از ابتدا هم برخی حدسشان این بود که جبهه پایداری به دنبال حضور مستقل است. گروهی دیگری نه بر اساس خوش خیالی بلکه بر اساس حمل به صحت، تلقی شان این بود که اینها به جمع اصولگرایان می پیوندند.

برداشت سومی هم وجود داشت که معتقد بود این گروه شورای مرکزی جبهه متحد را به بگو و مگو مشغول می کنند، اما خودشان در حاشیه، با سفر به شهرستانهای دیگر زمینه فعالیتت جبهه پایداری را فراهم می کنند.

 استدلال خود دوستان جبهه پایداری هم این بود که چون گفتمان احمدی نژاد و سوم تیر گفتمان جدید بوده و این گفتمان جدید نسل جوان را به خود جذب کرده، حالا در غیاب احمدی نژاد برای یک فعالیت انتخاباتی، باید گفتمان او را زنده نگه داشت و کسانی را که از این گفتمان حمایت می کنند، باید به گونه ای جذب کرد. اعضای جبهه پایداری معتقد بودند  این آراء با لیست جبهه متحد گره نمی خورد. شخصا تصور می کنم همه این اظهار نظرها، به نحوی بسترسازی برای کار تبلیغاتی جبهه پایداری بود.

این طور نبود که اگر اعضای جبهه پایداری به اصولگرایان می پیوستند، آراء هواداران سوم تیر سرگردان بشود! تاکید بر تفاوت ها و نقاط اختلاف بیشتر شکاف را باز و آن را عمیق تر کرد و موجب جدایی دو گروه اصولگرا شد و یک عده را به میدان آورد.

معتقد نیستم با حضور جبهه پایداری یک گفتمان متفاوت از جبهه متحد اصولگرایان شکل گرفته که دوستان ما آن را نمایندگی می کنند. واقع مساله این نیست؛ چون گفتمان آقای احمدی نژاد، متفاوت از گفتمان اصولگرایان نبود.

آقای احمدی نژاد در سال 84 با شعار عدالت و احیای ارزش های انقلاب و امام خمینی(ره) به میدان آمد. همه این صفت ها در اردوگاه اصولگرایان با ضرایبی وجود داشت. این چیزی نیست که بگوییم یک عده دارند و بقیه ندارند. به همین دلیل هم در دوره دوم ریاست جمهوری ایشان اکثر قریب به اتفاق اصولگرایان از آقای احمدی نژاد در مقابل میر حسین موسوی حمایت کردند. آقای احمدی نژاد گزینه ایده آل خیلی از اصولگرایان نبود اما در انتخاب میان میرحسین موسوی و احمدی نژاد، اصولگرایان ایشان را ترجیح می دادند.

 تعبیر به دوایر متحد المرکز که در نقلی از استاد مصباح یزدی بیان شد در صحنه انتخاب اصلا پدید نیامد. بلکه آنچه رخ داد، دو دایره متفاوت بود. آقایان هم ابتدا گفتند ما قصد لیست دادن نداریم و می خواهیم گفتمانمان را مطرح کنیم و بحث ما انتخابات نیست. اما بعد علاوه بر اینکه لیست جبهه پایداری منتشر شد، کار به جایی کشید که لیست مقابل را هم مورد حمله قرار دادند. این نشان می دهد روش برخی از اعضای جبهه پایداری یک حرکت همراه با صداقت تمام نیست.
 

 اصولا خود این سخن، ادعا است! آیه شریفه قران خطاب به کسانی که خود را با تقوا می دانند، می گوید: «فلا تزکوا انفسکم هو اعلم به من اتقی» به این معنا که خودتان مدعی نشوید، خدا بهتر می داند چه کسی با تقوا است. ادعای خلوص در تبعیت از رهبری، شعارهای اصیل انقلاب و ... یک مساله است، اما  واقعیت چیز دیگری است. کسانی در این دوره وارد عرصه انتخابات شدند که هیچ سابقه اجرایی و مسئولیتی ندارند. چطور می شود ادعا کرد این افراد خالص تر از کسانی اند که سال ها در حوزه مسائل سیاسی صاحب نظر هستند و تجربه آنها هم نشان داده که سالم ماندند و نه پولی به جیب زدند و نه مقامی به دست آوردند. کم نیستند کسانی که این چنین هستند. خوب ما بگوییم که کسانی که سال ها تجربه کسب کردند، ناخالصی دارند و کسانی که تاکنون در امور سیاسی نبودند، خالص تر از این گروه اول هستند؟! این ادعا خیلی عجیب به نظر می رسد.

