ‌آنکه در استان‌های معتدل و سردسیر هنوز زمان برای خرید تضمینی گندم وجود دارد که امیدواریم دولت در این مرحله فکری برای نرخ خرید تضمینی گندم بکند.

وی به سخنان چند روز گذشته آقای نوبخت به عنوان سخنگوی دولت گفت: ایشان صراحتا آب پاکی را روی دست کشاورزان ریخته و گفت که دولت پولی برای افزایش خرید تضمینی گندم ندارد، ولی باید پرسید بازی با امنیت غذایی مردم و تولید کالای استراتژیکی مانند گندم مگر شوخی است چرا که درنهایت اگر کشاورز هم دلسرد شود و  گندمی کشت نکند، مجبورند همین گندم را با نرخ دلاری که هر روز قیمتش مشخص نیست وارد کنند که ممکن است، به مراتب از گندم داخلی گران‌تر تمام شود.

ایمانی همچنین به این نکته هم اشاره کرد که وزارت جهاد کشاورزی همچنان زیر بار افزایش نیافتن نرخ خرید تضمینی گندم نرفته و امیدواریم تا زمانی که امکان دارد، فکری به حال این قضیه بشود، چرا که کشاورزان فقط گندم را تحویل سیلوها می‌دهند و یک تکه کاغذ به عنوان رسید دریافت می‌کنند و فعلا خبری از پرداخت پول نیست چون مبنای محاسبه‌ای وجود ندارد.

آنچه که مسلم است در همه محصولات کشاورزی افزایش سطح تولید و کشت محصول امری زمان‌بر است که یک شبه محقق نمی‌شود و چند سال باید زمان صرف شود تا تولید یک محصولی افزایش یابد. امیدواریم مسئولان با برخورد سردشان در خرید تضمینی گندم تیشه به ریشه افزایش کشت این محصول نزنند، چرا که در نهایت مجبورند بازی را به دست وارد کنندگان گندم و درنهایت کشورهای ابرقدرت تولید گندم بدهند که ممکن است هر اتفاق غیرقابل پیش‌بینی شده‌ای به وقوع بپیوندد.