سرویس جهان مشرق- «هانجوک»، نسل/قبیله تنها یا گروهی از جوانان کره جنوبی که یکی دو سال است تنهایی خود را به رخ می‌کشند، هر جا که بتوانند. آنها تنها زندگی می‌کنند، تنها سفر می‌روند، تنها به رستوران و کافی‌شاپ می‌روند و تنها قدم می‌زنند، زیرا بر این باورند که نباید برای احساس خوش‌بختی، به حضور دیگران در کنار خود محتاج باشند.
زندگی به صورت تنها یا عبارت معروف «از تنهایی‌ات لذت ببر» حالا محور زندگی عده‌ای از زنان در کشورهای نسبتاً توسعه‌یافته قرار گرفته است. نینا آن و هِسیسی پارک از عکاسان کره‌ای هستند که این پدیده را به تصویر کشیده‌اند.
نینا آن به خبرنگار سی‌ان‌ان می‌گوید «ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که عده زیادی احساس می‌کنند صرفِ تلاش برای آینده نمی‌تواند تضمین‌کننده خوش‌بختی باشد» برای همین به این می‌اندیشند که «چرا برای خودم وقت نگذارم؟». او می‌گوید استقبال از عکس‌هایش نشان می‌دهد این یک مسأله جدی در میان مردم است.
بیشتر بخوانید:
از خانواده‌های تک والدی تا خانواده‌های تک نفره/«خانواده» در دنیای مدرن چه تعریفی دارد؟ + آمار
وی ادامه می‌دهد «نسل پدران ما می‌دانستند که بعد از سال‌های مشخصی کار و پس‌انداز می‌توانند خانه‌ای برای خانواده خود بخرند اما ما به این نتیجه رسیدیم که نمی‌توانیم چنین چیزی بخریم حتی اگر همه عمر کار کنیم... بنابر این اولویت‌های زندگی ما تغییر کرد».
هسیسی پارک دیگر عکاس کره‌ای معمولاً سوژه‌اش را در قابی قرار می‌دهد که مخاطب با نگاه‌کردن به آن به ذهنش می‌رسد «این زن نباید تنها باشد»، اگر چه در قابی بزرگتر، یعنی زندگی مدرن جوانان کره شاید عجیب نباشد که فرصت چندانی برای باهم‌بودن وجود ندارد. خود هسیسی یکی از دلایل این تنهاییِ گسترده را، اهمیت دادنِ جوانان به سلیقه خود در زندگی است، سلیقه‌ای که نمی‌خواهند آن را فدای هم‌نشینی با کس دیگری بکنند.
دلایل شکل‌گیری زنان تنها در کره
سرویس اطلاعات آماری کره اعلام کرده است ۲۸% از خانه‌های مسکون در کره جنوبی، تنها یک ساکن دارد. در واقع حدود یک دهم از جمعیت ۵۱ میلیونی کره جنوبی ترجیح داده‌اند تنها زندگی کنند، در حالی که همه ۴۶ میلیون دیگر در سه چهارمِ باقی‌مانده از خانه‌ها سکونت دارند.
مایکل برین، نویسنده کتاب «کره‌ای‌های جدید: داستان یک ملت» بر این باور است که این سبک از زندگی با سنت‌های کره در تضاد است. او می‌گوید این «نتیجه طبیعی دموکراسی و توسعه اقتصادی است». تحلیل او از تفاوت تأثیرات کوتاه‌مدت و بلندمدتِ این دو عنصر جالب توجه است:
«در بسیاری از جوامع آسیایی (پس از قرارگرفتن در مسیر دموکراسی و توسعه اقتصادی) حقوق و منافع فردی با حقوق و منافع خانواده و سازمان‌های گروهی، همخوان و سازگار شده، اما هر چه زمان بگذرد و بیشتر با دموکراسی زندگی کنید، ارزش‌های فردی بر جمعی غالب می‌شود».
وی ادامه می‌دهد وقتی که در دهه ۱۹۷۰ میلادی به کره جنوبی آمده، هر خانواده‌ای ۵ یا ۶ فرزند داشته است. آمار بانک جهانی نیز سخن او را تأیید می‌کنند. نرخ باروری (تعداد فرزندانی که هر زن در طول عمرش به دنیا می‌آورد) در سال ۱۹۶۰ میلادی ۶.۱ بوده اما حالا این نرخ برای زنان کره‌ای به ۱.۲ رسیده است.
