به گزارش مشرق، علی علیزاده تحلیلگر مسائل سیاسی و بین الملل در اینستاگرام خود نوشت: در بصره راه که میروی، لای غذافروشی و لباس فروشی و موبایل فروشی و فروشگاه‌های لوازم خانه، لای پیرمرد و پیرزن و بچه‌ای که درخیابان راه میرود، یکباره مغازه‌ای میبینی که دیوارهایش را از کف تا سقف با اسلحه پوشانده.
آنهم نه تنفگ ساچمه‌ای و شکاری بلکه کلاشینکف و تفنگهای خودکار. و اگر آشنا داشته باشی و پشت مغازه را نشانت دهند، جایی که دوربینت باید خاموش باشد، میبینی مجهزترین دوربین‌های مادون قرمز و مسلسل‌های اتوماتیک را.
چنین مغازه‌هایی را چندین و چند بار دیدیم.
در چند خانه هم که رفتیم بعد از آوردن و معرفی کردن نوزاد و بچه خردسالشان و گفتن اسم و سن و سالش، تفنگشان را آوردند و با افتخار نشان دادند و سن و سالش و قدرت شلیکش و توان کشندگی‌اش را توضیح دادند، انگار که تفنگشان هم عضوی از اعضای خانواده است.
تفنگهای بصره داستان ناامنی همه این سالهای عراق است. سالهای تلخ مردمی که از روز اشغال در سال هشتاد و دو ، هربار که برای خریدن یک بطری شیر رفتند نمیدانستند به خانه برمیگردند یا نه. مردمی که سیطره یا همان ایست بازرسی خودمان، بخشی از دی‌ان‌ای و ژن آنها شده.
تفنگهای بصره اما داستان مقاومت علیه داعش هم هست. داستان مردمی که تفنگ برداشتند و خودشان از خود و خانواده‌شان دفاع کردند. چرا که ناتوانی و ناکارآمدی دولت مرکزی عراق را در دفاع از امنیت‌شان و متوقف کردن داعش دیده بودند.
داستان تفنگهای بصره داستان مردمی است که روی بزرگترین منابع نفت جهان نشسته‌اند و دولت مرکزی شان در این شانزده سال حتی زنده ماندن‌شان را تا آخر روز نتوانسته ضمانت کند. ناظر ایرانی که امنیت را مثل هوا استنشاق میکند بدون آنکه به معنای این امنیت آگاه باشد باید از بصره و تفنگهایش دیدن کند.
۱۰:۲۰ - ۱۳۹۸/۰۷/۲۱
۰۹:۱۱ - ۱۳۹۸/۰۷/۲۲
