به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «عباس بابایی» به تاریخ   ۱۴ آذر ۱۳۲۹ در شهر «قزوین» متولد شد. او پس از گرفتن دیپلم، در سال ۱۳۴۸ علی رغم قبولی در رشتهٔ پزشکی، به دلیل علاقه به خلبانی، به نیروی هوایی پیوست و پس از گذراندن دوره مقدماتی برای تکمیل تحصیلاتش در سال ۱۳۴۹ به آمریکا اعزام شد.
عباس پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با شروع جنگ ایران و عراق،  عملیات جنگی خود را آغاز نمود. وی در سال ۱۳۶۰ درجهٔ سرهنگ دومی دریافت کرد و به عنوان فرمانده «پایگاه هشتم هوایی اصفهان» منصوب شد.
 «عباس بابایی»در ۹ آذر ۱۳۶۲ به درجه سرهنگ تمامی ارتقاء یافت و به سمت «معاونت عملیات فرماندهی نیروی هوایی» منصوب شد و به تهران عزیمت کرد. بابایی پس از چهار سال جهاد، در مقام «معاونت عملیات نیروی هوایی»، در ۸ اردیبهشت ۱۳۶۶ به درجه «سرتیپی» رسید  و سرانجام  در سن ۳۷ سالگی و پس از ۶۰ ماموریت جنگی موفق به تاریخ ۱۵ مرداد ۱۳۶۶ به آخرین درجه ی خود را، هم زمان با «عید سعید قربان» از «حضرت حق»(جل و علا) دریافت کرد و پای بر بساط«عند ربهم یرزقون» نهاد. پیکر «عباس بابایی» در گلزار شهدا در  آستان حضرت «شاهزاده حسین»(علیه‌السلام) واقع در «قزوین» تا روز «رجعت» به امانت سپرده شد.

در میان نظامیان، افسران «نیروی هوایی» همواره از شان و منزلب اجتماعی بالایی برخوردار هستند. این گروه از نظامیان، از لحاظ توانمندی‌های فیزیکی، ضریب هوش و آموزش‌های علمی و تسلط نسبی بر زبان‌های خارجی، همواره از دیگر هم ردیفان خود در سایر نیروهای مسلح، برتری‌های آشکاری دارند. افسران «نیروی هوایی» با کلاس‌ترین بخش ارتش را تشکیل داده‌اند که البته این جایگاه، فاصله‌ی زیادی هم با حقیقت ندارد. «عباس بابایی» در زمان شهادت، یک افسر عالی رتبه ی «نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی» و مرد شماره ی دوی «آسمان ایران» بود. اما همواره به تواضع و فروتنی خارق العاده اشتهار داشت. تمامی آنان که تجربه‌ی حضور و جهاد در کنار وی را داشته‌اند، از این خصیصه ی اش، با احترام فراوان یاد می کنند. تنها ژنرالِ نیروی هوایی که یونیفرم خوش‌قواره و چشم‌نواز خلبانی را با لباس بسیجی عوض می‌کرد(و بابت این کار از هم سنگران‌خود، زخم‌زبان‌ها می‌شنید) و به میان بسیجیان می‌رفت و با آنان نشست و برخاست می‌کرد. تنها افسر خلبانی که بیل به دست می‌گرفت و به کمک روستاییان اقدام می‌کرد و تنها فرمانده‌ی عملیات نیروی هوایی که در میان نیروهای زیر دست و سربازانش، پابرهنه در مراسم عزای سیدالشهدا(صلوات الله علیه) حاضر شده و  نوحه‌خوانی هم می‌کرد.

در سی امین سال‌گشتِ شهادت آن «علمدارِ آسمان» به رسم «مجازی»، تربتِ پاکش را در «گلزار شهدای قزوین» زیارت می‌کنیم. باشد که شفاعتش در روزِ حشر، نصیبمان گردد، ان شاءالله 

روحمان با یادش شاد

هدیه به روح بلندپروازش صلوات

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم