به گزارش مشرق، «مصطفی مقیمی» در یادداشت روزنامه «وطن امروز» نوشت:
اردیبهشت‌ماه ۹۵ زمانی که نمایندگان لیست امید تصمیم به تشکیل فراکسیون مختص خود در مجلس گرفتند، محمدرضا عارف از حضور ۱۶۷ نماینده مجلس در آن خبر داده بود! پس اصلاح‌طلبان مدعی بودند اکثریت مجلس همسو با ایشانند.
۱- جلسات مجلس با حضور دوسوم نمایندگان رسمیت می‌یابد.
۲- شرط کافی برای تصویب هر طرح و لایحه‌ای در صحن مجلس، موافقت بیش از نیمی از نمایندگان حاضر در صحن است.
۳- شرط کافی برای استیضاح هر وزیر، امضای آن توسط ۱۰ نماینده است.
۴- شرط کافی برای طرح سوال از رئیس‌جمهور، امضای یک‌سوم نمایندگان است.
۵- طرح‌های قانونی با امضای حداقل ۱۵ نماینده قابل طرح در صحن مجلس است.
بدون تردید، به لحاظ قدرت سیاسی، مجلس را باید در مجموعه ساختار جمهوری اسلامی در راس هرم قرار داد؛ مجلس توانایی عزل وزرا و حتی رئیس‌جمهور را دارد. این در حالی است که هیچ نهاد و فرد دیگری در سطح کشور نمی‌تواند این حد از تاثیرگذاری بر روند اقدامات روزمره دستگاه اجرایی داشته باشد.
در این شرایط، سوال این است که مجموعه اصلاح‌طلبان اعم از شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان، محمد خاتمی، چهره‌های پشت‌پرده، احزاب و چهره‌های شناخته شده، لیست امید و... از اسفند ۹۴ تاکنون کدام اقدام عملیاتی را برای وادار کردن دولت به تحرک بیشتر انجام داده‌اند؟ چرا کسی انجام وعده‌های نجومی رئیس‌جمهور را به طور جدی از او مطالبه نمی‌کند؟ یادمان نرفته اینکه شخصی چون عباس عبدی همان ابتدای تشکیل مجلس دهم، با آگاهی از ماهیت رانتی و غیرمعقول لیست امید، خواستار تهیه چند جلد کتاب آموزشی برای نمایندگان و آزمون گرفتن از محتوای کتاب‌ها برای بالابردن سطح سواد و پایین آوردن سطح شوت بودن حضرات شده بود. دیگر چهره‌های اصلاح‌طلب نیز خواستار تشکیل اتاق فکری در بیرون مجلس برای راهنمایی نمایندگان لیست امید شده بودند.
مجموعه این واقعیات به علاوه مضحکه‌هایی که تاکنون از این مجلس دیده‌ایم- سلفی با موگرینی، موزه لوور، استیضاح‌های بی‌خاصیت و ...- به ما می‌گوید لابی‌های بیرون مجلس، در جهت حرکت نمایندگان در صحن بسیار تعیین‌کننده بوده است، چرا که کلیت مجلس، استقلال فکری و رویکرد درون‌سازمانی معینی ندارد. مجلسی که باید براستی دادگاه مطالبات بر زمین مانده مردم از دولتی باشد که پس از چندین ماه اصرار بالا، پایین، چپ، راست، میانه و همگان، همچنان حاضر به تغییر اساسی تیم اقتصادی فشل و خانمان‌برانداز خود نیست، حالا خود تبدیل به آینه دق افکار عمومی شده است. بگذارید البته یکسره بی‌انصاف نباشیم! مجلس اینقدرها هم بی‌خاصیت و الکی خوش نبوده است.
نمایندگان لیست امید طی ۵/۲ سال گذشته، دقیقا در هر زمانی که نوک انتقادات افکار عمومی به سمت مطالبات اقتصادی از دولت فرتوت روحانی رفته است، بلافاصله و بدون فوت وقت، با طرح مسائل حاشیه‌ای و کم‌اهمیت، سعی کرده‌اند جهت‌دهی افکار عمومی را به سمت دیگری منحرف کنند. چنین حجمی از فعالیت البته انرژی زیادی از اعضای لیست تکرار می‌گیرد، لذا ظاهرا طی ۵/۲ سال قبل در مجلس از این حیث تمهیداتی لحاظ شده است. چنانکه کاربری شناخته شده در شبکه‌های اجتماعی که یک روز اتفاقی ناهار را در مجلس میهمان شده، می‌نویسد: «هنوز باورم نمی‌شود که ناهار مجلس سلف سرویس با چند نوع کباب، خورشت، جوجه، کشک بادنجان، چند نوع سالاد و دلستر و دوغ و میوه و... باشد! نماینده‌ای از جلوی من رد شد که بشقابش پر از کباب بدون برنج بود و سالاد و سس و مخلفات!»
اتاق فکر گرداننده لیست امید و مقصری که این روزها همراه با عصای تکرارش بالکل از دیده‌ها مخفی شده اما چه می‌کنند؟ عبدالله ناصری، مشاور سیاسی او و عضو شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان پاسخ می‌دهد. مشاور محمد خاتمی اخیرا طی مصاحبه‌ای گفته است: «توجه داشته باشید که مشکلات اقتصادی دولت و کشور خیلی فراتر از این است که با سوال از رئیس‌جمهور و استیضاح و جابه‌جایی چند وزیر حل شود. من معتقدم در کشور باید کارهای بنیادی شود و این را باید مسؤولان و نمایندگان مجلس بدانند که مشکلات اقتصادی ما زمینه سیاسی و بین‌المللی دارد و با جابه‌جایی یک وزیر اتفاق خاصی نمی‌افتد!» پس از این مصاحبه خبر می‌رسد که هیچ یک از ۳۰ نفر لیست امید در تهران، طرح سوال از حسن روحانی را امضا نکرده‌اند. بهرام پارسایی، نماینده اصلاح‌طلب لیست امید نیز برای تکمیل پازل می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید سرمنشأ مشکلات فعلی کشور روحانی است!»
علی مطهری، دیگر نماینده لیست امید از آن سو مدعی می‌شود مقصر اوضاع اقتصادی فعلی، کسانی هستند که نگذاشتند برجام اجرا شود. شاید فکر کنید منظورش دونالد ترامپ است اما اشتباه می‌کنید؛ مطهری مدعی است منتقدان دولت، مانع اجرای برجام شده‌اند! با این منطق، سوراخ کردن کره ماه هم تقصیر سیخ کباب‌هایی است که نمایندگان در سلف‌سرویس چرب و نرم مجلس، به هوا پرتاب کرده‌اند. سخن آخر اما خوب است خطاب به مقصر اصلی تمام این شامورتی‌بازی‌هایی که تحت عنوان احساس و انجام وظیفه رخ می‌دهد، باشد: جناب تکرارچی نامرئی، این چه مجلسی است که برای ملت درست کرده‌ای و چرا فکر می‌کنی مردم دست‌های شما را در پشت‌پرده حمایت از کسانی که اقتصاد ملی را به خاک سیاه نشانده‌اند، نخواهند دید؟! تَکرار می‌کنم: چرا شیخ؟!