سرویس جهان مشرق - سیاست‌های مهاجرتی دونالد ترامپ طی ماه‌های گذشته سر و صدای زیادی کرده است و نکته بارز این سیاست‌ها نیز در اقدامات بی‌رحمانه‌ای مانند جدا کردن مادران و کودکان از یک‌دیگر با هدف جلوگیری از مهاجرت به آمریکا نمود پیدا کرده است. ترامپ که مهاجران غیرقانونی را «حیوان» توصیف می‌کند [۱] ، با این حال، گزارش اخیر روزنامه نیویورک‌تایمز نشان می‌دهد جنایت‌های دولت آمریکا علیه مهاجران، ابعاد تیره‌تری هم دارد. آن‌چه در ادامه می‌آید ترجمه گزارش اخیر این روزنامه آمریکایی تحت عنوان «کودکان مهاجر، تحت پوشش تاریکی [شب]، به یک شهرک چادری در تگزاس منتقل شدند [۲] » است.

در همین‌باره بخوانید:

ماجرای تجاوز سربازان آمریکایی به «دختر بلوز مشکی» در ویتنام چه بود؟

بمب‌های شیمیایی آمریکا هنوز باعث تولد نوزادان ناقص‌الخلقه می‌شود

حملات شیمیایی آمریکا به کودکان بی‌دفاع +تصاویر(۱۸+)

کودکان عراق؛ قربانیان فراموش‌شده

«کودکان هیولایی» میراث آمریکا در آسیا

مسابقه کودک‌کشی رژیم سعودی و رژیم صهیونیستی با سلاح‌های آمریکا

انتقال شبانه کودکان مهاجر غیرقانونی از پرورشگاه به بیابان

طی هفته‌های اخیر، صدها کودک مهاجر در پناهگاه‌هایی از کانزاس تا نیویورک، وسط شب بیدار، و همراه با یک کوله‌پشتی و مقداری تنقلات سوار بر اتوبوس راهیِ سفری از یک طرف آمریکا به طرف دیگر این کشور برای رسیدن به خانه جدیدشان شده‌اند: یک شهر لم‌یزرع کویری در دل بخشی ناهموار از بیابانی در غرب تگزاس.

تا پیش از این، اکثر کودکان مهاجر غیرقانونی که توسط مقامات مهاجرتی فدرال آمریکا نگه‌داری می‌شدند در پناهگاه یا پرورشگاه‌های خصوصی نگه‌داری و هر دو یا سه نفرشان در یک اتاق زندگی می‌کردند. این کودکان در آن‌جا تحصیلات رسمی را ادامه می‌دادند و می‌توانستند با نمایندگان قانونی‌ای ملاقات کنند که به پرونده مهاجرتی آن‌ها اختصاص داده شده بودند. این در حالی است که در چادرهای ردیف‌شده و به رنگ شِن در منطقه «تورنیو»ی ایالت تگزاس، کودکان در گروه‌های ۲۰ نفری، به تفکیک جنسیت، در خوابگاه‌های چادری می‌خوابند. هیچ مدرسه‌ای در کار نیست، اگرچه کتاب‌های کاری به کودکان داده می‌شود که هیچ وظیفه‌ای در قبال تکمیل آن‌ها ندارند. دست‌رسی به خدمات حقوقی نیز محدود است.

این سفرهای نیمه‌شب در سراسر کشور در حال رخ دادن است، چون دولت فدرال دارد تقلا می‌کند تا برای بیش از ۱۳ هزار کودک مهاجر بازداشت‌شده‌ای جا پیدا کند که تعدادشان از سال گذشته تا کنون بیش از پنج برابر شده و رکورد جدیدی را ثبت کرده است [۳] . طبق آمار وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا که بر مراقبت از این کودکان نظارت می‌کند، میانگین مدت زمانی هم که کودکان مهاجر در بازداشت نگه‌داری می‌شوند، نسبت به سال گذشته تقریباً دو برابر شده و از ۳۴ روز به ۵۹ روز رسیده است. برای حل‌وفصل معضل افزایش جمعیت در پناهگاه‌ها[ی داخل شهری]، که از ماه می تا کنون حدود ۹۰ درصد از ظرفیت‌شان پر بوده است، یک جابه‌جایی دسته‌جمعی در حال انجام است و هیچ نشانه‌ای هم از کُند شدن این روند مشاهده نمی‌شود. هر هفته صدها کودک دارند از پناهگاه‌ها به غرب تگزاس منتقل می‌شوند و تعداد آن‌ها تا کنون در مجموع بیش از ۱۶۰۰ نفر شده است.

