مسؤول سوري خنديد و حاج ربيع نيز لبخند زد، اما آرايشگر چيزي از اين جمله نفهميد. حاج ربيع از محل آرايشگاه پيرمرد پرسيد و گفت که هر موقع در سوريه باشد براي سلماني، نزد او برود.

حسان مي افزايد: اين اتفاق در اواسط سال 2003 ميلادي روي داد. پس از اين اتفاق حاج ربيع، گاهي به محل آرايشگاه مي رفت. وي هميشه بدون وقت قبلي و دقايقي قبل از بسته شدن آرايشگاه به پيش او مي رفت تا کسي غير از من در مغازه نباشد. او البته بار نخست، از من درباره زمان بستن آرايشگاه و وقتي که برادرانم از مغازه مي روند و من تنها مي مانم تا مغازه را نظافت کنم، پرسيد.

وي افزود: او گاه چند ماه مخفي مي شد و گاه هر دو هفته يک بار مي آمد؛ البته من هر بار مي ديدم که روش و نحوه تردد وي، متفاوت با دفعه پيش است. گاهي در هيبت يک تاجر مي آمد؛ گاهي در قيافه يک جوان و گاهي نيز مانند يک خانواده عيالوار و خجالتي؛ اما با اين حال، هر بار که وارد مي شد با لبخند و ادب فراوان مي آمد و سلام مي کرد. او طوري با انسانيت و تواضع شديد با من رفتار مي کرد که فکر مي کردم سال هاست دوست و برادر من است طوري که ارتباطش با من به گونه اي شد که اسامي تمام فرزندان من را بلد بود و مشکلات درسي هر کدام از آنها را مي دانست. من مانند ديگر آرايشگرها پرحرف بودم و او هم هميشه به حرف هايم گوش مي کرد.

 

حسان مي گويد: يک بار وقتي حاج ربيع از اختلافي که ميان من و يکي از آشناهايم روي داده بود مطلع شد، به من توصيه کرد که صله رحم را قطع نکنم تا خسارت مالي را که ممکن است در اين ميان دچار آن شوم خداوند جبران کند. ايمان او، همواره از رفتارهايش مشخص بود. سخنان او از تقواي شديدش برگرفته بود اما ظاهر چهره او هرگز نشان نمي داد که اين شخصيت متواضع، همان عماد مغنيه اسطوره است.

 

او همواره وقتي که به سلماني مي آمد، از من مي خواست تا صندلي را به سوي تلويزيوني برگردانم که بر ديوار آويزان بود. او بدين ترتيب، مي خواست تا پشتش به سمت خيابان باشد و افرادي که از خيابان عبور مي کنند، او را نبينند. يک بار وقتي که شبکه المنار، فيلم تشييع شهداي مقاومت و جنازه هاي آنها را نشان مي داد، ديدم که اشک از چشمان حاج ربيع سرازير شد. من متوجه شدم که وي از اين صحنه منقلب شده اما او به بهانه صحبت کردن با تلفن همراهش، از مغازه خارج شد تا من حالت او را نبينم.