به گزارش مشرق، ساعت حدود ۴:۳۰ است و دانشجویان در انتهای خیابان فلسطین صف کشیده‌اند، بچه‌های زیادی به امید آنکه آنجا دوستی ببینند و یا فرشته‌ای برایشان کارت بیاورد، زیر آفتاب ایستاده‌اند. زبان‌شان روزه است و چشم‌شان مدام پی دانشجویانی می‌چرخد که از سر خیابان به سمت حسینیه می‌آیند.
صف کارت‌دارها، اما جداست؛ سرشان را پایین انداخته‌اند تا نکند کسی آنها را ببیند و در رودربایستی قرار بگیرند و شرمنده‌شان بشوند؛ در دل‌شان، اما قند آب می‌شود.
صف آرام‌آرام جلو می‌رود. بچه‌ها کفشهایشان را به کفشداری می‌دهند. یکی از دانشجویان جلوی در ورودی حسینیه شعری به بچه‌ها می‌دهد که همخوانی کنند. انگار از بچه‌های دفتر تحکیم وحدت است.
ساعت ۵ است و حسینیه دارد پر می‌شود. بعضی آن جلو زیر لب شعری زمزمه می‌کنند که ناگهان در حسینیه می‌پیچد «منم باید برم، آره برم سرم بره/ نذارم هیچ حرومی طرف حرم بره» و همه با آن سینه می‌زنند. بعد، همان عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم پشت تریبون می‌آید تا شعری را که بچه‌هایشان بین دانشجویان پخش کرده‌اند، همخوانی بکنند. یکی دو باری تکرار می‌کنند و بعد هم صلوات...
دانشجویان خودجوش شروع به شعار دادن می‌کنند. «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» ترجیع‌بند شعارهاست، و بعد حسینیه آرام می‌شود. یک شعار دخترانه، اما با بسامد بالا از آن‌طرف خنده حضار را به همراه دارد: «آمریکا آمریکا فکر نکنی ما زنیم/ تو دهنت می‌زنیم»
انتظار...
ساعت ۵:۱۵ دقیقه است؛ مسئولین تدارکات مراسم، صندلی رهبری را می‌چینند. یک صندلی معمولی، یک میز کوچک، چند برگ کاغذ و یک خودکار. حالا شیرین‌کاری دانشجویی بعضی‌ها هم گل کرده است. یکی در میان می‌گویند «آقا اومد» جمعیت نیم خیز می‌شود و دوباره می‌نشیند. شعارها هم جنس دیگری گرفته:ای پسر فاطمه/ منتظر شمائیم...
بالای صندلی رهبری، حدیثی از امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) نصب شده که آقا بارها در همین دیدار دانشجویی آن را خوانده‌اند: «العِلمُ سُلطانٌ، مَن وَجَدَهُ صالَ بِهِ، ومَن لَم یَجِدهُ صیلَ عَلَیهِ».
رأس ساعت ۵:۳۰ پرده‌های جایگاه کنار می‌رود؛ دانشجویان به سمت جلو هجوم می‌برند. دست‌ها رو به آقاست با شعارهای محکم «ای رهبر آزاده / آماده‌ایم آماده». بعضی چشم‌شان پر ازاشک است. آقا می‌خواهد دانشجویان بنشینند، اما حالا کسی عقببرو نیست. همه در یک فشردگی مطلق به سر می‌برند.
قاری شروع می‌کند به خواندن از آیه ۲۴ سوره انفال: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا استَجیبوا لِلهِ وَلِلرَّسولِ اِذا دَعاکُم لِما یُحییکُم»
حالا نوبت بچه‌هاست که شعرشان را همخوانی کنند. آقا هم یک نسخه از شعر را در دست دارند و می‌خوانند. دانشجویان به این مصرع می‌رسند که «پشت هر لبخند دشمن یک کمین است» و آقا با تکان دادن سر تأیید می‌کنند. این تأیید در بیت بعد هم که‌اشاره به «خودکفایی» دارد، دوباره تکرار می‌شود.
مجری صحبتش را با این شعر آغاز می‌کند:
«اول سلام و بعد سلام و سپس سلام
با هر نفس ارادت و با هر نفس سلام
معنای عشق غیرسلام و علیک نیست
وقتی سلام رکن نماز است، پس سلام!»