بیشتر بخوانید:
آخر هفته‌های ترسناک خانواده‌های ژاپنی با مادران و همسران اجاره‌ای +تصاویر
برین به خبرنگار سی‌ان‌ان می‌گوید نسل جدید احساس می‌کند عروس‌ها و مادرها در زندگی خود تحت فشار قرار می‌گیرند. بنابر این کمتر تمایل دارد چنین فشاری را تحمل کند، بلکه به فکر ارتقای شخصی خود و پرداختن به اولویت‌های دیگر است.
این ویژگی فقط به دختران کره‌ای اشاره ندارد. پسران نیز دوست ندارند هر روز مثل پدران خود به فکرِ تهیه نان برای شام خانواده باشند. جانگ جائه یونگ مدیر سایت «نسل تنها» می‌گوید پدران کره‌ای «باید خود را فدا می‌کردند تا خانواده‌شان گرسنه نمانند و در اقتصاد کشورشان شریک باشند اما حالا یک تمایل جدید برای توجه به خود و خوشبختیِ خود شکل گرفته، حتی اگر به بهای تنهایی باشد».
جمع‌بندی
این اتفاق منحصر در کره جنوبی نیست. احتمالاً بسیاری از کشورها که به مرحله‌ای از توسعه رسیده‌اند، با چنین پدیده‌ای، کم یا زیاد، روبرو هستند، حتی در ایرانِ عزیز.
پیشرفت فناوری از یک سو و گسترش اهمیت حقوق فردی از سوی دیگر، «حریم خصوصی» را روز به روز گسترش می‌دهد و حالا کار به جایی رسیده که گسترش این حریم موجب بیرون‌انداختن دیگران از خانه و کاشانه شده است. شاید دیر نباشد که با گسترش آن خیابان‌ها و پارک‌ها در حریم خصوصی افراد قرار بگیرند؛ شهروندانی که در کنار دیگران هر کاری که دلشان بخواهد انجام می‌دهند.
این یک تغییر کوچک نیست. شاید نتیجه یک تحول فرهنگی، اقتصادی یا سیاسی باشد، اما به صورت رفت‌وبرگشتی تأثیر خود را در فضای فرهنگی، اقتصادی و سیاسی خواهد گذاشت. مثلاً سرمایه‌گذاران از هم‌اکنون از این فرصت برای بازکردنِ جایی در این بازار جدید بهره گرفته‌اند. از میزهای یک‌نفره‌ای که تاشو است و امکان استفاده از آن برای درس، نهار و قراردادن وسایل در کشوها وجود دارد تا نگهداره‌های گوشی جهت سلفی‌گرفتن، همه و همه با عبارات تبلیغاتی که نشان از استقبالِ این شرکت‌ها از مجردها دارد، به فروش می‌روند.
همزمان تورهای مسافرتی از حضور جوانانِ تنها استقبال می‌کنند و شرایط را به گونه‌ای ترتیب می دهند که باب طبع آنها باشد، علاوه بر اینکه اپلیکیشن‌های ارسال تعمیرکار برای انجام خدمات فنیِ منزل مورد استقبال زنان مجردی قرار می‌گیرد که احتمالاً خیلی از آنها انگیزه یا مهارت کافی برای انجام آن را ندارند.
در واقع گاهی «تنها» ها با مشارکت هم مشکلات زندگی خود را برطرف می‌کنند و این یک تناقض جالب را شکل می‌دهد.
علاوه بر این زنانی که حاضر شده‌اند لذت مادری را فدای پیشرفت و «خوش‌بختی» مورد نظر خود بکنند، لابد حاضر می‌شوند نامزد انتخاباتی‌شان از بسیاری از اولویت‌های نامفهوم برای جامعه جدید که به زندگی خانوادگی در گذشته مربوط بوده، بگذرد. شاید دیر نباشد که نامزدهای انتخاباتی که خود مجرد هستند از تبلیغِ این ویژگیِ خود برای کسب رأی بهره گیرند و تازه وعده بدهند کسی حق ندارد رفتار دیگران را در اماکن عمومی محدود کند، مگر اینکه ضرر آنیِ جسمی داشته باشد.
با این همه هنوز امکان دارد شتابی که هم‌اکنون در گسترش تنهایی شاهد هستیم و بخشی از آن نتیجه سختگیری‌ها در معاشرت خانوادگی یا انجام وظایف مادری و پدری بوده است، با گذر زمان و کاهش سخت‌گیری‌های خانوادگی و آسان‌ترشدن مادری و پدری، کمی آرامتر شود، اگر چه باید در نظر داشت که همزمان با پیشرفت فناوری، تنوع بیشتری به امکاناتِ زندگی یک فرد مجرد داده می‌شود.
منابع
https://edition.cnn.com/style/article/honjok-south-korea-loner-culture/index.html