به گزارش مشرق، دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: در طول هفته‌های اخیر مقامات کشورهای مختلف یا به ایران آمده‌اند یا به تهران پیام فرستاده‌اند که حاضر به میانجی‌گری میان ایران و آمریکا هستند. میانجی‌گری نه برای حل مشکلات بلکه برای اینکه مبادا جنگی میان آمریکا و ایران در بگیرد.

این درحالی است که هم ایران و هم ایالات متحده هر دو تأکید کرده‌اند و در مصاحبه‌ها و مناسبت‌های مختلف گفته‌اند که دنبال جنگ نیستند. از ژاپن در شرق دور تا قطر و عمان و عراق، و آلمان در قلب اروپا، همگی صحبت از میانجی‌گری میان ایران و آمریکا می‌زنند و البته در این میان، از سطح روابط اقتصادی خود با ایران نیز به سرعت می‌کاهند.

در این میان گویا صورت مسئله گم شده است. همه از میانجی‌گری برای کاهش احتمال درگیری نظامی می‌گویند. در حالی که به این حقیقت توجه نمی‌کنند که ایالات متحده تهدیدهای نظامی خود علیه ایران را زمانی تشدید کرده که به فاصله بسیار کوتاهی قبل از آن، تحریم‌های شدیدی را علیه ایران اعمال کرد. از لغو معافیت‌ها برای خرید نفت ایران توسط کشورهای خریدار نفت کشورمان تا فاصله کوتاهی بعد از آن، اعمال تحریم فلزات، فشارهایی بودند که طرف آمریکایی تلاش کرد از لحاظ اقتصادی به اوج برساند. بعد از آن بود که طرف آمریکایی سراغ تهدید نظامی آمد.

آنها به این مسئله توجه نمی‌کنند که در حال حاضر مسئله جنگ مطرح نیست که با وجود بسیج سلاح‌های رنگارنگ نظامی هم‌چنان احتمال وقوع آن، حداقل در کوتاه‌مدت، بعید است. بلکه آنچه مطرح است تحریم‌های یک‌جانبه آمریکاست که کشورها را تحت فشار گذاشته از تعاملات اقتصادی با ایران دست بکشند.

گویی کسی دغدغه تحریم‌های ایران را ندارد، به‌عبارت دیگر میانجی‌گری می‌کنند تا به قول مثل معروف «مرگ را بگیرند تا به تب راضی شویم»، استثنا هم ندارد شامل همه می‌شود.
اروپایی‌ها مثلاً، در حالی بر لزوم حفظ خویشتنداری و کاهش سطح تنش‌ها و اجتناب از هر جنگی صحبت می‌کنند و آن را به ضرر منافع و امنیت اروپا می‌دانند که به‌نظر می‌رسد از وظیفه اصلی خود که همانا پیگیری مطالبات اقتصادی ایران از برجام است، دور شده‌اند. گویی بحث جنگ آمریکا با ایران، همان بهانه‌ای بوده که دنبالش می‌گشتند تا خود را از مسئولیت پیگیری مسائل اقتصادی رابطه با ایران مطابق برجام رها کنند.

حالا که گزینه نظامی همه را ترسانده و همه احساس می‌کنند که جنگ فقط به ایران ضربه نمی‌زند بلکه دود آن در چشم تمام کشورهای حاضر در نیمکره شرقی اقیانوس اطلس می‌رود و همه را درگیر می‌کند، باید کاری کرد هزینه‌های پیروی از تحریم‌های اقتصادی ایران نیز برای همه قابل لمس شود. قرار نیست ایران از همه حقوق اقتصادی و اجتماعی و امنیتی خود بگذرد صرفاً به خاطر اینکه منافع امنیتی- اقتصادی کشورهای دیگر تأمین شود. باید همه درک کنند اگر هزینه جنگ نظامی با ایران سنگین است هزینه جنگ اقتصادی نیز سنگین خواهد بود و هیچ‌کس نمی‌تواند از آن مصون بماند.