به گزارش مشرق، برخی از این بازیکنان حتی پیش از افت شدید در اوج جوانی، توپ طلا برده اند و در مورد برخی انتظار می‌رفته که در سن ۲۸ یا ۲۹ سالگی، این عنوان را کسب کنند. در زیر به بررسی ۴ نفر از برجسته ترین این بازیکنان پرداخته ایم.

مایکل اوون

مایکل اوون چندی پیش فاش کرد که در ۶ سال آخر فوتبالش اصلا دوست نداشته به میدان برود. او به‌دلیل مصدومیتی شدید هرگز نتوانست آن بازیکن سریع و گلزن سابق شود. دوران حضورش در رئال فاجعه بود و در بازگشت به لیورپول هم سایه‌ای از بازیکن سابق نشان می‌داد. خودش می‌گفت دلش می‌سوخته زمانی که جرارد برایش توپ می‌فرستاد و او نمی‌توانست مثل قدیم استارت بزند و به توپ برسد. اوون در اوج جوانی تمام شد و رفت. بازیکنان دیگری هم مثل او بودند. کاکا، اسیر تاکتیک‌های سخت مورینیو شد و دوران حضورش در رئال مادرید بدترین دوران عمر فوتبالی‌اش بود. او در بازگشت به میلان هم دیگر نشانی از برنده توپ طلا نداشت؛ درست مثل اوون که یک‌بار توپ طلا را برده بود. برخلاف بازیکنانی مثل بوفون، کریستیانو رونالدو، اینیستا، روبن، پیرلو، گیگز و دیگران که اعتقادی به سن نداشتند و تا آخرین لحظه‌هایی که عرف اجازه می‌داد به بازی در بالاترین سطح ادامه داده و می‌دهند، بازیکنانی که جرقه‌هایی زدند و حتی در مواردی چند سال در اوج بودند و ناگهان تمام شدند، کم نداشته‌ایم.

نویر

مانوئل نویر که روزگاری عنوان برترین دروازه‌بان جهان را یدک می‌کشید،پس از ۴۳۸دقیقه موفق به ثبت یک سیو شد. از ۸شوت اخیری که در بوندس‌لیگا به داخل چارچوب او زده شده بود، تیم‌های حریف به ۸ گل رسیده بودند. در بازی با دورتموند، ۲بار دیگر هم جا ماند که مدافعان توپ را از خط بیرون کشیدند. اواخر بازی هم برای زدن گل مساوی روی یک ضربه کرنر به خط حمله اضافه شد و نزدیک بود بایرن گل چهارم را هم بخورد که ریبری در آخرین لحظه توپ را جمع کرد و نویر را نجات داد. او که سبک دروازه‌بانی جدیدی با خودش آورده بود دیگر بهترین دروازه‌بان جهان نیست و شاید اگر مونیخی‌ها در بازی‌های اخیر به‌جای این دروازه‌بان از گونی سیب‌زمینی درون دروازه استفاده می‌کردند همین تعداد گل می‌خوردند چون نویر تلافی سیو در بازی با دورتموند را با پنالتی بی‌مورد در همین بازی درآورد.

گوتسه

نویر تنها بازیکنی نیست که به‌نظر می‌رسد تمام‌شده است. برخی هواداران بایرن و برخی دشمنان این تیم بر این عقیده‌اند که او یک جرقه بود، هر چند به‌خاطر دستاوردهایی که داشته این اظهارنظر کمی غیرمنصفانه به‌نظر می‌رسد. در همین بازی پریشب یک بازیکن نامرئی در زمین بود که پیش از خروج از بازی طوری بازی می‌کرد انگار دورتموند ده نفره است. باورتان می‌شود ماریو گوتسه همان کسی بود که گل قهرمانی آلمان را در جام جهانی قبلی در برزیل وارد دروازه آرژانتین کرده بود؟ گوتسه همان بازیکنی بود که به افتخار او جلد بازی فوتبال پلی‌استیشن با عکس‌اش مزین شد. حالا چیزی از قهرمان جام جهانی باقی نمانده. گوتسه در بایرن‌مونیخ هم سال‌های اسفباری داشت و مجبور به بازگشت به تیم پیشین خود شد. اوایل فصل شایعاتی مطرح شده بود که کلوپ علاقه دارد شاگرد سابق خود را به لیورپول ببرد که با اظهار علاقه گوتسه به سبک کلوپ این شایعه پررنگ‌تر شد. اما بعید به‌نظر می‌رسد چنین بازیکنی در قواره لیورپول باشد. همین الان در همین تیم فینالیست فصل قبل اروپا بازیکنانی مثل شکیری یا نبی‌کیتا یا هندرسون ذخیره‌اند و جایی برای گوتسه وجود ندارد. حتی در دورتموند هم این انصاف نیست پاکو آلکاسر با این میانگین عجیب گلزنی روی نیمکت بنشیند و چنین بازیکنی به میدان برود.

مولر

باز هم به کلاسیکر شنبه‌شب برگردیم، جایی که توماس مولر یک‌بار دیگر بازی بدون گل و ضعیفی از خود ارائه داد. هواداران بایرن مانده‌اند با خاطرات خوب او چه کنند. کسی نمی‌داند پست مولر چیست؛ نه مهاجم است نه هافبک؛ نه گل می‌زند نه گل می‌سازد. در ۲۹سالگی به‌نظر می‌رسد تمام‌شده است. او ۲فصل اخیر را هم قاچاقی در باشگاه و تیم ملی فیکس بازی کرده است. مولر که ۱۰ گل در جام‌های جهانی زده، این شانس را دارد تا با زدن ۶ گل دیگر در کنار کلوزه به‌عنوان بهترین گلزن ادوار جام‌جهانی معرفی شود اما نه با ادامه این روند. آمار گلزنی عمر او در ۲ فصل اخیر خراب شده و به هر ۳۸۲ دقیقه یعنی هر ۴ بازی و نیم یک گل کاهش یافته است.