دیشب که به همراه حسین ، جواد و محسن روی پله های آزادی داشتم فیلم رو می دیدم هی از خودم می پرسیدم ما چه جوری تونستیم این فیلم رو تموم کنیم . چطور زنده موندیم توی اون جاده هایِ خطرناکِ هر روزه . لایِ اون همه انفجار ، هلیکوپتر ، رعد و برق و صخره نوردی و ... چطور از پسِ همهِ نمیشه هایِ معنوی و مادیِ اعصاب خردکنِ مَگویِ شش هفت ماهه براومدیم و فیلمی ساختیم که با تمام وجودم بهش افتخار میکنم .

دلم میخواست مثلِ یه تاتریِ نستوه هر شب این نمایشِ عزیز رو با مردم ببینم .تک تک سانس ها رو و بلرزم . بترسم . ذوق زده بشم و توی تاریکی سالن خودم رو گُم کنم . خسته نباشید رفقایِ عزیزم . خسته نباشی سید جان که هی ما گفتیم نمیشه و تو گفتی ان شالله میشه و شد . خسته نباشی حسین جانم . و یه خسته نباشیدِ جانانه به رفقای خوبِ گروهِ فیلمبرداری . صدا .صحنه . جلوه های ویژه . کارگردانی . گریم . تولید و تدارکات و .

پ. ن : بعدِ دو ماه فشرده برگشته بودیم تهران . کارخانه ارج . حسین بعدِ برداشت خَم شد تا دخترش آسمان رو بغل کنه . یهویی یه دادی زد و افتاد . سیاتیک و دردِ وحشتناک . اون روز حسین همینجوری خوابیده جلوی مانیتورها کار رو پیش برد . این عکس مالِ لحظه ای هست که خانمِ حسین مونده از میزانِ عوضی و خوشحال بودنِ کلی ما . مگه میشه همچین لحظه ای رو بدون عکس و شوخی ، بی خیال شد .