به گزارش مشرق، حرکت های جهادی طلاب و روحانیون دارای پیشینه و گذشته درخشانی است. هرگاه که در این کشور اتفاقی رخ داده است ردپایی از این قشر هم دیده می شود که برای رفع مشکل و کمک رسانی به مردم خودشان را رسانده اند.
در ماجرای زلزله شهرهای طبس کرمان و مشهد کمک و خدمات شهید محراب آیت الله صدوقی و حضور مستمر آن بزرگوار یکی از صدها نمونه است. در حوادث مختلف حضور طلاب چشمگیر بوده است، مثل زلزله شهر بِم، زلزله سرپل ذهاب و کوهبنان و در هر جایی که مردم نیاز به کمک داشته اند شاهد فعالیت حوزویان بوده ایم. برخی از طلاب نیز به صورت فردی اقدام به جمع آوری کمک های مختلف می کنند و با اقبال خوبی هم از سوی مردم مواجه شده اند اما توجه به چند نکته ضروری است.
۱. حرکت جهادی باید منسجم و شبکه ای باشد و فعالیت های پراکنده چندان مؤثر و راهگشا نیستند. ضرورت یک سازمان مردم نهاد که تمامی گروه ها و تشکل های جهادی را دور هم جمع کند و کار رصد و پیگیری و ساماندهی مناطق هدف را انجام بدهد احساس می شود. این سازمان البته باید به گونه ای باشد که دچار روند اداری موجود و به اصطلاح بروکراسی (دیوان سالاری) نشود و تنها محلی باشد برای تجمیع فعالیت ها.
۲. برخی از صاحب نظران معتقدند که حرکت های جهادی نباید شخص محور باشد بلکه باید بانیان نقش تشویق کننده و هدایت کننده را به عهده بگیرند زیرا متولی اصلی نهادهای دولتی هستند و تشکل های مردمی نقش مکمل را دارند. این نظر خوبی است به خصوص با توجه به این نکته که اگر افراد و گروه های مختلف روند رقابتی با دولت را پیش بگیرند به مرور از سطح توجه و اعتماد مردم به نهادهای دولتی و حاکمیتی کاسته خواهد شد که آسیب های جدی را به دنبال دارد. به طور مثال آستان قدس رضوی که در گذشته و حال فعالیت های عام المنفعه ای را در برنامه های خودش قرار داده است طبق گفته تولیت محترم، رقیب بخش خصوصی نیست و اگر مثلا زائرسرا ساخته می شود تنها برای آسان سازی زیارت است نه چیز دیگر.
۳. فعالیت های جهادی در زمینه تبلیغ و برجسته سازی برنامه ها نیز نقص دارند و جز برخی مستندهایی که ساخته می شود یک آگاهی بخشی مداوم و همه جانبه مشاهده نمی شود، در حالی که گروه های مختلفی در طول سال و در گوشه و کنار کشور مشغول آبادانی هستند؛ اما کمتر به چشم می آیند. انسجام و شبکه ای شدن این نقص را هم جبران خواهد کرد.
حجت الاسلام محمدهادی سمتی، پژوهشگر و فعال فرهنگی