یک جلسه با دو تریبون
همان اول کار، مجری چند خط و نشان برای سخنران‌ها می‌کشد: «امسال برای اولین بار یک تریبون مجزا برای مجری در نظر گرفته شده تا مدیریت زمان هم بهتر انجام شود. هر نفر ۷ دقیقه!» بعد رو به آقا می‌گوید: «آقا اجازه هست جلسه را با صحبت دانشجویان شروع کنیم؟» آقا با خنده می‌گویند: «این جلسه که اجازه نمی‌خواهد؛ جلسه برای همین تشکیل شده که بچه‌ها صحبت کنند» جمع هم می‌خندد و صلوات می‌فرستد.
به گزارش میزان، فرشاد متبوع دانشجوی نخبه دانشگاه شریف اولین سخنران است که انگار به نمایندگی از دانشجویان بنیاد نخبگان آمده است. انتقاد دارد از توجه نکردن به پژوهش و طرح‌های خلاقانه و دیوان‌سالاری در حوزه آموزش عالی. چند پیشنهاد هم می‌دهد و آقا از حرف‌هایش یادداشت برمی‌دارند. سپس نقد تند و تیزی به سازمان تأمین اجتماعی می‌کند که دوباره آقا دست به قلم می‌شود. صحبتش که تمام می‌شود، پیش آقا می‌رود و آقا تحسینش می‌کنند.
مجری از رعایت زمان توسط اولین سخنران تشکر می‌کند و می‌گوید امیدوارم تا آخر مراسم همه رعایت کنند؛ جمع بلند می‌گوید احسنت!
دغدغه اردوهای جهادی
نفر دوم نماینده گروه‌های جهادی است. آرام صحبت می‌کند، اما دغدغههایی جدی از روستاهای دورافتاده به حسینیه امام خمینی آورده. می‌گوید مسئولان باید از جهادی‌ها به‌عنوان معین دستگاه‌های اجرایی کشور در محرومیت‌زدایی استفاده کنند. آقا سر تکان می‌دهند و تأیید می‌کنند. یک کنایه هم به مسئولان می‌زند: «مسئولان باید بخشی از وقت خود را در اردوهای جهادی به سر ببرند؛ آن هم نه برای گرفتن عکس یادگاری!» آقا تبسمی بر لب دارند و جمعیت این‌بار احسنتی بلندتر و یکصداتر می‌گویند. در لابه‌لای صحبتش هم یکی دو احسنت بی‌مورد دیگر هم از گوشه و کنار حسینیه به گوش می‌رسد.
صحبتش که تمام می‌شود، مجری به حالت تذکر به جمعیت می‌گوید؛ اگر می‌شود بیجا احسنت نگویید. این‌بار با صدایی بلندتر در جواب او می‌گویند: احسنت!
نگران فردا نباشید
نفر بعدی نماینده جامعه اسلامی دانشجویان است. حسین اخگرپور صحبتش را با این عبارت شروع می‌کند: «بسم الله و بالله و علی مله رسول‌الله» از خواندن این عبارت آقا تعجب می‌کنند که قرار است اخگرپور بعدش چه بگوید. با تعجب به او نگاه می‌کنند. او متنش را با جمله‌ای از شهید بهشتی ادامه می‌دهد که «من تلخی برخورد صادقانه را به شیرینی برخورد منافقانه ترجیح می‌دهم».
صحبتش را با نقد وزارت علوم شروع می‌کند و چشم‌ها بر می‌گردد سوی وزیر که در گوشه حسینیه روی صندلی نشسته. عرق از پیشانی اخگرپور شره کرده؛ وقت ۷ دقیقه‌ای مجبورش کرده سرعتش را چند برابر کند.
نماینده جامعه اسلامی به برنامه‌ریزی دسیسه‌چینان برای آینده انقلاب‌اشاره می‌کند و می‌گوید: «انگار احمق‌ها یادشان رفته سرنوشت مهدی هاشمی را، احمق‌ها یادشان رفته تاریخ دهه ۶۰ و قائم‌مقام معزول را.» دانشجویان با تکبیر بدرقه‌اش می‌کنند.