 

 بنده شاید اگر خودم عضو شورای مرکزی جبهه متحد بودم، رای متفاوتی می داشتم. بنده جایگاهم با آقای باهنر متفاوت است. به هر حال ایشان خودش عضو شورای مرکزی جبهه متحد است و جا دارد اظهار نظر کند، ولی بنده عضو این شورا نبودم و نمی توانم در این باره اظهار نظر کنم. حتما بحث های مفصلی در این زمینه  انجام شده که جمع بندی آرا به این امر منتهی شده است. بر این اساس از بنده نخواهید در این باره اظهار نظر کنم. شاید اگر بنده می بودم نظر متفاوتی به عنوان رای دهنده داشتم.

 در شرایط حاضر ما هستیم و لیستی که بالاخره شورای مرکزی بسته و مفروض ما این است که ما به یک کار جمعی پایبند هستیم. بر این اساس است که ما از 30 نفر مرحله اول یا 25 نفر مرحله دوم حمایت می کنیم.

 

 مسلما ما ملاحظه کار تشکیلاتی را می کنیم.

 

 این یک دیدگاه است. ولی ضرورتا این طور نیست که این حرف درست باشد. هر کدام از اعضای فعلی شورای مرکزی اگر خارج از این شورا هم بودند، مسلما انتخاب می شدند. ما در مورد انسانها قائل به تفکیک موقعیت حقیقی و حقوقی آنها هستیم. ممکن است یک چهره سیاسی در موقعیت حقوقی سخنی را بگوید که از موقعیت حقیقی آن موضع را نگیرد.

این افراد بالاخره مجموعه هایی را نمایندگی می کردند و کسانی به عنوان کاندیدا مطرح می شدند، در شورای مرکزی درخصوص آنها رای گیری می کردند. کسانی مثل آقای مطهری از ناحیه هیچ یک از این مجموعه های پشتیبانی کننده، مطرح نشدند و اگر هم مطرح شدند در نهایت رای کاملی را کسب نکردند. این وضعیت درباره آقای غفوری فرد هم می تواند مطرح باشد.

بنده اصلا در مقام دفاع از انتخاب شورای مرکزی اصولگرایان نیستم ولی وقتی این مجموعه به لیستی رسیده است، باید به کار تشکیلاتی پایبند باشیم. این از جمله مسائلی است که در رفتار آیت الله مهدوی کنی به خوبی مشاهد می شود. آیت الله مهدوی کنی با اینکه حضور برخی افراد را در لیست جبهه متحد ترجیح می دادند و این امر را هم به آقایان گفته بود، ولی دوستان قبول نکردند. با این حال، ایشان به نتیجه کار جمعی پایبند بود.

توجه داشته باشیم که کسانی که در این لیست هستند در مجموعه ای خارج از اصولگرایی یا لبه مرز نیستند یا اینکه نقطه ضعف جدی که مانع کاندیداتوری آنها بشود، ندارند. ضمنا این جمع است که با هم می توانند کار کنند. اگر ما افراد را داشته باشیم جدا از هیات اجتماع در مجلس چقدر کارایی دارند؟ آن وقتی کارایی بالا است که کار به صورت جمعی پیش برود. ما از این مقوله در مجلس هفتم و هشتم داشتیم. بنده اسم نمی برم ولی برخی از نمایندگان دوره هفتم روحیه تکروی داشتند و اصلا هم کار جمعی نمی کردند و اگر به شورای مرکزی دعوت می شدند، شرکت نمی کردند. بعد هم می دیدیم که اظهار نظرهای شخصی خودشان را داشتند. خوب! کار جمعی که این گونه جلو نمی رود.