سرویس ورزش مشرق - سالیان سال است ادعا می کنیم: "ما بهترین تماشاگران دنیا را داریم" و نمی خواستیم باور کنیم با این ادعا فقط در حال سرپوش گذاشتن روی زخمی هستیم که هر روز کهنه تر، بزرگتر و چرکی تر می شود.
بارها شاهد اتفاقات تلخ و زشت در ورزشگاه های مان بودیم ولی باز هم پس از یک اتفاق خوب که البته ما آن را مثبت تلقی می کنیم "جمله ابتدای متن" را تکرار کردیم.
این سالها "بهترین تماشاگر دنیا" در ایران، در خانه نشسته است و با این اتفاقات غیرمعمول داخل ورزشگاه ها رغبت نمی کند خودش و فرزندش را برای تماشای یک فوتبال به دردسر بیندازد. نمی‌خواهد گوشش را در معرض شنیدن رکیک ترین حرفها قرار دهد. نمی‌خواهد سر، دست و صورتش را در خطر برخورد سنگ و میله و چوب قرار دهد.
در دوره ای هم می خواستیم این معضل را با نسبت دادن به جمعی "تماشاگرنما" فیصله ببخشیم ولی وقتی بین ۳۰ هزار نفر تماشاگر داخل استادیوم، ۲۰ هزار نفرشان بدترین الفاظ را به داور و سرمربی حریف نسبت می دهند دیگر بحث بر سر چسباندن اَنگ "عده ای تماشاگرنما" نخ نماست.
باید بپذیریم عزمی هم برای مقابله با این معضل وجود ندارد!
روزی تیم را از بازی خانگی محروم می کنند و نماینده فلان شهر در مجلس دادش به هوا می رود که نباید مردم را از تیم شان دور کرد. گاهی بازی را بدون تماشاگر برگزار می‌کنند و می‌گویند روح فوتبال به تماشاگرش است، برخی اوقات جریمه سنگین می کنند که کسی آن را پرداخت نمی کند و همان باعث برهم ریختن نظم لیگ می شود...و این ماجرا همچنان ادامه دارد.
یک روز چشم هوادار خرمشهری، یک روز چشم سرباز احمدی، یک بار گونه داور، روزی شکستگی سر حسین فرکی در میادین داخلی و روزی هم ترکیدن نارنجک پشت نیمکت تیم عربی و محرومیت و جریمه چند ده هزار دلاری نماینده کشورمان در آسیا! کوتاه آمدن مسئولان مقابل این ناهنجاری ها تا جایی پیش رفته که "تماشاگر" مانع از اتمام مسابقه فوتبال (در آبادان – دیدار صنعت نفت و پیکان) می شود. با این رویه تا یکی دو هفته دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود و باید قید تماشای همین دو مسابقه فوتبال از تلویزیون را هم بزنیم!
*محمدرضا مدنی