اردوگاه تورنیو، مجهز به دست‌شویی‌های قابل‌حمل، در فاصله حدود ۵۶ کیلومتری از جنوب شرقی بخش «ال پاسو» در مرز با مکزیک، مانند یک شهر کوچک و نوظهور عمل می‌کند که در آن چادرهایی با سیستم تهویه در اندازه‌های گوناگون برای سکونت، تفریح و مراقبت‌های پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این اردوگاه که ابتدائاً ماه ژوئن برای مدت مدت ۳۰ روز با ظرفیت ۴۰۰ نفر تأسیس شد، ماه سپتامبر توسعه پیدا کرد تا بتواند ۳۸۰۰ نفر را در خود جای بدهد؛ و اکنون انتظار می‌رود دست‌کم تا پایان سال باز باشد.

متهم ردیف اول: نظام ناکارآمد مهاجرت در آمریکا

«اِولین استافر» سخن‌گوی وزارت بهداشت و خدمات انسانی در این‌باره  می‌گوید: «استفاده از پناهگاه‌های جمعیت‌پذیر، مانند آن‌چه که در پایگاه‌های نظامی در گذشته رخ داده است، رواج دارد و هدف، استفاده از این تأسیسات موقت صرفاً تا زمانی است که لازم باشد.» خانم استافر که معتقد است نیاز به یک شهر چادری، نشان‌دهنده وجود مشکلات جدی در نظام مهاجرت آمریکاست، می‌گوید: «تعداد [زیاد] خانواده‌ها و کودکان بیگانه [و خارجی] بی‌همراهی که دست‌گیر شده‌اند، نشانه‌ای از وجود یک مشکل بزرگ‌تر است: ناکارآمدی نظام مهاجرتی. سن این کودکان بیگانه و بی‌همراه و سفر خطرناکی که [در روند مهاجرت به آمریکا] می‌کنند، آن‌ها را در معرض خطر قاچاق انسان، سوءاستفاده و بدرفتاری قرار می‌دهد. به همین دلیل است که وزارت بهداشت و خدمات انسانی مشترکاً با رئیس‌جمهور از کنگره می‌خواهد تا این نظام ناکارآمد را اصلاح کند.»

در همین حال، انتقال جمعی کودکان، موجب نگرانی مدافعان حقوق مهاجران در آمریکا شده است که پیشاپیش نگران طولانی بودن دوره بازداشت کودکان مهاجر در بازداشتگاه‌های فدرال آمریکا بوده‌اند. حدود ۱۰۰ پناهگاهی که تا پیش از این محل اصلی سکونت کودکان مهاجر بازداشت‌شده بوده‌اند، تحت مجوز و نظارت مقامات ایالتی رفاه کودکان فعالیت می‌کنند که الزامات مربوط به ایمنی و آموزش، و هم‌چنین استخدام و تربیت کارکنان را برای آن‌ها تعیین می‌کنند. این در حالی است که در شهر چادری در تورنیو [بر خلاف این پناهگاه‌ها]، به استثنای دستورالعمل‌هایی که وزارت بهداشت و خدمات انسانی آن‌ها را صادر کرده، هیچ مقررات دیگری حکم‌فرما نیست. به عنوان مثال، بر خلاف شرایط در پناهگاه‌های کودکان مهاجر، الزامی برای تحصیل در این شهر چادری وجود ندارد.

«مارک گرینبرگ» که در دولت باراک اوباما وظیفه نظارت بر کودکان مهاجر را به عهده داشت، کمک کرد تا دستورالعمل‌هایی برای پناهگاه‌های اضطراری تدوین شود. وی می‌گوید وزارت بهداشت و خدمات انسانی تلاش کرده است «تا آن‌جایی که امکان داشته باشد» اطمینان حاصل کند که شرایط در تأسیساتی مانند یک شهر چادری تورنیو، مانند شرایط در پناهگاه‌های معمولی باشد، «اما برخی موارد وجود دارد که به موجب آن‌ها، این کار دشوار یا غیرممکن می‌شود.»

