به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال شخصی خود در تلگرام نوشت:

آقای روحانی دیروز گفت "گام مهمی برای تبدیل ۱+۴ به ۱+۵ برداشته شد. آمادگی هایی برای ۱+۵ به وجود آمده بود. چارچوب‌های ۱+۵ مورد، توافق همه ۷ کشور قرار گرفت. یک قدم مهم برداشته شد که چهارشنبه در موردش توضیح خواهم داد".

او اضافه کرد "این گام می تواند به شکل های دیگر ادامه پیدا کند. مسئله بسیار مهم این است که بتوانیم مساله هسته‌ای را در روال قانونی و بین المللی خود قرار دهیم و دیگران را به توبه تشویق کنیم و این زمینه اش آماده بود، حالا می شود این را در شرایط بهتری آماده کرد".

این سخنان دو پهلو است. تشویق آمریکا به "توبه" و "قرار دادن مسئله هسته ای در مسیر قانونی"، حاکی از این است که دولت عقب نشینی نمی کند. اما جملات قبلی، نقض جملات بعدی است. و چون جمع نقیضین محال است، طبعا یک طرف روایت درست نیست.

توبه آمریکا به این است که بی هیچ شرطی، به تعهد برجام برگردد. لغو تحریم ها در مقابل تعهداتی که تمام و کمال انجام داده ایم، حق روشن ماست. و این در حالی است که برجام، حقوق قانونی ما -مندرج در معاهده NPT- را محدود کرده است.

"حل مسئله در روال قانونی"، یعنی این که غرب به تعهدات برجامی برگردد و در پایان دوره برجام، حقوق ما طبق ان پی تی، و به اعتبار راستی آزمایی انجام شده، اعاده شود.

آمریکا و واسطه فرانسوی آن -به علاوه انگلیس و آلمان- در چند دور مذاکره رفت و برگشتی از جمله در نیویورک و پاریس، خلاف این توافق عمل کردند. و به جای جبران حداقل 16 ماه بدعهدی، طلبکاری نشان دادند.

واسطه ها، پای مباحث ضد برجامی، مانند دائمی کردن محدودیت های موقت و تصویب پروتکل الحاقی را پیش کشیدند. که متاسفانه ظریف و روحانی هم، ضمن تایید و تکذیب هایی پذیرفتند؛ و حال آن که حق عدول از برجام و تعهد پذیرفتن به جای مجلس را ندارند.

اما آمریکا، به اعتبار مشاهده این انفعال، طلبکاری بیشتر پیشه کرد و خواستار مذاکره درباره توانمندی موشکی و نفوذ منطقه ای ایران به عنوان شرط های "لغو تحریم" شد.

متعاقبا، هنگام سفر هیئت ایرانی به نیویورک، در صدور ویزا کارشکنی شد. سران سه دولت اروپایی هم، ساعاتی قبل از ملاقات با روحانی، بیانیه ای انباشته از اتهام علیه ایران صادر کردند و حال آن که مثلا قرار بود میانجی باشند و دل روحانی را نرم کنند.

این روند خصمانه موجب شد آقای روحانی در سخنرانی سازمان ملل به درستی تصریح کند:

"بر همگان ثابت شده آمریکا به تعهدات خود پشت می‌کند و اروپا از اجرای تعهداتش ناتوان است. پاسخ ما به مذاکره تحت تحریم، "نه" است. امریکا با اعمال تحریم های فرامرزی، به  راهزنی بین المللی دست زده است . وقتی آمریکا قطعنامه سازمان ملل را حرمت نمی‌گذارد و اروپا ناتوانی‌اش را به نمایش می‌گذارد، تنها راه ما تکیه بر عزت، غرور و اقتدار ملی خودمان است".

اگر شروع سفر با رفتار خصمانه آمریکا در ندادن ویزا همراه بود، پایانش با ممانعت از عیادت تخت روانچی در بیمارستان قرین شد. در بحبوحه سفر نیز اگرچه زمزمه  پذیرش "تغییرات جزئی(!) در برجام" از طرف روحانی و ظریف مطرح شد، اما طرف آمریکایی زیر بار تعهداتش نرفت. و مرکل صدراعظم آلمان با وقاحت گفت "انتظار لغو تحریم ها قبل از مذاکره، واقع بینانه نیست".

بنابراین، خلاف واقع است که آقای روحانی بگوید "گام مهمی برای تبدیل ۱+۴  به ۱+۵ برداشته شد. چارچوب‌های ۱+۵ مورد توافق همه ۷ کشور قرار گرفت. یک گام و قدم مهم برداشته شد".

واقعیت این است که گروه ۱+۵، اردیبهشت پارسال، ابتدا تبدیل به ۱+۴ (منهای آمریکا) شد اما گذر زمان ثابت کرد سه دولت اروپایی، به آمریکا پیوسته اند و چهار مقابل دو هستند.

آمریکا و اروپا تکلیف خود را معلوم کرده اند: زدن زیر حقوق ایران و باج خواهی جدید! آقای روحانی به جای جمع و تفریق های نادرست، باید روشن کند با خودش "چند چند" است؟

آیا چنان که گفت، پای  حرف عاقلانه اش درباره "نه" گفتن به مذاکره با آمریکای راهزن و عهد شکن می ماند؟ یا با وسوسه اروپایی ها که شریک دزد هستند، از چاله به چاه می افتد؟

از کنار هم چیدن اتفاقات چند ماه گذشته، مطلقا روایتی مبتنی بر "برداشتن گام واقعی برای توافق با آمریکا و اروپا" در نمی آید. مگر این که بپذیریم آقای روحانی نمی خواهد اذعان کند رایزنی ها به بن بست رسیده (یا از ابتدا به اعتبار زیاده خواهی و عهدنشناسی غرب در بن بست بوده است).

یا این که خدای ناکرده، پای دیکته شنوی و دیکته نویسی در میان است؛ غرب در این 16 ماه نشان داد بنا ندارد حتی به اندازه سر سوزن، به تعهداتش عمل کند. در هر صورت، صغرا و کبراهای استدلال روحانی، با نتیجه گیری اخیر او نمی خواند و این یعنی، استنتاج غلط یا مغالطه.