به گزارش مشرق، پیشنهاد ایران درباره خلع سلاح هسته‌ای در کمیته اول مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شد.

قطعنامه دوسالانه پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران با عنوان "پیگیری اجرای تعهدات توافق شده در کنفرانس‌های بازنگری دولت‌های عضو ان پی تی در سال‌های ۱۹۹۵، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰" با حمایت اکثریت اعضای سازمان ملل به تصویب رسید.

این قطعنامه از کشورهای هسته‌ای عضو ان پی تی می‌خواهد به اقدامات لازم جهت اجرای تعهداتشان مبنی بر انهدام کامل زرادخانه تسلیحات اتمی خود بر اساس اصول شفافیت، برگشت‌ناپذیری و نظارت بین‌المللی سرعت ببخشند. بر اساس پیمان منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای، کشورهای هسته‌ای متعهد شده‌اند تمام تسلیحات اتمی خود را منهدم کنند.

به علاوه، آن‌ها از نظر حقوقی موظف‌اند نه تنها از هرگونه اقدام برای ساخت سلاح هسته‌ای خودداری کنند، بلکه باید از انتقال اینگونه سلاح‌ها به دیگر کشورها، استقرار آن‌ها در خارج از خاک خویش و همکاری با دیگر دولت‌ها برای ساخت سلاح اتمی نیز بپرهیزند.

دولت‌های هسته‌ای پس از دهه‌ها عدم پای‌بندی به این تعهدات حقوقی مصرح خود، در قالب اسناد نهایی کنفرانس‌های بازنگری پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای در سال‌های ۱۹۹۵، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ میلادی مجدداً متعهد شده‌اند، گام‌های عملی مؤثری را برای امحای سلاح‌های هسته‌ای بردارند.

در بخشی از این قطعنامه پیشنهادی ایران بر اجرای تصمیم کنفرانس بازنگری ان پی تی در سال ۱۹۹۵ در خصوص ایجاد خاورمیانه عاری از سلاح‌های هسته‌ای نیز تأکید شده است. این تصمیم، پیوستن رژیم صهیونیستی به ان پی تی و پذیرش نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی بر تأسیسات هسته‌ای آن رژیم را خواستار است.

در قطعنامه پیشنهادی ایران همچنین بر ضرورت ارائه تضمین‌های امنیتی به کشورهای غیرهسته‌ای مبنی بر عدم به کارگیری و یا تهدید به استفاده از سلاح هسته‌ای علیه آن‌ها تأکید شده است. آمریکا، رژیم صهیونیستی، کشورهای عضو اتحادیه اروپایی و چند هم‌پیمان عمدتاً غربی آمریکا بر خلاف تعهد صریح برای خلع سلاح هسته‌ای به این قطعنامه رای منفی دادند.

نماینده ایران در سازمان ملل در نشست امسال کمیته خلع سلاح و امنیت بین المللی سازمان ملل، با اشاره به روند مسابقه جدید تسلیحات هسته‌ای و روند نوسازی این سلاح ها، از آن‌ها به عنوان روندهای هشدار دهنده یاد کرده و خواستار خاتمه دادن به اینگونه اقدامات شد. قرار است این قطعنامه حدود یک ماه دیگر به صحن مجمع عمومی سازمان ملل متحد ارائه شود و در آنجا به صورت نهایی به تصویب برسد.