کودکان مهاجر یا اسیران جنگی؟

چندین مددکار پناهگاه (که از ترس اخراج، به شرط گم‌نام ماندن حاضر به صحبت کردن شدند) واقعیت‌هایی را توضیح داده‌اند که می‌گویند اکنون به رویه استاندارد در انتقال کودکان تبدیل شده‌اند: به منظور اجتناب از اقدام کودکان به فرار، انتقال آن‌ها اواخر شب انجام می‌شود، چون کودکان در این وقت روز [به علت ترس از تاریکی] کم‌تر احتمال دارد برای فرار تلاش کنند. ضمناً، به همین دلیل، کم‌تر پیش می‌آید که از قبل به کودکان هشدار بدهند که قرار است به مکان دیگری منتقل شوند. در یکی از پناهگاه‌های میانه غربی آمریکا که ساکنانش اخیراً به تورنیو منتقل شده‌اند، هفته گذشته حدود بیست کودک تنها چند ساعت قبل از سوار شدن به اتوبوس خبردار شدند که قرار است منتقل شوند. یکی از مددکاران می‌گوید که اگر کمی زودتر به کودکان خبر داده شود، ممکن است وحشت‌زده شوند یا اقدام به فرار کنند [۴] .

کودکان [در روند انتقال به شهر چادری تورنیو] کمربندهایی پوشیده‌اند که روی آن‌ها با خودکار شماره‌های آشنایان اضطراری آن‌ها حک شده است. یکی از پسربچه‌ها از مددکار پناهگاه می‌پرسد که آیا در تگزاس کسی از آن‌ها مراقبت خواهد کرد یا نه. مددکار پاسخ مثبت می‌دهد و می‌گوید که او با رفتن [به تورنیو] برای کودکان دیگری شبیه خودش جا باز می‌کند که در مرز گیر افتاده‌اند و نیز به جایی برای زندگی دارند. این مددکار می‌گوید بعضی از کارکنان پناهگاه با شنیدن خبر انتقال کودکان، گریه می‌کنند و از اتفاقاتی می‌ترسند که قرار است بر سر کودکانی بیاید که تحت مراقبت آن‌ها بوده‌اند. برخی دیگر از کارکنان تلاش می‌کنند به این اقدام اعتراض کنند، اما مدیران به آن‌ها توضیح می‌دهند که برای حل‌وفصل معضل سرریز جمعیت در پناهگاه‌ها، باید تصمیمات سختی اتخاذ شود.

نظام پناه‌دهی به کودکان مهاجر، تابستان امسال و زمانی تحت فشار قرار گرفت که بیش از ۲۵۰۰ کودکی که پس از عبور از مرزها، به موجب سیاست «تحمل صفر» دولت ترامپ، از والدین خود جدا شده بودند، به کودکان بی‌شماری اضافه شدند که پیشاپیش وظیفه پناه‌دهی به آن‌ها به عهده این نظام بود. با این وجود، شمار این کودکان تنها کسری از تعداد کل کودکانی است که در حال حاضر تحت بازداشت هستند. اکثر کودکان دست‌گیرشده، به تنهایی و بدون والدین خود از مرز عبور کرده‌اند. بعضی از آن‌ها غیرقانونی این کار را انجام داده‌اند و برخی دیگر به دنبال پناهندگی هستند. کودکانی که «صغیر بی‌همراه» تلقی می‌شوند، چه آن‌هایی که از والدینشان جدا شده‌اند و چه آن‌هایی که به تنهایی از مرز عبور کرده‌اند، در بازداشتگاه‌های فدرال نگه‌داری می‌شوند تا زمانی که حامی پیدا کنند. این حامیان معمولاً بستگان یا دوستان خانوادگی‌ای هستند که می‌پذیرند تا زمانی که پرونده‌های آن‌ها در دادگاه [جایی که کودکان حتی یک‌ساله هم حاضر می‌شوند [۵] ] حل‌وفصل شود، از آن‌ها میزبانی کنند.

طعمه کردن فرزند برای به دام انداختن خانواده‌ها

قرار بر این است که انتقال کودکان به تگزاس، موقت باشد. دولت آمریکا به جای آن‌که کودکان تازه عبور کرده از مرز را به تگزاس بفرستد، کودکانی را به آن‌جا منتقل می‌کند که احتمال دارد زودتر آزاد شوند و بنابراین زمان کم‌تری را آن‌جا سپری کنند؛ عمدتاً کودکان بزرگ‌تر، بین ۱۳ تا ۱۷ سال، که تصور می‌شود به زودی حامی برای آن‌ها پیدا می‌شود. با این حال، از آن‌جایی که [روند اداری] سپردن کودکان به حامیان اغلب مدت زیادی طول می‌کشد، مدافعان حقوق مهاجران می‌گویند این احتمال وجود دارد که بسیاری از این کودکان ماه‌ها در شهر چادر زندگی کنند.

