به گزارش مشرق، رحمان قهرمان‌پور به دیپلماسی ایرانی گفت: جریان تعامل‌گرا در سیاست خارجی فکر می‌کرد با برجام می‌تواند تحریم‌ها را بردارد.
کاخ سفید به سمت یک برنامه‌ریزی دقیق برای سازماندهی یک ساختمان تحریمی گام برداشته است که از سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ میلادی و در دوران بوش پسر آجرهای ابتدایی آن گذاشته شد و در دوران باراک اوباما این ساختمان نهایتاً شکل گرفت. به بیان دیگر اکنون آمریکا از دل این ساختمان تحریمی به دنبال آن است که هرگاه تهران در تقابل با سیاست‌هایش قرار گرفت از آن به عنوان اهرم فشار استفاده کند و مسئله برجام تنها یک پروسه تاکتیکی برای عبور از یک پرونده حساسی به نام فعالیت‌های هسته‌ای ایران بود. در صورتی که مسئله اصلی میان تهران و واشنگتن پرونده هسته‌ای نبود، بلکه زیرساخت‌های تحریمی بود که آمریکا آن را درست کرده است و در مواقع مورد نظر خود آن را علیه ایران به کار می‌برد. یعنی این ساختمان تحریم هیچ‌گاه از طرف کاخ سفید جمع نشد. اما تهران با شکل‌گیری توافق هسته‌ای خیال می‌کرد که سازمان تحریمی واشنگتن برچیده شده است.
وی افزود: هیچ‌گاه سازمان تحریم جمع نشده بود و کماکان این شمشیر داموکلس تحریم بر سر ایران قرار دارد. دولت روحانی از آن غافل بود. اتفاقاً به همین واسطه بود که رئیس جمهور بعد از برجام عنوان داشت که ساختمان تحریمی جهان علیه ایران ترک خورده است، درصورتی که چنین نبود. یعنی آمریکایی‌ها هیچ‌گاه نگفتند که تحریم‌ها علیه ایران اساساً ناکارآمد شده است و تنها آنها را به حالت تعلیق درآورده بودند.
پس با این خوانش اشتباه عملاً شش سال از دیپلماسی دولت یازدهم و دوازدهم با رویکرد تعامل‌گرا صرف مناسبات با اروپا و آمریکا شد و به همان میزان ظرفیت‌های منطقه‌ای ما از آسیای میانه تا قفقاز و دیگر مناطق نادیده گرفته شد. اکنون اتفاقاً با بازگشت تحریم‌ها میزان خسارت‌های این نگاه بر دیپلماسی و اقتصاد کشور بیشتر مشهود است. چون اگر ما تعاملات نسبی خود را با این مناطق شکل می‌دادیم آمریکا توان سیاسی و اقتصادی خود را برای تحریم‌های ایران روی چند کشور خاص متمرکز نمی‌کرد. به عبارت دیگر اگر ایران تعامل گسترده با اکثر کشورها داشت برگ‌های برنده ما در تقابل با تحریم‌ها بیشتر می‌بود.