سرویس ورزش مشرق – با بررسی تاریخچه کوچ بازیکنان فوتبال کشورهای آسیایی یا حتی آفریقایی به سمت فوتبال اروپا در دو دهه اخیر، به راحتی می توان نتیجه گرفت که حضور بازیکنان کشورهایی همچون کره جنوبی و ژاپن در فوتبال اروپا هرگز تصادفی و از روی سرنوشت و حادثه نبوده و نیست و این کوچ حرفه ای، برنامه ریزی شده و اتفاقا فدراسیون فوتبال این کشورها برای ثبت بالاترین حضور لژیونر در فوتبال اروپا تلاش می کنند و این تلاش مشخصا در سطح شعار و فرهنگ سازی نیست و در عمل قابل ردیابی و رویت است.
از فوتبال ژاپن بازیکنان بزرگی در فوتبال اروپا درخشیده و می درخشند، شینجی کاگاوا شاید اولین نامی باشد که در این عرصه به ذهن فوتبال دوستان می رسد، بازیکنی که در لباس دورتموند و منچستریونایتد به یک مهره کلیدی تبدیل شد، در زمان نیمکت نشینی هم حرفه ای بود و بدون حاشیه و دردسر همیشه یک نماینده خوب برای فوتبال کشورش محسوب می شد و در تیم ملی ژاپن نیز همیشه یک پل اساسی برای انتقال تجربه از فوتبال اروپا به فوتبال این کشور محسوب شده است.
آتسودو اوچیدا در شالکه، شونسوکه ناکامورا در سلتیک، کیسوکه هوندا در زسکا مسکو، شینجی اونو در فاینورد، ناگاتومو در اینترمیلان و سپس در گالاتاسرای، ایناموتو در آرسنال و مثال‌های زیادی از این دست که می تواند برای کارشناسان فوتبال ایران قابل تامل باشد. شاید اگر از خود ژاپنی ها سوال شود این را ایده آل ندانند و مثل همیشه بگویند که در ابتدای راه هستند و باید تلاش بیشتری کنند، اما فوتبال ایران از این لحاظ در کجای مسیر قرار گرفته است؟
قانونی که به سال ۲۰۰۴ در فدراسیون فوتبال ژاپن تصویب شد، نزدیک به ۵ درصد از قراردادهای لژیونرها را فارغ از مالیات و حق پخش و حامیان مالی و غیره، به حساب فدراسیون فوتبال ژاپن سرازیر می کند تا برای بازسازی زیرساخت های فوتبال در مقاطع سنی مختلف هزینه شود.
در گزارش وب سایت رسمی جی لیگ، به تاریخ آوریل ۲۰۱۴ به علل موفقیت نسبی ژاپن در افزایش تعداد لژیونرها در آن تاریخ اشاره می شود:
بازیکنان بین المللی باید هم در سطح بین الملل بازی کنند، فدراسیون فوتبال ژاپن وظیفه دارد تعداد لژیونرها را هدفمند و برنامه ریزی شده افزایش بدهد. بازیکنان موظف هستند تجربیات خود را به فوتبال ملی منتقل کنند و نماینده های خوبی برای فوتبال ژاپن باشند، آنها نباید تصور کنند که بازی در خارج از خاک ژاپن وظایف ملی آنها را کمرنگ کرده بلکه برعکس، آنها مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش دارند.
در ادامه این گزارش به افزایش اعتماد به نفس بازیکنان و نقش مهم باشگاه های بزرگ ژاپنی در پرورش بازیکنانی با روحیه جهانی اشاره شده است.
بیشتر بخوانید:
چرا ایرانی‌ها به رئال و بارسا نمی‌روند؟
در فوتبال کره جنوبی نیز که ستاره بزرگی به نام سون هیونگ مین را در سطح اول فوتبال انگلیس دارد وضعیت تقریبا بر همین منوال است، وب سایت فدراسیون فوتبال کره جنوبی به سال ۲۰۱۶ بابت افزایش کم سابقه تعداد لژیونرهای فوتبال کره جنوبی از «رسانه» های ورزشی این کشور تشکر می کند و این نشان از نقش مهم رسانه ها در این عرصه دارد. نه این که رسانه ها نقش دلال یا واسطه را بازی کرده باشند بلکه در همین منبع خبری آمده است:
اگر رسانه ها نبودند، بازیکنان تا این حد با فوتبال اروپا آشنا نمی شدند و باشگاه های بزرگ کره جنوبی مجبور نبودند خود را با معیارهای بین المللی سازگار کنند، تلاش و نقد عالی رسانه ها به باشگاه های بزرگ کره جنوبی این پیغام روشن را داد که برای ادامه بقا باید بزرگ شد و باید بین المللی رفتار کرد.
اکنون که در فوتبال باشگاهی ایران، اوضاع تحریم های غیر منطقی آمریکا و مسائل کلان منطقه ای بر دنیای فوتبال هم سایه انداخته خیلی طبیعی است که باشگاه های بزرگ ایرانی به فکر هم راستایی و هم سویی با سیاست های اقتصادی کشور باشند، تردیدی در این موضوع نیست و البته اعزام بازیکن ایران به یک باشگاه بزرگ اروپایی اگر حرفه ای و دقیق انجام شود جز برکت و سود مادی و انتقال تجربه به فوتبال ایران به همراه نخواهد داشت و این برای فوتبال ایران خوب است، برگزاری اردوهای خوب اما اقتصادی و البته گاهی در داخل کشور نیز می تواند یکی از راه های مهم برای صرفه جویی باشد، زمزمه پیشنهاد تورینو به بیرانوند و البته بازی طارمی در باشگاه خوب پرتغالی نوید را به فوتبال ایران می دهد که می شود دوباره در این عرصه اوج گرفت اما حقیقت این است که در رسانه ها مدام دم از نام های بزرگ زده می شود و خبری از واقعیت در این خصوص نیست، مثال مهم آن سردار آزمون است که البته اهالی فوتبال از او راضی هستند و خوب بازی کرده اما این شایعات در ابتدای هر فصل درباره بازی او رد سطح اول اروپا و سپس تکذیب همه اخبار، شایسته بازیکن ایرانی و فوتبال ایران نیست.