«لیا چاولا» یکی از وکلای گروه مدنی «کمیسیون پناهندگی زنان» در این‌باره می‌گوید: «بدیهی است که ما نگرانی‌هایی در مورد کودکانی داریم که مورد غفلت قرار می‌گیرند، اگر نیاز به توجه داشته باشند به آن‌ها توجه کافی نمی‌شود، و تحت مراقبت‌های احساساتی و روانی لازم قرار نمی‌گیرند.» وی معتقد است: «امکان ندارد راه‌حل صحیح، این [انتقال کودکان به شهر چادری] باشد. تمرکز ما باید روی اطمینان حاصل کردن از این باشد که این کودکان می‌توانند حامی پیدا کنند و از بازداشت خارج شوند.»

اگرچه آمار ماهیانه عبور از مرزهای آمریکا تقریباً بدون تغییر بوده، اما شمار کودکان مهاجر بازداشت‌شده افزایش پیدا کرده است، و یکی از دلایل آن هم لفاظی‌ها و سیاست‌های سخت‌گیرانه دولت ترامپ است که سپردن این کودکان به حامیان دشوارتر شود. به طور سنتی، اغلب حامیان این کودکان، خودشان مهاجران غیرقانونی‌ای بوده‌اند که با وجود ترس از به خطر افتادن اقامت خودشان در آمریکا بر اثر حضانت یک کودک، باز هم اقدام به آن کار کرده‌اند. با این حال، این ریسک، ماه ژوئن و زمانی افزایش پیدا کرد که مقامات فدرال اعلام کردند حامیان احتمالی و سایر اعضای بالغ خانواده‌های این کودکان [در صورت پذیرش حضانت کودک] وادار خواهند شد تا اثر انگشت خود را ثبت کنند، و این اطلاعات در اختیار مقامات مهاجرتی قرار خواهد گرفت.

بازداشت خانواده‌های حامی کودکان مهاجر

هفته گذشته «متیو آلبنس» از مقامات ارشد «اداره مهاجرت و گمرک» آمریکا مقابل کنگره این کشور شهادت داد که این سازمان ده‌ها نفر را در حالی دست‌گیر کرده است که درخواست پذیرش حضانت کودکان صغیر غیرقانونی را داده بودند [۶] . این نهاد دولتی بعدها تأیید کرد که ۷۰ درصد از بازداشت‌شدگان هیچ سابقه کیفری قبلی‌ای نداشته‌اند. با این وجود، آلبنس در این‌باره می‌گوید: «حدود ۸۰ درصد از افرادی که یا حامی این کودکان و یا اعضای خانواده حامیان این کودکان هستند، به صورت غیرقانونی در این کشور حضور دارند، و عده زیادی از این افراد، بیگانه‌های مجرم هستند. به همین دلیل هم ما هم‌چنان در تعقیب این افراد هستیم.»

مددکاران می‌گویند مقامات دولت آمریکا برای تسریع در حل‌وفصل مسئله کودکان مهاجر، قوانین جدیدی را وضع کرده‌اند که به موجب آن‌ها، بعضی از کودکان به جای آن‌که مانند گذشته، ۶۰ روز برای بررسی پرونده‌شان در دادگاه منتظر بمانند، باید طی یک ماه پس از دست‌گیری، در دادگاه حاضر شوند. بسیاری از این کودکان از طریق کنفرانس ویدیویی و نه حضوراً، در دادگاه حاضر می‌شوند تا مقابل یک قاضی مهاجرت از صلاحیت خود برای تبدیل شدن به یک مهاجر قانونی دفاع کنند. کودکانی که واجد صلاحیت شناخته نشوند، به سرعت از آمریکا اخراج می‌گردند.

مددکاران پناهگاه‌های کودکان و گزارش‌هایی که طی ماه‌های گذشته درباره نظام مهاجرتی منتشر شده می‌گویند این کودکان مهاجر هرچه بیش‌تر در بازداشت باشند، احتمال بیش‌تری دارد که دچار اضطراب یا افسردگی شوند و در نتیجه، این احساسات خود را به شکل‌های خشن و انفجاری و یا اقدام به فرار بروز دهند. مدافعان حقوق مهاجران نیز می‌گویند این نگرانی‌ها در تأسیسات بزرگ‌تری مانند تورنیو پررنگ‌تر هستند، چراکه به خاطر اندازه بزرگ این مکان‌ها، احتمال بیش‌تری در آن‌ها هست که نشانه‌های مواجهه یک کودک با معضلات درونی، نادیده گرفته شود. این افراد معتقدند انتقال کودکان مهاجر به شهر چادری تورنیو بدون فراهم کردن زمان کافی برای آمادگی آن‌ها از لحاظ احساسی و یا خداحافظی آن‌ها با دوستانشان، می‌تواند آسیب‌های روحی‌ای را تشدید کند که این کودکان پیشاپیش با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.