به گزارش مشرق، برای درک پشت پرده رای نیاوردن محسن هاشمی برای تصدی پست شهرداری تهران باید درک درستی از اختلافات حزب اتحاد ملت(مشارکت سابق) و حزب کارگزاران داشت. با افزایش نارضایتی های عمومی از عملکرد محمدعلی نجفی شهردار مستعفی تهران حزب کارگزاران موافقت خود را با استعفای وی اعلام کرد. اتحاد ملتی ها که به پشتوانه سیدمحمدخاتمی دست برتر را داشتند مخالف استعفا بودند و خبرسازی گسترده ای هم در این باره کردند. در نهایت با بالاگرفتن دعوای دو طیف جلسه ای در خانه عبدالله نوری تشکیل شد که خروجی آن موافقت اتحادملی با کناره گیری نجفی به شرط عدم خروج محسن هاشمی از شورای شهر بود. در واقع اتحاد ملی تنها در صورتی پذیرفت که نجفی استعفا دهد که کارگزارانی ها محسن هاشمی را کاندید نکنند.
بیشتر بخوانید:
۷ نامزد شهرداری تهران مشخص شدند
روز دوشنبه هفته جاری نیز لابی های بسیاری صورت پذیرفت. برخی اعضای شورای شهر به دیدن عارف رفتند و توصیه هایی برای علنی نکردن اختلافات از وی شنیدند. محمدعلی نجفی برای آنچه تجدید دیدار خواند به شهرداری رفت و در جمع همکاران سابق حمایت خود را از شهردار شدن مکارم حسینی سرپرست فعلی شهرداری اعلام کرد. مکارم حسینی در این روز بیکار نبود و به دیدار سیدمحمدخاتمی رفت و ضمن ارائه یک گزارش از وضعیت شهرداری تلاش کرد تا نظر مساعد وی به خود را جلب کند.
پیروز حناچی یکی از معاونان شهردار تهران هم لابی گسترده ای را برای شهردار شدن آغاز کرده و مجهزترین تیم رسانه ای را میان کاندیداهای فعلی شهرداری دارد. وی خود را شهردار تهران می داند مگر آنکه اتفاق محاسبه نشده ای معادلات را برهم زند.
جنگ بر سر حامیان و مخالفان شهرداری محسن هاشمی در دولت و شورای شهر هم جدی بود. دولتی ها که اسحاق جهانگیری معاون اول رییس جمهور آنها را نمایندگی می کرد به صراحت خواستار شهردار شدن محسن هاشمی شده بودند و طیف اصلاح طلبان تندرو که بخشی از آنها در شورای شهر هستند به مخالفت جدی با هاشمی پرداختند. در نهایت با مخالفت صریح سیدمحمد خاتمی نام محسن هاشمی حتی در جمع ۷ کاندیدای نهایی انتخابات شورا هم نبود.
در میان کاندیداهای باقی مانده برخی چون محمود حجتی وزیر کشاورزی و محسن مهرعلیزاده استاندار اصفهان وجود دارند که بعید است راحتی کار در دولت را به ورود به جنگ سیاسی شورای شهر ترجیح دهند. اینگونه به نظر می رسد نبرد واقعی میان چهره هایی است که سابقه مدیریتی مشخصی در عرصه مدیریت پرچالش شهری مانند تهران ندارند.