به گزارش مشرق، در تاریخ ۲۵ ماه مه، جورج فلوید ، مرد ۴۶ ساله آفریقایی- آمریکایی در بازداشت پلیس در مینیاپولیس درگذشت. مرگ وی تاکنون منجر به اتهام قتل به یکی از افسران درگیر شده شده است. فلوید غیرمسلح بود و تحت فشار شدید واضحاً هشدار او به افسر پلیس گویای این واقعیت بود که نمی تواند نفس بکشد زیرا با دستان دستبند شده، صورت او به کف خیابان چسپیده بود، زانوی افسر پلیس روی گردن او قرار گرفته و به تنه و گردن فشار وارد می کرد. فیلم ها نشان می دهد که افسر پلیس، «دراکس شووین» همچنان زانوی خود را بر گردن جورج فلوید نگه داشته و طبق شواهد، بیش از هشت دقیقه این کار را ادامه داده بود. موارد دیگری از مرگ سیاه پوستان در کشورهای مختلف قبل و حتی بعد از فلوید پیش آمده است.

بیشتر بخوانید:

زانوی فوتبال روی گردن نژادپرستی +عکس

دادخواهی برای فلوید
هفته های اخیر با توجه به اتفاقات رخ داده در اعتراض به نژاد پرستی واکنش های مختلفی از جانب ورزشکاران به ویژه فوتبالیست ها چه در زمین بازی یا تمرین و چه در شبکه های اجتماعی مجازی، را به همراه داشته است. در بوندس لیگا (شنبه ۱۷ خرداد ۱۳۹۹- ۲۰۲۰   June  ۶)، وستون مک کینی، هافبک شالکه و تیم ملی ایالات متحده آمریکا پیام «عدالت برای جورج» (Justice for George) را روی بازوبند کاپیتانی خود نوشته بود. یک روز بعد، گیدن سانچو و اشرف حکیمی پس از گل های خود در پیروزی بوروسیا دورتموند مقابل پادربورن، هر دو از متن مشابهی در زیر پیراهن خود رونمایی کردند.
   
مک کنی بعد از بازی گفته بود که داور از وی خواسته شده است تا آن پیام را بردارد. وی به نشریه Forbes گفت: «من دوست داشتم و آن را بر نمی دارم.»
«قانونی در لیگ وجود دارد که شما نمی توانید اظهارات سیاسی را بیان کنید. اما نظر من این است که اگر واقعاً به این به عنوان یک بیانیه سیاسی نگاه می کنید، نمی دانم چه چیزی را به شما بگویم. لیگ و همه [در فوتبال] همیشه درباره «نه به نژاد پرستی» موعظه می کنند. بنابراین فکر نمی کردم مشکلی پیش بیاید. اگر قرار باشد برای ابراز عقیده، ابراز احساسات  و ایستادن به احترام آنچه به آن اعتقاد دارم، عواقبی را تحمل کنم، پس این کاری است که من باید انجام دهم.»

 
متن کپشن عکس سانچو در اینستاگرام: اولین هت تریک دوران حرفه ای. لحظه ای تلخ و شیرین شخصی در حالی که امروز چیزهای مهم تری در جهان رخ می دهد که باید به بپردازیم و به ایجاد تغییر کمک کنیم. باید به عنوان یک واحد گرد هم بیایم و برای عدالت مبارزه کنیم. ما باهم قوی هستیم! 
از آنجا که درگذشت جورج فلوید آخرین نمونه تراژیکی است که یک موضوع با ابعاد گسترده تر را به نمایش می گذارد، اقدامات اعتراض آمیز دیگری در هفته اخیر بوندسلیگا وجود داشته است. مارکوس تورام بعد از گلزنی برای بوروسیا مونشن گلادباخ مقابل اتحادیه برلین، روی یک پا زانو زد و سرش به نشانه تعظیم پایین آورد.
 
قوانین فیفا بازیکنان فوتبال را از نمایش شعارهای سیاسی، مذهبی، شخصی، یا تصاویر و یا تبلیغات غیر از آرم سازنده در طول مسابقات منع کرده است و اتحادیه فوتبال آلمان اعلام کرده است که پرونده های مربوط به حکیمی، مک کنی و سانچو را برررسی می کند.

