به گزارش مشرق، انفجار در مناطق جنگی کمتر از ورزشگاه‌های ایران است. شاید این موضوع اغراق باشد، اما وقتی مناطق جنگی و ورزشگاه‌ها را در نموداری برای مقایسه قرار دهیم، دقیقاً می‌توان به همین آمار دست یافت. اینکه میزان انفجار در ورزشگاه‌های ایران آماری باور نکردنی دارد. هرچقدر هم با این موضوع برخورد انضباطی شود، قطعنامه صادر کنند و... فایده ندارد. انفجارهایی که یک بار در اصفهان و در لیگ هفتم چشم سربازی را گرفت و در عرصه بین‌المللی هم برای فوتبال ایران بارها محرومیت و جریمه‌های سنگین به دنبال داشته است. با این حال انگار نه از دست رفتن چشم انسانی اهمیت و نه محرومیت و جریمه‌های مالی که برای کشور هزینه‌های ارزی فراوانی به دنبال دارد.
اگر قبول کنیم این اتفاق پشت‌پرده‌ای ندارد - که در ادامه به آن خواهیم پرداخت- و کار عده‌ای تماشاگر بی‌فرهنگ است باید گفت که بارها نسبت به این رفتارها نقد شده، روانشناسان و کارشناسان در این خصوص نظراتی را منعکس کرده‌اند، اما نه تنها پرتاب نارنجک در ورزشگاه‌ها متوقف نشده، بلکه شدت هم گرفته است. آن هم جایی که نباید! در قبیح بودن پرتاب نارنجک چه در جامعه و چه در ورزشگاه‌ها شکی نیست و تفاوتی ندارد این اتفاق در کدام ورزشگاه یا کدام بازی رخ دهد. با این حال تفاوت‌ها در جایی است که هزینه‌تراشی بیشتر می‌شود. خطرات پرتاب نارنجک برای تماشاگران، اعضای تیم‌ها، داوران و مسئولان ورزشگاه‌ها در بازی‌های داخلی و بین‌المللی یکسان است. جان انسان‌ها در هر دو رویداد به یک اندازه اهمیت دارد، اما هزینه‌های بین‌المللی و مالی آن متفاوت است.
اگر فارغ از هزینه‌های جانی این اتفاق قبیح را نگاه کنیم، وقتی نارنجکی در یک بازی داخلی پرتاب می‌شود برخوردها و بازتاب‌های آن در داخل کشور خواهد بود. جرایم هم ثروتی را از کشور خارج نمی‌کند - اگر چه هم همین کار هم بد و زشت است- اما در بازی‌های بین‌المللی چه تبعاتی برای فوتبال کشور دارد و حتی نگاه به جامعه ایرانی را به چه اندازه تغییر خواهد داد؟ در بازی‌های اخیر بین‌المللی بارها مشاهده شده که نارنجک به زمین پرتاب می‌شود و حتی در بازی ایران و چین کم مانده بود که کمک داور بازی مجروح شود. این بار هم در بازی ذوب‌آهن و استقلال در لیگ قهرمانان آسیا که یک بازی بین‌المللی محسوب می‌شد این اتفاق رخ داد. دو نارنجک از سوی تماشاگرانی که با بی‌فرهنگی خو گرفته‌اند، به زمین پرتاب شد. نارنجک‌هایی که بازی را متوقف کرد، داور بازی موضوع را به ناظر گزارش داد و حالا باید منتظر تبعات آن بود. تبعاتی که هم باعث نگاه زشت به جامعه ایران می‌شود و هم جرایم مالی سنگین برای باشگاه‌ها و البته محرومیت‌هایی به دنبال خواهد داشت.
فوتبال ایران سال‌هاست با این اتفاقات مواجه می‌شود، اما چه تلاشی برای مبارزه به این اتفاق شده است؟ آیا تماشاگران خاطی، شناسایی و مقابل آنها گرفته شده است؟ آیا در گشت‌های بدنی ورزشگاه‌ها توسط مأموران انتظامی بازی‌ها، نارنجک‌ها شناسایی شده‌اند؟ در همین ورزشگاه آزادی بارها مشاهده شده حتی خودکار خبرنگاران با این توجیه که خودکار یک شی پرتابی است، گرفته می‌شود، اما کدام سخت‌گیری برای جلوگیری از ورود نارنجک صورت گرفته است؟ چگونه است که هواداران به راحتی نارنجک‌های خطرناک را به ورزشگاه می‌آورند؟ چرا در این همه سال دوربین‌های مداربسته که بتواند تمام ورزشگاه را پوشش بدهد، روی سکوها نصب نشده تا تماشاگران خاطی شناسایی شوند؟
یک فرضیه دیگر که دور از ذهن هم نیست این است که ممکن است برخی افراد نفوذی در بین تماشاگران حضور داشته باشند. اتفاقی که سال گذشته برای پرسپولیس در لیگ قهرمانان رخ داد و این تیم به بازی بدون تماشاگر محکوم شد، اتفاقی که برای استقلالی‌ها در آسیا جریمه در پی داشت و اتفاقی که روز گذشته در ورزشگاه فولاد شهر به وقوع پیوست نشان می‌دهد که ممکن است دست‌هایی پشت پرده باشند که می‌خواهند در ماجرای مناقشه ایران و عربستان، تصویری دیگر از کشورمان به نمایش بگذارند. این موضوع به دفعات در مسابقات بین المللی رخ داده و جالب اینکه تعداد این اتفاقات از مسابقات داخلی بیشتر است. در این حالت اگر دوربین مدار بسته وجود داشته و صندلی‌ها شماره‌دار باشد قطعاً شناسایی متخلفان راحت‌تر انجام می‌شود همان کاری که در تمام دنیا شاهد آن هستیم.
با هزینه‌هایی به مراتب کمتر از جرایم پرتاب نارنجک می‌توان گیت‌های ورودی را تقویت و دوربین‌های مداربسته در ورزشگاه‌ها نصب کرد. ماموران و سربازان نیروی انتظامی می‌توانند چند نفر را به صورت فیزیکی تفتیش بدنی کنند و قطعاً پس از مدتی خسته می‌شوند.
جایی که دوربین‌ها می‌توانند برخی خاطیان را در جامعه به راحتی تشخیص داده و به دستگیری آنها منجر شود، آیا نمی‌توان همین برخورد را با تماشاگرانی انجام داد که برای جامعه و کشور هزینه‌تراشی می‌کنند؟ شرکت توسعه و تجهیز ورزشگاه‌ها، وزارت ورزش و جوانان، فدراسیون فوتبال، باشگاه‌هایی که صاحب ورزشگاه‌ها هستند و... چه تلاشی برای ایمن‌سازی ورزشگاه‌ها و شناسایی خاطیان انجام داده‌اند و چرا نصب دوربین مداربسته که هزینه زیادی هم ندارد، در این همه سال صورت نمی‌گیرد؟ تا چه زمانی قرار است ورزشگاه‌های ایران شبیه به مناطق جنگی باشد، چشمی از دست برود و جان‌ها به خطر بیفتد؟