کد خبر 949702
تاریخ انتشار: ۲۱ فروردین ۱۳۹۸ - ۰۱:۳۰

یک عضو گروهک ملی- مذهبی و بازداشتی فتنه اذعان کرد تروریستی معرفی کردن سپاه، برای شوک به جامعه ایران و در حمایت از طیف غربگرای معارض انقلاب اسلامی است.

به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:

«احمد- ز» با اشاره به تصمیم اخیر دولت ترامپ می‌نویسد: هنوز روشن نیست که ایران چه جایگاه مشخصی در طرح خاورمیانه‌ای ترامپ و یا همان معامله قرن او دارد، اما مشخص است که دولت آمریکا، جمهوری اسلامی را بزرگترین حامی گروه‌های مسلحی می‌داند که با هر نوع طرح صلح مبتنی بر تثبیت و مشروعیت اسرائیل در منطقه سر ستیز دارند و قادر به خنثی کردن این نوع طرح‌ها هستند. از نگاه دولت ترامپ، سپاه پاسداران بخصوص شاخه برون‌مرزی آن، به عنوان بازوی نظام اسلامی در جهت کمک و تقویت و سازماندهی این گروه‌ها از جمله حزب‌الله لبنان، حماس و جهاد اسلامی فلسطین و تکثیر مشابه آنها در سوریه و عراق و یمن عمل می‌کند و از همین‌رو، بدون مهار و مقابله با آن، شانسی برای موفقیت معامله قرن نمی‌بیند.

بیشتر بخوانید:

اختلاف گسترده میان پنتاگون و کاخ سفید درباره سپاه

عیارسنجی تصمیم ترامپ درباره سپاه


وی می‌افزاید: با این حال، موضوع ظاهراً به عملیات برون‌مرزی سپاه منحصر نمی‌شود زیرا اگر چنین بود، صرف وارد کردن نام سپاه قدس به فهرست گروه‌های تروریستی کفایت می‌کرد. از این رو، به نظرم دولت ترامپ در تصمیم خود برای گنجاندن کلیت سپاه در لیست سیاه خود، به نقش داخلی آن نیز نظر دارد.


ظاهراً از نگاه آمریکایی‌ها سپاه پاسداران و نیروهای تحت پوشش آن، در تحولات داخلی ایران به گونه‌ای نقش بازی می‌کنند که همواره بر سر بزنگاه‌های حساس، توازن قدرت سیاسی را به زیان «نیروهای میانه‌رو» به هم می‌زنند و عملاً سبب استمرار وضع موجود و حفظ و تقویت «ایدئولوژی انقلابی» نظام می‌شوند. در واقع، اظهارنظرهای برخی از فرماندهان سپاه و تبلیغات رسانه‌ای نیروهای نزدیک به آنها نیز که همواره بر «رسالت سیاسی» سپاه برای حفظ انقلاب اصرار می‌ورزند، تصویری کاملاً سیاسی از این نیروی نظامی خلق کرده و این خود سپاه را در چشم آمریکایی‌ها از یک «ارتش» به یک سازمان پیچیده سیاسی، نظامی، امنیتی، اقتصادی تبدیل کرده است.


به نظر می‌رسد که دولت آمریکا با تصمیم خود قصد دارد نقش بین‌المللی و داخلی این «سازمان پیچیده» را سخت پرهزینه و در نهایت خنثی کند، اما آیا این اقدام راه هر نوع تعامل احتمالی با جمهوری اسلامی را نمی‌بندد و سیاست «تغییر رفتار» ایران را به سیاست «تغییر رژیم» تبدیل نمی‌کند و نهایتاً به رویارویی نظامی نمی‌انجامد؟ پاسخ به این پرسش‌ها مجال دیگری می‌طلبد.