اخگرپور کاغذهایش را روی تریبون جا می‌گذارد و پیش آقا می‌رود. با لهجه شیرین ترکی‌اش با آقا صحبت می‌کند. آقا هم به ترکی از او می‌پرسند اهل کجایی؟ جوابش را که می‌شنوند، با خنده به او می‌گویند نزدیکی‌های خامنه است. بعد هم آقا در واکنش به ابراز نگرانی او برای آینده انقلاب و فردای انقلاب، یک جمله آرام‌بخش می‌گویند «نگران فردا نباشید؛ خدای امروز، همان خدای فرداست؛ شماها هم که هستید». نوبت نماینده دفتر تحکیم است. اخگر پور وقت پایین‌آمدن می‌خواهد کاغذهایش را از روی تریبون بردارد که بدون توجه به نماینده تحکیم، کاغذهای او را هم بر می‌دارد. مواجهه این دو، صدای خنده را در حسینیه می‌پیچاند.
پیشنهاد یک جلسه
اسماعیل کوهی‌مقدم دبیر دفتر تحکیم وحدت پیشنهاد دارد آقا جلسه‌ای با کارآفرینان جوان برگزار کنند؛ آقا یادداشت می‌کنند. بعد هم از نبود سازوکار اعتراض در کشور سخن می‌گوید که جمعیت احسنت می‌گویند. نقطه اوج صحبتش درباره شورای عالی انقلاب فرهنگی است؛ می‌گوید «از قضا سرکنگبین صفرا فزود/ روغن بادام خشکی می‌نمود». آقا و دانشجویان می‌خندند. مخبر دزفولی دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی لبش را می‌گزد و دستی به روی دستش می‌کشد.
کوهی‌مقدم گریزی به مسائل زنان می‌زند و کنایه‌ای به معاونت زنان و خانواده در دولت «معاونت امور زنان و مثلاً! خانواده و فراکسیون زنانِ مجلس بر خاکستر فمنیستی کردن جامعه می‌دمند» حالا دخترها «احسنت» می‌گویند. آن‌قدر هماهنگ هستند که پسرها همه می‌خندند.
مجری دوباره پشت تریبون می‌آید و از رعایت زمان تشکر می‌کند و جمعیت دوباره با خنده به مجری می‌گوید «احسنت»
نقد «تو چکاره‌ای؟»
محمدجواد معتمدی‌نژاد نماینده جنبش عدالتخواه دانشجویی باید پشت تریبون بیاید. قبل از شروع مراسم در توئیتر وعده یک متن طوفانی را داده است. خیلی تند صحبت می‌کند و کلامش محاوره‌ای است. متنش تماماً در حوزه عدالتخواهی است. نقد قوه قضائیه و چند کنایه به صداوسیما! از رویکرد «تو چه‌کاره‌ای؟ « در قوه قضائیه انتقاد می‌کند و می‌گوید «مردم وقتی می‌بینند با یک آفتابه‌دزد به‌تندی برخورد می‌شود، اما تاکنون برخوردی نظیر آنچه امیرالمؤمنین با ابن‌هَرَمه انجام دادند، با مدیر متخلف جمهوری اسلامی صورت نگرفته است، به کلیت نظام بدبین می‌شوند و می‌گویند نکند این‌ها همه با همند؟». صداوسیما را هم حسابی می‌نوازد و بعد از برنامه آقا برای تحول در صداوسیما و قوه‌قضائیه سؤال می‌کند.
صحبتش که تمام می‌شود و پیش آقا می‌رود، آقا می‌گویند «خب دردها را گفتید، راه‌حل‌ها را هم از نظر خودتان بگویید. تشکل شما سالهاست که مورد تأیید من است، در همین دو موضوع که از من سؤال کردید (صداوسیما و قوه قضائیه) راه‌حل‌ها را هم از نظر تشکل خودتان بنویسید و بدهید». معتمدی‌نژاد که حالا حسابی شارژ شده، می‌پرسد بنویسیم به دستتان می‌رسد؟ آقا می‌گویند: بله حتماً.
