به گزارش مشرق، علیرضا درویش‌پور ضمن بیان مطلب فوق افزود: واقعیت این است که سطح کمی لیگ برتر برابر با سطح تکواندو ایران پیشرفت نداشته است، چرا که تکواندوکاران ملی پوش و عنوان دار به دلیل مبلغ پایین قراردادها تمایل چندانی به حضور در این مسابقات را ندارند و این مسئولیت با سازمان لیگ است تا بستری را برای بالا بردن سطح فنی و جذابیت‌های لیگ فراهم کند.
وی افزود: تکواندو از سال ۲۰۰۰ به صورت رسمی وارد المپیک شد و از همان دوره نیز تکواندوکاران برای کاروان ورزشی ایران موفق به کسب مدال‌های با ارزشی از همین رویداد مهم شده‌اند. کسب مدال‌های متعدد از بازی‌های آسیایی، ایستادن روی سکوی قهرمانی جهان و آسیا در چند دوره متوالی باعث شده تا تکواندو ایران در دنیا صاحب سبک و یکی از قدرت‌های برتر دنیا معرفی شوند. رشته‌ای با این پیشینه چرا نباید لیگی جذاب و پویا با حضور تیم‌های بزرگ داشته باشد؟ اگر شیوه مناسبی از سوی سازمان لیگ اتخاذ می‌شد، تبلیغاتی درست صورت می‌گرفت، آیا نباید شاهد حضور کارخانه‌ها و حامیان مالی بزرگ باشیم؟
قهرمان سابق آسیا ادامه داد: پیشنهاد می‌کنم برای داشتن لیگ پویا و جذاب سازمان لیگ یک اسپانسر قوی را جذب کند. می‌توان با تشکیل اتاق فکر و کمیته بازاریابی در این خصوص به صورت حرفه‌ای وارد عمل شد تا راه‌های کمک به پیشرفت لیگ بررسی و بهترین‌های آن را اجرایی کرد. شکی نیست که اسپانسر و حامیان مالی نقش مهمی در این خصوص ایفا می‌کنند. تکواندوکار به دنبال مبلغ قرارداد قابل توجه است و تیم‌ها به دلیل نداشتن اسپانسر نمی‌توانند چنین مبالغی را پرداخت کنند و سازمان لیگ هم سردرگم شده است. در این بین باید یک سری حلقه‌ها به هم متصل شود تا کار روی روال بیفتد. شاید داشتن اتحادیه تکواندوکاران، مربیان، داوران، باشگاه‌ها و برگزاری جلسات مشترک نمایندگان آنها با فدراسیون و سازمان لیگ بتواند راهکار مناسبی برای رفع مشکلات موجود باشد.
درویش پور گفت: سازمان لیگ می‌تواند با درگیر کردن هیأت‌ها از پتانسیل‌های اقتصادی موجود در استان‌ها بهترین بهره را برای توسعه تکواندو در همان شهر ببرد. کاله آمل یک نمونه از همین موارد است که والیبال مازندران را به حرکت درآورد و خود شرکت نیز بهره لازم را از آن برد.
وی ادامه داد: نکته دیگر و مهم جوایز تیم‌های برتر است. تیم‌های متقاضی شرکت در رقابت‌های لیگ باید ورودیه پرداخت کنند و سازمان لیگ می‌تواند مجموع این دریافتی را در انتهای فصل بین تیم‌های برتر به عنوان جایزه توزیع کند تا بخشی از هزینه‌ها پوشش داده شود. سازمان لیگ هم می‌تواند از ۱۰ درصد دریافتی از هر قرارداد هزینه برگزاری را تأمین کند.
