مشرق- در کتاب امالی صدوق از ابی عمارة روایت شده که گوید: امام جعفر صادق علیه‌السلام به من فرمود:
ای اباعماره؛ شعری در سوگ حسین (علیه‌السلام) برایم بخوان. من خواندم و حضرت گریست. باز خواندم و آن حضرت گریست، و باز خواندم و باز امام گریست.
به خدا قسم، پیوسته شعر می‌خواندم و (آن حضرت می‌گریست)، تا آنکه از اندرون خانه صدای گریه شنیدم.
در این هنگام امام فرمود: ای اباعماره؛ هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت پاداش اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت اجر اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و بیست تن را بگریاند، بهشت از آن اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست.
و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و خود بگرید، بهشت از آن اوست، و هرکس در عزای حسین شعری بخواند و تباکی کند، بهشت از برای اوست.
متن حدیث:
قال: فقال: یا اباعمارة من انشد فی الحسین بن علی شعرا فابکی خمسین فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فابکی ثلاثین فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فابکی ثلاثین فله الجنة و من انشد فی الحسین فابکی عشرین فله الجنة و من انشد فی الحسین فابکی عشرة فله الجنة، فبکی فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فتباکی فله الجنة.
«ثواب الاعمال، صفحه 180»