با این حال ، فریتز کلر، رئیس اتحادیه فوتبال آلمان، در یک اظهار نظر همدلانه گفت که «به آنها افتخار می کند.» جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، همان موقع بیانیه خود را صادر کرده است که در آن آمده است: «برای جلوگیری از تردید، در مسابقات فیفا، تظاهرات اخیر بازیکنان در مسابقات بوندس لیگا مستحق تشویق و مجازات نیست.»

سانجی بانداری (Sanjay Bhandari)‌ رئیس سازمان ضد نژادپرستیِ "Kick it Out" (بندازش بیرون!) خواستار «مدارا» شده و اعتقاد دارد با شروع لیگ برتر که قرار است اواسط ژوئن از سر گرفته شود، بازیکنان بیشتری کارهایی مانند کار تورام را دنبال می کنند. بانداری گفت: «من نمی دانم چگونه می توانید مارکوس تورام را محروم کنید. من فکر نمی کنم که او مرتکب اشتباهی شده باشد. او فقط زانو زده است.»

«نمی دانم شاید اگر بازیکنان بخواهند اعتراض کنند، تشویقشان کنم. اگر یک گل زدید و زانو بزنید آیا همه می توانند این کار را انجام دهند؟ نه فقط بازیکنان سیاه پوست، بلکه بازیکنان سفید پوست هم، همه.»

«نژاد پرستی مربوط به بازیکنان سیاه یا هواداران رنگین پوست نیست. این در مورد همه ما است، نژادپرستی جامعه را دچار فرسایش می کند و همه ما از آن آسیب می بینیم. همه باید بخواهند و همبستگی و انزجار خود را نشان دهند.»

«من می خواهم اعتراض بازیکنان را تشویق کنم، اگر بخواهند این کار را انجام دهند، اما همچنین می خواهم آنها را تشویق کنم تا به گونه ای این کار را انجام دهند که خودشان را در معرض مجازات های غیر ضروری قرار ندهند.» 

 «اگر آنها توانستند با زانو زدن این کار را انجام دهند، اگر هر بازیکنی این کار را انجام می داد، این پیام قدرتمندی خواهد شد. من علاقه مند خواهم بود که بشنوم که مقامات درباره آن چه فکر میکنند، آیا این امر نقض قوانین خواهد بود. برای من، این [فقط] نشان دادن همبستگی است.»

چرا تیم های لیگ برتر زانو می زنند
چندین تیم لیگ برتر قبلاً در جلسات تمرین زانو زده اند اما مشخص نیست شاهد این باشیم که بازیکنان در بازی ها هم چنین کاری انجام می دهند یا نه.   لیورپول، نیوکاسل و چلسی از این ژست برای ابراز حمایت از جنبش «زندگی سیاه ها مهم است» Black Lives Matter استفاده کرده اند.

در جای دیگر، ماریو بالوتلی از صفحه شخصی خود برای ترویج آگاهی استفاده کرد. مهاجم سابق منچسترسیتی و لیورپول در چند نوبت مورد آزار و اذیت نژادپرستانه قرار گرفته است و حتی به دلیل گزارش یک مورد به داور لیگ ۱ فرانسه در اواسط بازی های فصل گذشته، کارت زرد دریافت کرده بود. 
 
فیگور او در ادای احترام به دو عمل اعتراض آمیز علیه ظلم نژادی در تاریخ ورزش، یکی معاصر و دیگری که بیش از نیم قرن پیش روی داد. او مشت خود را بلند کرده و در حال اجرای «احترام قدرت سیاه» (Black Power salute) که زمانی، جان کارلوس (برنده مدال برنز دو ۲۰۰متر المپیک ۱۹۶۸) و تامی اسمیت (برنده مدال طلای دو ۲۰۰متر المپیک ۱۹۶۸) در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی هنگام ایستادن روی سکو به نمایش گذاشتند، به نمادی از مقاومت تبدیل شد. عمل نشستن روی یک زانو که توسط بازیکنان و تیم هایی که در بالا به آنها اشاره شد نیز تقلید شد، امروز منشأ بسیار تازه تری پیدا کرده است.

