به گزارش مشرق، ایگور کولاکوویچ 12 سال در کادر فنی تیم ملی صربستان فعالیت کرد. او سه سال دستیار لیوبومیر تراویتسا بود تا اینکه در سال 2006، هدایت صرب‌ها را بر عهده گرفت. نام کولاکوویچ در مدت 9 سال سرمربیگری در تیم ملی صربستان با افتخارات زیادی آمیخته شده است.
براساس این گزارش، کولاکوویچ 53 ساله در حال حاضر هدایت تیم ملی ایران را بر عهده دارد که سال گذشته با کسب مدال برنز مسابقات جام بزرگ قهرمانان، نام خود را در تاریخ والیبال ایران ثبت کرد.
کولاکوویچ این روزها بسیار عصبانی است. او دلیل عصبانیت خود را به یک روزنامه ورزشی معتبر صربستانی چنین توضیح می‌دهد: «نمی‌دانم فدراسیون جهانی از برگزاری مسابقاتی مثل لیگ ملت‌های والیبال چه هدفی دارد. من باید بگویم که تیم ملی ایران در حال حاضر، لحظات سختی را سپری می‌کند. معنی حرف من، عذر و بهانه برای نتایج تیم نیست بلکه می‌خواهم یاد‌آوری کنم که ما آخر هر هفته از یک قاره به قاره دیگر می‌رویم. برخی بازیکنان ما نتوانستند ویزای آمریکا و حتی اتحادیه اروپا را دریافت کنند».
سرمربی صربستانی تیم ملی والیبال ایران متوجه نمی‌شود که چرا بازیکنانش در آستانه مسابقات قهرمانی جهان باید این‌قدر خسته شوند. او به همین خاطر جرأت نمی‌کند تا به مسابقات انتخابی المپیک 2020 که سال آینده برگزار می‌شود، فکر کند. او می‌گوید: «من اصلاً از برگزاری لیگ ملت‌های والیبال به این شکل، حمایت نمی‌کنم. هیچ‌کس در این تورنمنت نمی‌تواند خوب تمرین و بازی را کنترل کند. از همه مهم‌تر این است که کیفیت بازی‌های لیگ ملت‌‌ها خیلی پایین است».
سرمربی پیشین تیم ملی صربستان در مورد شرایط این تیم در لیگ ملت‌های والیبال خاطر نشان می‌کند: «صربستان، قدرت خود را به خوبی تقسیم کرده است و نتیجه مثبتی هم از این بابت گرفت. البته برخی پیروزی‌ها سخت‌‌تر از چیزی که انتظار می‌رفت به دست آمد. آنها به دنبال حضور در مرحله فینال با استفاده از بهترین بازیکنان و ترکیب هستند. نیکولا گربیچ و سایر اعضای کادر فنی تیم ملی صربستان، کارشان را به بهترین وجه انجام دادند».
کولاکوویچ بزرگ‌ترین حامی تیم ملی صربستان در صورت راهیابی این تیم به مرحله نهایی مسابقات در فرانسه خواهد بود.
سرمربی تیم ملی ایران همچنین به رابطه خوب و نزدیک خود با کادر فنی (دراگان کوبیلیسکی و دنیل میشیچ) و بازیکنان تیم صربستان اشاره می‌کند: «درست است اما من سال گذشته در جریان یکی از بازی‌های لیگ جهانی در تهران، شرایطی بحرانی داشتم که برای من خیلی سخت بود. من فکر می‌کردم که حرفه‌ای‌تر از این حرف‌ها باشم. حالا امیدوارم که خاطرات آن روز کاملاً فراموش شده باشد. ما نباید فراموش کنیم که من حدود 12 سال با بازیکنان بزرگی مثل نیکولا گربیچ و بویان یانیچ زندگی کردم. ما همیشه هدف یکسانی داشتیم و در یک جبهه مبارزه می‌کردیم، ولی حالا در دو طرف مختلف هستیم».