به گزارش مشرق، رسانه آمریکایی وُکس در برنامه پادکست خود، با تحلیل سیاست فشار حداکثری کاخ سفید علیه ایران، کره‌شمالی، مکزیک، ونزوئلا، چین و کانادا، این سیاست را در بیانی طنز آمیز به توئیت‌های ترامپ و سبیل‌جان بولتون توصیف کرد و نوشت:
«کاخ‌سفید می‌خواهد همین سیاست را علیه حکومتی به کار ببرد که فلسفه وجودی آن مقاومت و مقابله است و خب این‌طور می‌شود که تهران با نه گفتن به واشنگتن دهن‌کجی می‌کند و باز شاهدیم که سیاست فشار حداکثری به بن‌بست می‌رسد بدون اینکه کاخ‌سفید برای چنین وضعیتی استراتژی مشخصی تعیین کرده باشد.»
بیشتر بخوانید:
فرانسه افزایش سطح غنی سازی ایران را محکوم کرد
فیلم/ آیا اینستکس می‌تواند خطرناک باشد؟
محمدی: اینستکس اجرای برنامه آمریکا با متد اروپایی است
«زک بیشاپ» گزارشگر ارشد وبسایت خبری تحلیلی وکس در برنامه پادکست خود با عنوان «وردلی» به ریشه ظهور سیاست «فشار حداکثری» در دکترین سیاسی دونالد ترامپ پرداخت و با دو کارشناس ثابت این برنامه درباره میزان کارآمدی این راهکار بحث کرد.
«آلکس وارد» یکی از این دو کارشناس، در این پادکست که به‌صورت زنده اجرا و ضبط شد، از تاریخچه ظهور سیاست فشار حداکثری گفت و اینکه چه طور ابتدا در سیاست مقابله با برنامه اتمی کره شمالی از این راهکار سخن به عمل آمد اما خیلی زود به اصلی‌ترین شناسه سیاست خارجی دونالد ترامپ بدل شد و او از کره‌شمالی تا مکزیک و از ونزوئلا تا چین و کانادا و بالاخره علیه ایران این روش را اعمال کرد. هر چند به گفته او در زمینه کارآیی این رویکرد سؤالات فراوانی وجود دارد.
به گزارش مهر، با وجود این «جنیفر ویلیامز» دیگر کارشناس ثابت پادکست وردلی معتقد بود سیاست فشار حداکثری را ترامپ از دنیای تجاری خودش در نیویورک و تجربه‌اش در زمینه ساخت و ساز به کاخ‌سفید برده و از این لحاظ نه تنها ترفند جدیدی به حساب نمی‌آید بلکه تداعی‌کننده سبک «قلدرمآبانه» تجاری وی است.
کارشناسان شرکت‌کننده در این برنامه در ادامه به نتیجه بودن سیاست ترامپ اشاره کرده و افزودند: هنگامی که آمریکا با کشوری که اقتصادی قوی و بزرگ چون چین دارد روبه‌رو شد، سیاست فشار حداکثری جواب نداد چرا که چین توانست روبه‌روی آمریکا بایستد و در برابر وضع تعرفه از سوی دونالد ترامپ، پکن هم بر میلیاردها دلار کالاهای صادراتی آمریکا از جمله سویا و غلات روغنی تعرفه ببندد و فعلاً هم مذاکرات میان دو کشور بدون پیشرفت متوقف شده است.
نکته قابل توجه در این میزگرد رادیویی این بود که تقریباً شرکت‌کنندگان متفق‌القول بودند که وقتی سیاست فشار حداکثری دونالد ترامپ با مقاومت دولت‌های مقابل او مواجه می‌شود، به نوعی این پیغام را می‌فرستد که واشنگتن ممکن است از تهدید گزینه نظامی به‌عنوان ابزار بعدی استفاده کند اما وی با وجود داشتن سیاستمداران جنگ‌طلبی چون جان بولتون و مایک پمپئو در اطراف خود، نشان داده که تمایلی به وارد کردن آمریکا به یک جنگ گرم و رویارویی مستقیم نظامی ندارد.
جنیفر ویلیامز برای استدلال بیشتر مثال ونزوئلا را طرح کرد. اینکه آمریکا با حمایت از خوآن گوآیدو، رهبر مخالفان و تحریم نفتی کاراکاس تا به آنجا پیش رفت که حتی مایک پمپئو و جان بولتون از روی میز بودن گزینه نظامی سخن گفتند. اما در نهایت وقتی نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا تسلیم نشد، عملاًًً «سیاست فشار حداکثری پشت‌بندی» نداشت.
بیشاپ حتی به نقل از مقام‌های کاخ‌سفید گفت که دونالد ترامپ اخیراً جایی اظهار کرده «حوصله‌اش از قضیه ونزوئلا سر رفته» و این موضوع کم‌کم به حاشیه توجه رئیس‌جمهوری آمریکا رفته است.
جنیفر ویلیامز در نهایت به روند این سیاست در برابر ایران پرداخت و گفت: «کاخ‌سفید می‌خواهد همین سیاست را علیه حکومتی به کار ببرد که فلسفه وجودی آن مقاومت و مقابله است و خب این‌طور می‌شود که تهران با نه گفتن به واشنگتن دهن‌کجی می‌کند و باز شاهدیم که سیاست فشار حداکثری به بن‌بست می‌رسد بدون اینکه کاخ‌سفید برای چنین وضعیتی استراتژی مشخصی تعیین کرده باشد.»
در انتهای این پادکست بیشاپ کمی هم مایه طنز به گفت‌وگو افزود و توضیح داد: البته ما این همه درباره سیاست فشار حداکثری حرف زدیم اما در حقیقت تعریف مشخص و مکتوبی از سوی کاخ‌سفید در این‌باره که این سیاست چیست وجود ندارد؛ البته توییت‌های ترامپ و «سبیل جان بولتون»! هست اما ورای آن کاخ‌سفید تاکنون دکترین مشخصی برای سیاست خارجی خود ارائه نکرده است.