به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و بین الملل در تازه ترین یادداشت خود طی رشته توییتی درباره ارزیابی رفتار نظامی اسرائیل نوشت:
1- رژیم صهیونیستی طی یک هفته گذشته، نقاطی را در عراق و سوریه و لبنان و غزه، مورد هدف قرار داد. این تحرکات، چه قدر استراتژیک است؟ آیا می تواند گرفتاری اسرائیل را برطرف کند؟
2- اسرائیل تا پیش از آن که گرفتار شکست در جنگ های 33 روزه لبنان، و 22 روزه و 11 روزه غزه شود، به کمک امپراتوری رسانه ای غرب، پنجمین ارتش قدرتمند دنیا معرفی می شد.
رژیم صهیونیستی اساسا بر مبنای قدرتمند نمایی و رعب افکنی بنا شده. اما اثر همه این شگرد طی دو دهه اخیر زایل است.
3-جنگ نیابتی داعش که قرار بود تهدید عراق، سوریه و لبنان را از سر اسرائیل باز کند، کاملا به ضرر صهیونیست ها مغلوبه شد.
آنچه از قدرت نمایی پوشالی اسرائیل در دهه گذشته زائل شد، قابل جبران نیست. اسرائیل گرچه سالهاست بیش فعالی نظامی از خود نشان می دهد، اما فاقد رهبری و راهبرد است.
4- این که رژیم صهیونیستی رهبری راهبردی را از دست داده، گزارش #کمیته_وینوگراد است؛ کمیته تحقیق اطلاعاتی و قضایی اسرائیل که شهریور 85 مامور شد گزارش جنگ 33 روزه با حزب الله را تهیه کند.
این کمیته پس از 8 ماه مصاحبه با 70 نفر از مقامات از جمله نخست وزیر، گزارش خود را منتشر کرد؛
5- گزارش کمیته وینوگراد، تصویری بسیار نگران کننده از رهبری اسرائیل ارائه کرد:
«رهبری سیاسی در جنگ 33روزه، دچار بحران و سردرگمی بود... [ضمن مسکوت گذاشتن نقش شیمون پرز رئیس رژیم،] اولمرت مسئول اصلی شکست در جنگ است؛
6- گزارش وینوگراد:
با وجود اعلام طراحی 4ماهه، این جنگ فاقد طرح روشن و فاقد راهکارهای جایگزین و خلاقانه بوده است.
هماهنگی و تناسبی میان سناریوها و آنچه در عمل درجریان بود، وجود نداشته است.
7- گزارش وینوگراد:
ارتش اگرچه با طرح و برنامه ریزی قبلی وارد این جنگ شد اما بدون طرح و برنامه عملیاتی تایید یا تمرین شده و با شتاب و سردرگمی رفتار کرد.
دکترینی برای خروج از جنگ وجود نداشت. ارتش در برابر حملات موشکی حزب الله ناتوان بود. تصمیم استراتژیکی وجود نداشت.»
8- اسرائیل پس از شکست در جنگ 33 روزه، حتی از عهده چند جنگ کوچک تر در باریکه غزه بر نیامده است؛ منطقه ای کاملا محاصره شده به طول 40کیلومتر و به عرض 6 تا 11کیلومتر (362کیلومترمربع// وسعت شهر تهران 450 کیلومتر مربع است) .
9- پس از شکست در جنگ 22 روزه، روزنامه هاآرتص نوشت «مشکل ما تنها نخست وزیر نیست؛ این است که نمی دانیم چگونه جنگ های خود را پایان ببریم و آن را به دستاورد تعبیر کنیم تا به شکست تفسیر نشود. دستاورد 60ساله ما با این جنگ از بین رفت.»
10-عملیات برای آدم ریایی در غزه (پاییز 97) به هلاکت یک افسر ارشد اطلاعاتی صهیونیست ها و شلیک بی سابقه ۷۰۰ موشک و راکت به مناطق اشغالی ظرف ۴۸ ساعت منتهی شد.
اسرائیل چنان ضربه ای خورد که مجبور به واسطه تراشی و پیشنهاد آتش بس شد. دراثر شدت فاجعه لیبرمن وزیر جنگ اسرائیل استعفا کرد.
11-رازی بزرگ برملا شد: گنبد آهنین، نه این که ناتوان از مهار انبوه موشک های قدرتمند و نقطه زن ایران و حزب الله باشد؛از مهار ضربات تحقیر کننده مقاومت فلسطین هم عاجز است.
12 سال پس از گزارش وینوگراد،پیروزیهای جبهه مقاومت، فشار شکننده بر پایه های امنیتی اسرائیل را چند برابر کرده است.
12- اسرائیلِ زنده به رعب افکنی و بازدارندگی مبتنی بر آن، فاقد قدرت ضربه موثر و حتی فاقد سپر دفاعی امن است؛ به علاوه فقدان رهبری و راهبرد.
این عیب و عار بزرگ را نمی توان با زدن فلان مقر حشد الشعبی یا ساختمانی در غزه، ضاحیه و دمشق، پوشاند یا جبران کرد.
13-البته کابوس تلافی سهمگین مقاومت، خواب از چشمان صهیونیست ها خواهد ربود؛ که گفته اند الخائن خائف. دزد حتی از سایه خودش هم می ترسد.
بیماری اسرائیل لا علاج است و همین، صهیونیست ها را پریشان کرده و به رفتارهای سرآسیمه ای واداشته که مانند کاتالیزور، فقط مرگ اسرائیل را سرعت می بخشد.