به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، زماني كه يك ماهي صدمه مي بيند، ساير ماهي ها در يك مكان به صورت دسته جمعي توقف مي كنند يا به سمت پايين دريا حركت مي كنند، اما شيوه اطلاع يافتن ماهي ها از صدمه ديدن يكي از اعضاي گروه تاكنون مشخص نشده است.

در دهه 1930 ميلادي، «كارل فن فريش»، متخصص جانورشناسي، گونه اي از رفتار هشداري در هنگام آسيب ديدن يك ماهي را در ماهيان كپور گزارش كرد.

فرضيه اي كه «فريش» مطرح كرد اين بود كه ماهي صدمه ديده ماده اي ترشح مي كند كه توسط بو منتقل شده و مانند زنگ هشداري براي ساير ماهي ها عمل مي كند، اما وي هيچگاه موفق به شناسايي تركيب شيميايي سيگنال هشدار نشد.

اين سيگنال هشداري در جمعيت ماهيان به يكي از اسرار بيولوژيكي مبدل شده است، اما به تازگي جمعي از محققان موسسه علوم بيومديكال سنگاپور موفق به حل بخشي از اين معماي پيچيده شده اند.

نتايج منتشر شده در مجله Current Biology نشان مي دهد، ماهي ها قادر به بو كشيدن خطر هستند.

تيم تحقيقاتي به سرپرستي دكتر «سورش يزوتاسان» متخصص علوم اعصاب موفق به جداسازي مولكول هاي شكر موسوم به «كندرويتين» از مخاط خارجي بدن گورخر ماهي شدند. زماني كه بدن ماهي دچار آسيب مي شود، مولكول هاي قند به تكه هاي كوچك شكسته مي شوند و در تماس با آب، باعث برانگيخته شدن رفتار هشداري در ساير ماهي ها مي شود.

غلظت پايين ماده باعث رفتار نسبتا آرام ماهي ها مي شود و در صورت وجود غلظت بالا، دسته ماهي ها در يك مكان براي ساعت هاي متمادي توقف مي كنند.

تحقيقات نشان مي دهد، نورون ها در پياز بويايي ماهي در زمان آزاد شدن «كندرويتين» فعال مي شوند و به نظر مي رسد كه ماهي ها خطر مجروح شدن ماهي ديگر را بو مي كشند.

در گورخر ماهي، پياز بويايي داراي ارتباط آناتوميكي تنگاتنگي با ناحيه مغز موسوم به hebenula است كه نقش اساسي در ايجاد حس ترس ايفا مي كند.

نتايج اين تحقيق مي تواند براي فهم دقيق تر مفاهيم ترس و وحشت در ساير حيوانات و حتي انسان مورد استفاده قرار بگيرد.