در فوتبال امریکایی و در حین یک بازی پیش فصل ۲۰۱۶ NFL (لیگ ملی فوتبال امریکایی)، کالین کیپرنیک ستاره تیم سان فرانسیسکو فورتی ناینرز (San Francisco ۴۹ers) در حین پخش سرود ملی که قبل از هر رویداد ورزشی در آمریکا پخش می شود، نشست در حالی که حاضران می ایستادند. بعدها کیپرنیک شروع به زانو زدن کرد و اولین بار هم تیمی او، اریک رید  به او  ملحق شد. کیپرنیک دلیل این اعتراض مسالمت آمیز را اینگونه توضیح داد: «من نمی خواهم بایستم تا به پرچم کشوری که به مردم سیاه پوست و رنگین پوست ظلم می¬کند، افتخار کنم».

«برای من، این بزرگتر از فوتبال است و از طرف من خودخواهی این است که به گونه ای دیگر نگاه کنم». وی گفت: «این چیزی نیست که من توسط هر کسی کنترل شوم. من به دنبال تأیید نیستم. من باید برای افراد مظلوم بایستم. ... اگر آنها فوتبال را از بین ببرند، با تأییدهای که از من شده است، می دانم که من به خاطر آنچه درست است، ایستادم». دوران حرفه ای کیپرنیک در نتیجه اعتراض های او لطمه خورد. وی از زمان فسخ قرارداد خود با ۴۹ers در سال ۲۰۱۷، بازیکن آزاد بوده است.

زندگی سیاهان مهم است
"Black Lives Matter " گروه فعالانی است بیشترین ارتباط را با اعتراضات اخیر دارد، «مأموریت آن  ها ریشه کن کردن برتری سفید و ایجاد قدرت محلی برای مداخله در خشونت های اعمال شده به جوامع سیاهان است». این جنبش در سال ۲۰۱۳ تاسیس شد که جورج زیمرمن پس از شلیک به یک نوجوان (ترایوون مارتین، Trayvon Martin) از اتهام قتل تبرئه شد. با این حال، ژلانی کاب (Jelanni Cobb) نویسنده نیویورکر (newyorker) در صفحات این نشریه اظهار داشت: گروه "Black Lives Matter تا تابستان بعد، وقتی افسر پلیس به نام دارن ویلسون، مایکل براون را در فرگوسن شلیک کرد و به قتل رساند، به گستردگی عمومی تر نرسیده بود». روزنامه نگاری وسلی لندی، تأثیر قتل مایک براون و متعاقب آن ناآرامی های فرگوسن را در متنی بلند در Guardian به طور خلاصه آورد: جنبش عدالت اجتماعی که از خون ریخته مایک براون به وجود آمد، باعث شد، شهر پس از شهر به اقدامات اعتراضی، توئیت ها و هشتگ هایی زیر پرچم مشکی Black Lives Matter به مقابله با نژاد پرستی بپردازند. تا بلاخره آمریکا مجبور شد اینگونه در نظر بگیرد که همه راهپیمایی در خیابان ها نمی توانند اشتباه باشند.

مارکوس رشفورد، مهاجم منچستریونایتد نیز این داستان را در صفحه اجتماعی خود برجسته کرده است، او در رسانه های اجتماعی نوشت: « می دانم که شما بچه ها چند روز از من چیزی نشنیده اید.»

عکس اینستاگرام رشفورد؛ «من سعی کردم آنچه را که در جهان اتفاق می افتد را پردازش کنم. در زمانی که من از مردم خواسته ام که کنارهم باشند، با هم کار کنند و متحد شوند، به نظر می رسد که ما بیش از همیشه پراکنده شده ایم. مردم آسیب دیده اند و نیاز به پاسخ دارند. زندگی سیاهان مهم است. فرهنگ سیاه اهمیت دارد. جوامع سیاه مهم است. ما مهم هستیم.»

علاوه بر رشفورد و دیگران قربانیان دیگری در زمینه نژاد پرستی وجود دارند که در نهایت متوجه یک پاسخ مشترک از سوی برخی کاربران شده اید و پیام آن است این است که بگویند «زندگی همه مهم است». آلیسیا گارزا موسس گروه فعالان ... گفته است: «من می گویم تغییر موضوع زندگی سیاه به تمام زندگی، عملی برای همبستگی نیست. چیزی که هست نمایشی از چگونگی درک نژادپرستی ساختاری در این کشور است. وقتی می گوییم زندگی همه مهم است، البته، ما همه انسان هستیم (همه ما قرمز خونیم) اما واقعیت موضوع این است که برخی از زندگی انسان ها بیشتر از دیگران ارزش دارند و این یک مشکل است.»