به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
روزنامه قدس با اشاره به این موضوع می‌نویسد این گزاره که به واسطه تکرار در رسانه‌ها و ضعف حافظه تاریخی در بین عوام نیز بسیار رایج است گزاره‌ای غلط است. شروع اوج‌گیری دوران ارتباط ایران با ونزوئلا به انتهای دوران ریاست جمهوری دولت هشتم (خاتمی) و بی‌نتیجه ماندن تقلاهای دولت وقت در جلب توجه دولت‌های غربی برمی‌گردد.
وقتی آمریکای جورج بوش که در غرب و شرق ایران در عراق و افغانستان حضور نظامی داشت پس از سال‌ها تلاش دولت وقت برای تنش‌زدایی با استفاده از امتیاز دادن به غرب با محور شر خواندن ایران شروع به تهدید جدی برای حمله به کشور کرد و گربه رقصانی‌های اروپایی‌ها در برابر عقب‌نشینی مکرر دستگاه دیپلماسی خارجی کشور نیز دولت وقت را ناامید کرد، ونزوئلای انقلابی چاوز در قلب آمریکای لاتین تبدیل به ابزار ایجاد موازنه با غرب شد و در دوره‌ای کوتاه در انتهای دولت وقت سه سفررئیس‌جمهور وقت به ونزوئلا نشانه‌ای از گسترش روزافزون روابط دو طرف بود. البته در دوره احمدی‌نژاد، روی کار آمدن دولت‌های چپ در سایر کشورهای این منطقه مثل آرژانتین، برزیل، بولیوی و هندوراس و تحکیم روابط با ونزوئلا و کوبا، نفوذ ایران در آمریکای لاتین را بیش از پیش توسعه داد و منافع اقتصادی، سیاسی و راهبردی زیادی را از طریق توسعه سیاست جنوب-جنوب برای ایران حاصل کرد.
واگذاری قراردادهایی مانند ایجاد کارخانه ساخت تراکتور و ساخت مجتمع‌های مسکونی توسط ایران در ونزوئلا نمونه‌ای از بهره‌گیری اقتصادی ایران از این تعاملات اقتصادی بود که از یک طرف ابزار حمله رسانه‌های غربگرای ونزوئلا به دولت چاوز می‌شد و در سوی دیگر هم رسانه‌های غربگرای ایرانی به آن حمله می‌کردند.
با توسعه این روابط کار به آنجا رسید که کنگره آمریکا در سال ۲۰۱۱ بودجه‌ای ۸۰ میلیون دلاری برای مقابله با نفوذ ایران در حیاط خلوت سابق دولت خود تصویب کرد اما روی کار آمدن دولتی غربگرا و تغییر سیاست دستگاه دیپلماسی کشور به سیاست جنوب-شمال در عمل آنچه کنگره آمریکا به دنبال آن بود را بدون نیاز به هزینه چندانی محقق نمود. در واقع می‌توان گفت، اگرچه توسعه نفوذ ایران در ونزوئلا و آمریکای لاتین تا حد زیادی به دوران دولت‌های نهم و دهم برمی‌گردد ولی به نظر اگر قرار باشد سخن از کشف ونزوئلا باشد، داستان به قبل از احمدی‌نژاد برمی‌گردد.