یکی از دانشجویان می‌خواهد فضای دونفره نماینده جنبش و آقا را بشکند و شروع می‌کند به شعار دادن که «ما همه سرباز توایم...» هنوز شعارش تمام نشده، همه می‌گویند هیس...
نوبت به نماینده بسیج می‌رسد. صحبت از «آستان کاخ سفید» و «دخیل بستن به پنجره‌های کاخ الیزه و باکینگهام» توسط مسئولین می‌کند و حضار می‌خندند. از دولتی‌ها و مجلسی‌ها می‌خواهد که بخاطر تحمیل هزینه‌های برجام بر نظام از مردم عذرخواهی کنند. جمعیت «احسنت» می‌گوید.
هدیه قرآن به دانشجوی منتقد
بعد از او سحر مهرابی نماینده نشریات دانشجویی پشت تریبون می‌آید. محور سخنرانی‌اش را گذاشته بر قانون و توجه به قانون اساسی. کنایه‌هایی هم درباره حصر فتنه‌گران می‌زند و آن را نادرست می‌داند. دانشجویان، اما با شعار «مرگ فتنه‌گر» همراهیش می‌کنند. او که اتفاقاً ترجیع‌بند سخنانش رعایت مّر قانون است، بر خلاف دیگران به جای ۷ دقیقه وقت قانونی، ۱۰ دقیقه صحبت می‌کند و به تذکر مجری هم توجهی ندارد! چند نفر از آن وسط داد می‌زنند «مدعی قانون؛ بیشتر از ۷ دقیقه صحبت کردن بی‌قانونی است» آقا دستشان را بالا می‌آورند به نشانه آنکه بگذارید صحبتش را بکند. صحبتش که تمام می‌شود مجری با کنایه می‌گوید: «خوب نیست از قانون صحبت کنید و خودتان بی‌قانونی کنید» جمعیت برای اولین بار جدی جدی به مجری «احسنت» می‌گوید!
مهرابی هم مانند بقیه دانشجویان بعد از صحبتش پیش آقا می‌رود. آقا می‌گویند متنی را که خواندید به من بدهید. متنش را می‌دهد. آقا می‌گویند «دانشجوها همه بچه‌های من هستند». به آقا می‌گوید شیرازی است و درخواست یک هدیه می‌کند. آقا می‌گویند قرآن بهتان هدیه می‌دهم.
نفر بعدی هم که نماینده اتحادیه دانشجویی دانشگاه آزاد است، دوباره صحبتش را با تذکر به نماینده نشریات دانشجویی شروع می‌کند. مهم‌ترین نکته او مسئله آقازادگی است و می‌گوید «آقازادگی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی مشکل کشور است، اصلاح‌طلب و اصولگرا هم ندارد، معمم و مکلا هم ندارد» آقا در حالی که دارند می‌نویسند، از زیر عینک نگاهش می‌کنند و لبخند می‌زنند. به دولتی‌ها انتقاد می‌کند که بیابان بی‌آب و علف برجام را به گلابی تشبیه کرده‌اند و جمعیت می‌خندد.
حرفش که تمام می‌شود، مجری در مقام وکیل مدافع برگزارکنندگان جلسه، جوابش را می‌دهد و می‌گوید ۴ نفر از سخنرانان از دانشگاه آزاد هستند!
دانشجویی از کمبریج
اسم و عنوان نفر بعدی را که مجری می‌خواند «دانشجوی نخبه فارغ‌التحصیل فوق دکتری دانشگاه کمبریج انگلیس» همه به نشانه تعجب می‌گویند «اووووه» و شاغل در «مؤسسه رویان» صحبت سیدمهدی خلیق رضوی بیشتر ناظر به فراهم کردن شرایط برای نخبگان علمی در کشور است وگریزی هم به خدمت سربازی برای آنها می‌زند.گریزی که آقا بعداً در سخنانشان می‌گویند بررسی خواهد شد. البته وقتی بعد از پایان صحبت هم بالا می‌رود، آقا می‌گویند نکته شما درباره نظام وظیفه چندان روشن نبود، اگر خواستید بنویسید بدهید.