این تکواندوکار با بیان اینکه قراردادهای یکطرفه مشکل بزرگ تکواندوکاران است اظهار داشت: قراردادها یکطرفه به سمت باشگاه هاست. تکواندوکار مالیات پرداخت می‌کند، انتهای فصل چند ده درصد به دلایل مختلف از سوی باشگاه کسر می‌شود، برای رفتن به تیم دیگر نیز باید ۲۰ درصد از قرارداد اولیه را هم پرداخت کند. این درحالی است که هیچ پشتوانه‌ای برای دریافت همان مبلغ باقیمانده نیز وجود ندارد. من خودم سال ۹۰، با یک تیم ۱۰ میلیون تومان قرارداد بستم، بعد از هفت سال و با طی مراحل قانونی در مراجع قضایی موفق به دریافت حق و حقوق خودم شدم. مگر قرارداد تکواندوکار چقدر است که باید کلی جریمه هم بدهد؟
درویش پور افزود: تکواندوکاران باید بدانند که می‌توانند در قرارداد با باشگاه بندهای را به صورت تبصره اضافه کنند تا در زمان لازم بتوانند از حق و حقوق خود دفاع کنند. به عنوان مثال می‌توان زمان و نحوه پرداخت، جلوگیری از جریمه، حداقل تعداد بازی‌ها، شرایط فسخ و … را در قرارداد ذکر کرد. این قرارداد دو طرفه بین تکواندوکار و باشگاه است و تکواندوکار باید شرایط خود را مطرح کند و در صورت توافق دو طرفه، امضا شود.
بیشتر بخوانید:
ملی‌پوش تکواندو: در اسنپ کار می‌کنم
وی با اشاره به مبلغ قرارداد پایین تکواندوکاران اظهار داشت: چند سال قبل و در زمان حضور قهرمانان صاحب نام در مسابقات لیگ، این تکواندوکاران به عنوان نفرات برتر تکواندو ایران قرارداد ۵۰ میلیونی داشتند که همان زمان می‌توانستند بهترین ماشین خارجی را خریداری کنند، قصد مقایسه ندارم ولی با وجود گذشت چند سال و با این تورم، در شرایط فعلی نفرات اول ایران یعنی میرهاشم حسینی و آرمین هادی پور مبلغی پایین‌تر برای لیگ ۹۹ پیشنهاد دارند! سوال من این است که آیا تکواندوکاری که باید به صورت حرفه‌ای ورزش کند، با ۴۰ تا ۵۰ میلیون می‌تواند شرایط همین ورزش حرفه‌ای را برای خود فراهم کند؟ گذران زندگی عادی به کنار! بعد که در رسانه‌ها خبر مسافرکشی یک قهرمان منتشر می‌شود، همه سوال می‌کنند چرا چنین شد؟
عضو پیشین تیم ملی ادامه داد: متأسفانه مربیان حاضر در لیگ علی رغم آنکه می‌توانند از اسپانسر و باشگاه درخواست مبلغ بیشتری را برای بستن قرارداد تکواندوکار داشته باشند، از این موضوع حمایت نمی‌کنند. تمام مربیان شاغل در لیگ چند منبع درآمد دارند، اما یک تکواندوکار حرفه‌ای که روزانه چهار ساعت مشغول تمرین است، نمی‌تواند کاری غیر از تکواندو داشته باشد. تنها منبع این ورزشکار لیگ است. آیا مربیان ما می‌توانند با این مبالغ زندگی خود را تأمین کنند که از تکواندوکار چنین انتظاری دارند.
وی ادامه داد: سوال من از مسئولان ورزش کشور این است که چرا باید میلیون‌ها دلار هزینه پرداخت جرایم مربیان و بازیکنان خارجی فوتبال شود، ولی رشته‌های مدال آور المپیک همواره با مشکلات مالی دست به گریبان باشند؟ شاید مقایسه اشتباه باشد، ولی سروش احمدی با مدال نقره جهان و زحمات صد برابر بیشتر به زحمت ۵۰ میلیون قرارداد می‌بندد، ولی شجاع خلیل زاده برای یک قرارداد دو ساله طلب چند ده میلیاردی می‌کند!! قبول دارم فوتبال شرایط متفاوتی دارد، ولی همه جای دنیا هزینه‌های فوتبال از بخش خصوصی تأمین می‌شود نه آنکه دولت بودجه ورزش ملی را برای این دست جرایم هزینه کند!
این قهرمان تیم ملی تکواندو در پایان گفت: از فدراسیون تکواندو تشکر می‌کنم که این بستر را برای تکواندوکار فراهم کرده تا بتوانند در کنار کسب درآمد، توانایی خود را برای مربیان تیم ملی به نمایش بگذارند. تکواندوکاران ملی پوش از همین لیگ به اردوی تیم ملی راه پیدا کرده‌اند و این جای تقدیر دارد که فدراسیون ایران همواره عنوان بهترین را در دنیا یدک می‌کشد.
