مشرق- لقمان حکیم در بخش‌هایی از سفارش‌های خود به فرزندش چنین فرموده است:

ای پسرم! روز قیامت، زمانی است که آسمانْ شکافته می ‏شود و در هم می‏ پیچد و فرشتگان ـ در صف‏ هایی ، بیمناک [از خدا] و در برگیرنده [ ی بندگان] و با مهربانی ـ نازل می‏ گردند و تو موظّف می‏ شوی که از صراط، گذر کنی. در این هنگام، عملت را مشاهده می‏ کنی و ترازوها [ ی سنجش عمل] برپا می‏ گردند و دیوان‏ها گشوده می‏ شوند.

یا بُنَیَّ، إنَّهُ حینَ تَتَفَطَّرُ السَّماءُ و تُطوی، و تَنَزَّلُ المَلائِکَةُ صُفوفاً خائِفینَ حافّینَ مُشفِقینَ، و تُکَلَّفُ أن تُجاوِزَ الصِّراطَ، وتُعایِنَ حینَئِذٍ عَمَلَکَ، وتوضَعُ المَوازینُ، و تُنشَرُ الدَّواوینُ.



ای پسرم! وای بر کسی که زور گوید و تکبّر ورزد! چگونه خود را بزرگ می‏ شمارد کسی که از گل آفریده شده و به گِل باز می ‏گردد، و نمی ‏داند به کجا خواهد رفت؟! یا به بهشت [می ‏رود]، که در این صورت، رستگار است؛ یا به جهنّم، که در این صورت، آشکارا زیان کرده و بدبخت شده است.

یا بُنَیَّ، وَیلٌ لِمَن تَجَبَّرَ وتَکَبَّرَ، کَیفَ یَتَعَظَّمُ مَن خُلِقَ مِن طینٍ، وإلی طینٍ یَعودُ، ثُمَّ لا یَدری إلی ماذا یَصیرُ إلَی الجَنَّةِ فَقَد فازَ، أو إلَی النّارِ فَقَد خَسِرَ خُسراناً مُبیناً و خابَ.

بحار الأنوار ، جلد 13 صفحه 429 و صفحه 431