بعد از او نوبت نماینده کانون‌های فرهنگی و هیئت‌های مذهبی است؛ از تخصیص نیافتن بودجه‌ها گله دارد. آخرین نوبت از آنِ نماینده اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل است. محکم صحبت می‌کند و بعد از چند سخنرانی با ریتم آرام دوباره دانشجویان را نیم‌خیز می‌کند. محور بحثش «ارتجاع» است و می‌گوید «معتقدیم چالش امروز ما، ارتجاع نسبت به آرمان‌ها و ارزش‌های اساسی انقلاب اسلامی یعنی استقلال، عدالت و آزادی است». آقا به نشانه تأیید سر تکان می‌دهند. متنش طولانی است و ناچار است مثل نماینده جامعه اسلامی و جنبش عدالتخواه تند تند بخواند. هر فرازش با «احسنت» دانشجویان همراه است، اما خودش دستش را بالا می‌گیرد، یعنی اجازه بدهید متن به سرانجام برسد.
از برخورد امنیتی با کارگران مظلوم انتقاد دارد. دست آخر هم می‌گوید آن‌هایی که کارگران را با برخوردشان اپوزیسیون می‌کنند «خدا لعنتشان کند!» آقا لبخند می‌زنند و جمعیت دوباره احسنت می‌گوید.
نقدی به برخی رویکردها در حوزه آزادی دارد که برای کشور هزینه درست می‌کنند. از حاشیه‌سازی‌ها گلایه دارد؛ پای بحث کنسرت را هم به حسینیه امام خمینی باز می‌کند و مثال می‌زند که از چند هزار کنسرت، چند تای آنکه لغو می‌شود، حاشیه‌سازی می‌کنند. صحبت‌هایش که تمام می‌شود، آقا می‌گویند «خیلی خوب بود»
خارج از نوبت!
۱۱ نفر از دانشجویان سخنرانی کرده‌اند و حالا نوبت آقاست. اما یکی از آن وسط بلند می‌شود و اجازه صحبت می‌خواهد. آقا با خنده می‌گویند «می‌دانید که در این جلسه من کاره‌ای نیستم؛ همه‌کاره ایشان (مجری) است؛ اگر به من باشد می‌گویم همه صحبت کنند» مجری تذکر می‌دهد که وقت گذشته، اما دانشجو دست‌بردار نیست و فقط دو دقیقه وقت می‌خواهد. آقا می‌گویند از همان جا حرفت را بزن؛ او گلایه‌هایی در مورد وضعیت سیستان و بلوچستان بیان می‌کند و می‌نشیند.
حالا نیمه دوم دیدار است و وقت صحبت‌های آقا، و دانشجویانی که بسان کلاس درس پای صحبت استاد نشسته‌اند...
پدیده‌ای ناممکن در منطقه
گفتنی است سخنان انتقادی سحر مهرابی با بازتاب‌های مختلفی روبرو شده است. علی علیزاده تحلیلگر سابق بی‌بی سی در این مورد نوشت؛ «سخنرانی سحر مهرابی دانشجوی جوانی که دیروز مقابل رهبر ایران سخنرانی کرد را بخوانید. فارغ از اینکه با محتوایش موافقید یا مخالف. اما اگر دو سال قبل از انقلاب میگفتی روزی در ایران یک دانشجوی جوان حتی میتواند جلوی پدرش بایستد و اینگونه صحبت کند کسی باور نمیکرد. همه میدانستند که حتی در اتاقهای خصوصی، صدراعظم و نخست‌وزیر هم جرات نقد شاه را نداشتند. همین امروز هم در سرتاسر منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا چنین پدیده‌ای ممکن نیست. این روزها که از زمین و آسمان با جدیدترین ابزار جنگهای هوشمند روانی حمله کرده‌اند که نارضایتی‌های کوچک و بزرگ به حق ما را به هم گره بزنند و آنها را به ابزار کاسبی و فشار ترامپ و بن‌سلمان و نتانیاهو و به کارت چانه‌زنی اروپاییان چشم آبی تبدیل کنند بیش از همیشه باید بیاد بیاوریم که چه راه درازی امده‌ایم. اگر تنها و تنها همین تک صحنه در این چهل سال اتفاق افتاده بود کافی بود که هنوز هم پای انقلاب اسلامی مردم ایران وفادارانه ایستاد و برایش هزینه داد.»