سرویس ورزش مشرق - حذف تیم های بزرگ در جام جهانی 2018 روسیه اتفاقی بود که نشان از بلوغ بازیکنان می دهد. در اینکه تکنولوژی به شدت به خدمت انسان آمده شکی نیست. اینکه چه کسی کم دویده و چه کسی زیاد دویده است را کاری نداریم. اینکه یک بازیکن چند بار توانسته قطع توپ کند. چند بار توانسته پاس درست بدهد. چند پاس اشتباه داده. چند توپ سالم داشته و چند توپ را به سمت دروازه فرستاده است نشان دهنده ریز شدن انسان در ورزش فوتبال است. همین که داور ویدیویی با زاویه نگاه چند وجهی به کمکِ داوران آمده به ما می فهماند که فوتبال تا چه حد پیشرفت کرده است و هر مربی برای ورود به یک مسابقه چه آپشن هایی برای آنالیز حریف مقابلش دارد.

در سالهای نه چندان دور نهایت اتفاق مهم در آنالیز حریف این بود که در تمرینات قبل بازی نفراتی به محل تمرین رقیب بروند و یا یک بازی تیم مقابل را از تلویزیون یا درون استادیوم ببینند. اینکه بدانند کدام بازیکن بیشتر به تو می زند و همان را ببندند. اتفاقاتی نظیر اینها که در قیاس با تجهیزات و ادوات کامپیوتری امروزه مانند راه رفتن با پای پیاده برابر سوار شدن بر موشک است. این ها همگی می توانند پارامترهایی برای بررسی دقیق تر افراد هم باشند.

همین که می بینیم تیم هایی مانند آرژانتین یا پرتغال خیلی زود از دور رقابتها کنار می روند هم نشان از وجود همین برتری هاست. وگرنه در دورانی که پرتغال به جمع 4 تیم نهایی جام جهانی رسید پدیده ای به نام اوزه بیو را در اختیار داشت که در دوران خودش یک پدیده بود. یا پس از او مارادونا را به یاد می آوریم که در تیم زمانه خودش یک استثنا محسوب می شد که به تنهایی می توانست در مواقع لزوم آرژانتین را از هر مخمصه ای نجات بدهد. امروز فوتبال به مسیری رفته که دیگر حتی ستاره ها نمی توانند کمک حال تیم ها باشند چون بازیکنانی که در این سطح هستند نمی توانند در تیم های ملی شان به اندازه تیم های باشگاهی شان بدرخشند.

وقتی مسی در بارسلونا کنار اینیستا، راکیتیچ و بوسکتس به میدان می رود فوتبالیست هایی را دور و برش می بیند که تاب فوتبال برنده او را دارند ولی در تیم ملی آرژانتین این اتفاق برای مسی نمی افتد. عین همین ماجرا برای رونالدو هم اتفاق افتاد که در رئال اگر ایسکو، تونی کروس یا لوکا مودریچ دور و برش نباشند حتما رونالدو فرقی با رونالدوی تیم ملی پرتغال ندارد. پس با همه احترامی که برای این ستاره ها و طرفداران شان قایل هستیم باید بگوییم که ستاره های امروز تا حد زیادی به بازیکنان دور و بری شان وابسته اند و ثابت می کنند باشگاه ها بر تیم های ملی ارجح شده اند.

در نقطه مقابل دیدیم اسپانیا هم با آن همه ستاره بدون ابرستاره هایی همچون مسی و رونالدو که بارسا و رئال را در قله فوتبال باشگاهی اروپا نگه داشته اند چطور از دور مسابقات حذف شدند.