سرویس ورزش مشرق - تیم ملی فوتبال ایران برابر مراکش، بازی دو وجهی را به نمایش گذاشت. شاگردان کارلوس کی‌روش، در نیمه نخست به هدف خود که گل نخوردن بود رسیدند اگر چه از نظر مالکیت توپ، هواداران ناراضی بودند؛ اما در نیمه دوم با کم کردن فشار مراکش، به بازی برگشتند و توانستند حریف را متاثر از عملکرد خود کنند و در پایان نیز، گل برتری با اشتباه بازیکن حریف به ثمر رسید تا کشور در شور و شوق وصف ناپذیری غرق شود.
درباره این مسابقه و ابعاد فنی آن، می توان نکات بسیاری را متذکر شد که در جای خود قابل بررسی است که کارشناسان بدان خواهند پرداخت؛ اما عملکرد عادل فردوسی پور که گزارش این بازی را بر عهده داشت، بسیاری را متعجب کرد. او که همیشه تراز بالایی از تسلط بر گزارشگری را به نمایش می‌گذاشت، این بار خود نیز در هیجانات دقایق ابتدایی بازی غرق شد و گزارش انتقادبرانگیزی از بازی ارائه کرد.
در همین رابطه بخوانید:
محمود گبرلو: گزارش عادل فردوسی‌پور فاجعه بود
لطفاً به احترام کی‌روش تحلیل جزء به جزء ندهید!/ مراکش بدون توپ خطرناک‌تر است
بی تردید، فردوسی پور اگر بهترین گزارشگر فوتبال در رسانه ملی نباشد، در زمره دو نفر برتر است. تسلط کامل و حرفه‌ای به میدان و گزارش متن به جای فرع‌های بی‌اهمیت، او را در این سال‌ها متمایز کرده و عادل توانسته خود را در این سطح حفظ کند. همین نیز باعث شده تا انتظارات از وی بالا باشد و مردم با میزان‌هایی دیگر به نقد عملکرد وی بپردازند. این اتفاق اما در روز بازی برابر مراکش، با تردیدهایی جدی مواجه شد.
وی در جریان بازی و به خصوص نیمه اول، کاملا مرعوب حریف و شرایط زمین بود. تاکید او بر قطع و پایان بازی در دقایق ابتدایی به دلیل حملات حریف و تاکید بر مالکیت توپ پایین ایران، احساس تحقیر و خودکمتربینی را به مخاطب القا می‌کرد و البته بسیار آزار دهنده بود. او آنقدر در این مسیر افراط کرد که بارها عنوان داشت، صرف حضور ایران در جام جهانی برای ما کافی است. اما گل دقایق پایانی به یک باره نگاه او را تغییر داد و به تمجیدهای شورانگیز از کارلوس کی‌روش و شاگردانش پرداخت. این عدم تعادل در نگاه، ریشه در چه چیزی داشت؟
این ماجرا وقتی بیشتر تأمل‌برانگیز می شود که به یاد آوریم که او چهار سال قبل، دیدار برابر آرژانتین را چگونه و با چه نگاه مثبت و امیدواری گزارش کرد. چه می شود که او به یک باره اینقدر از استانداردها و الزامات گزارشگری خود عدول می‌کند؟ چرا او تا این حد نگاه تدافعی و هراسناکی از حریفی پیدا می‌کند که قابل مقایسه با آرژانیتن نیست؟ البته باید خوشحال بود که کادر فنی و بازیکنان تیم ملی چنین نگاهی نداشتند و وارد زمین شدند تا نود دقیقه بجنگند که الحق، موفق نیز بودند.
عادل فردوسی پور باید به این نکته توجه داشته باشد که برقراری تعادل میان آرمان گرایی و واقع بینی ضروری است و برای رسیدن به موفقیت در هر شرایطی باید تلاش کرد. او در روز دیدار برابر مراکش، بیشتر شبیه هواداری بود که روی سکو نشسته و به اتفاقات بازی واکنش نشان می‌دهد. فردوسی پور باید بداند که انتظارات از او بالاست و چنین اشتباهاتی از سوی او، قابل قبول نیست.