طالبان به هیچ وجه قصد خونریزی و جنگ ندارد. اما احمد مسعود جوانی است سبکسر، جویای نام و بشدت جاه طلب که هیچ ابایی از راه اندازی جنگ برای کسب قدرت ندارد.او فرزند همان قصاب محله افشار کابل است. مماشات طالبان با این درسخوانده انگلستان یک اشتباه استراتژیک است.

شامگاه ۲۱ دلو ۱۳۷۱ نیروهای دولت اسلامی افغانستان به رهبری احمد شاه مسعود و حزب اسلامی به فرماندهی عبدالرسول سیاف راکت پراکنی گسترده را بر روی منطقه افشار شروع کردند. این آتشباری تا صبح روز ۲۲ دلو ادامه یافت. صبح روز ۲۲ دلو یورش نیروهای زمینی به محله افشار شروع شد و این عملیات تبدیل به جنگ شهری گردید. گزارش‌هایی مبنی بر وقوع جنایات بی‌شمار جنگی در طی عملیات روز ۲۲ دلو گزارش شده‌است. هیچ تحقیق و گزارش مستقلی از چگونگی این حادثه و عوامل آن منتشر نشده‌است. در منطقه افشار صدها تن از ساکنان شیعه توسط نیروهای «حکومتی» به قتل رسیدند. ناحیه افشار در دامنه کوه‌های افشار قرار دارد و بخش وسیعی از غرب کابل را دربر می‌گیرد. پلی تخنیک کابل و مؤسسهْ علوم اجتماعی، که توسط رهبری حزب وحدت پس از ورود به شهر به عنوان پایگاه فرماندهی انتخاب شد، نیز در این منطقه قرار دارد که کافر کوه افشار سپر حفاظتی آن به‌شمار می‌آید. ساعت یک بامداد ۱۱ فوریه، مؤسسهْ علوم اجتماعی از سه طرف مورد حمله قرار گرفت؛ از غرب توسط نیروهای اتحاد اسلامی سیاف، از شمال و جنوب توسط نیروهای «دولتی» (به کمک خیانت کارانی در حزب که قبلاً خریداری شده بودند) منطقه را مورد هجوم قرار دادند. آنان تا ۲۴ ساعت بعد به قتل و کشتار، تجاوز و آتش زدن خانه‌ها پرداخته و دختران و پسران جوان را اسیر کردند. خبر این اعمال در همان زمان در کابل و در روزهای بعد در سطح دنیا پخش شد. در این جریان بر اساس براوردها حدود ۷۰۰ نفر به قتل رسیده یا ناپدید شدند. یک سال بعد که حزب وحدت این ناحیه را بازپس گرفت، چندین گور دسته جمعی کشف کرد که در آن‌ها ۵۸جسد یافت شد. این قتل‌عام توسط کشورهای همسایه و سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر محکوم گردید؛ اما عاملان آن هیچ وقت محاکمه یا دست‌گیر نشدند. اگرچه شخصاً ربانی قتل‌عام را به عنوان یکی از اشتباهات حکومتش محکوم کرد، حادثه به گردن سربازانش انداخته شد؛ که چنین سربازانی در هیچ‌کجا مسئول چنین جنایات جنگی شناخته نمی‌شوند. آنروز، افشار به یک منطقه ارواح شباهت داشت و تمام ساکنان آن پس از قتل‌عام از آنجا گریختند. اما خاطرات تلخ آن در مغزها و قلبهای مردم به یادگار باقی‌مانده و به تشدید اختلافات قومی – مذهبی دامن زده‌است.

همتون بشینید دور هم و مشترکا دولت تشکیل بدین.

نیروهای مستقر در پنجشیر تفنگ خالی به شمار می روند که هم خود پنجشیری ها دا می ترساند که نگرانند مبادا دشمن متوجه خالی بودن این سلاح بشود و هم به صورت موقت دشمن را... به هر پنجشیری ها مانند همه نیروهای عقب نشسته افغانستان بالاخره تسلیم می شوند و پسران سوسول افراد چون احمد شاه مسعود فقط با صلح می توانند جای پایی در افغانستان برای خویشتن دست و پا کنند که این روزها با توجه به فرود بی چتر غرب زدگان از هواپیماهای غربی، داشتن یک جای پا در کشور خودشون غنیمت است.

پنجشیر با کسب امتیازاتی محدود که ناقض احکام طالبان نباشد تسلیم حکومت مرکزی خواهد شد . بزودی

خود پنجشیر به صورت عمده اهمیت استراتژیکی نداره چون یک دره پوشیده و محاصره است که مناطق اطرافش مثله نورستان و‌ بدخشان در دست طالبانه اما مسعود سعی داشت که به شاهراه شمال جنوب یعنی تونل سالنگ در پروان و بغلان نفوذ کنه که راه بین مزار شریف و قندوز تا کابل و بامیان را بگیره تونل سالنگ به شدت مهمه برای افغانستان چون راه شمال و جنوبه مواد خوراکی تیل های پترول همه ازین راه میگذره که این جاه طلبی مسعود را نشون میداد یعنی حتی راضی به پنجشیر هم نبود. طالبان با استقرار نیروهای و ۱۶۰ عراده تانک غنیمتی بر ارتفاعات مشرف به این جاده و پل ها و ورودی های پنجشیر مسعود را عقب زد تا زمانی که تسلیم بشود فصل زمستان اگر بشه خب نا رضایتی ها از مسلحین پنجشیر بیشتر میشود چون محاصره است و امکان ارسال مایحتاج نیست مگر با رضایت طالبان و نیروی هوایی هم ندارن که بتونن کمک چندانی کنند اهالی پنجشیر هم مصالحه میکنند

حضور فعلی امریکا و استراتژی او در فرودگاه مانع جنگ است و به محض خروج امریکا این قشر رو برای از بین بردن زیر ساخت های افغانستان به جان هم خواهد انداخت