
مرحوم آيتالله بهجت (ره) در مورد امام نهم شيعيان (ع) ميگويد: «در حقيقت امام جواد (ع) در راه علم کشته شد؛ زيرا اگر ميگفت من عالم نيستم، کارش نداشتند، و از روى تقيه حاضر نبود اظهار کند، ولى مجبورش کردند تا اظهار کرد و جواب داد. و همان اظهار علم و فضل باعث حسد و کينه و دشمنى با او، و سرانجام منجر به قتل او گرديد. در حقيقت فضل و علم را از بين بردند و به قتل رساندند.»
همچنين در گفتار ديگري از آن عارف وارسته که با اشاره به حديث «القَصْدُ اِلى الله تَعالى بالقُلُوبِ اَبْلَغُ مِنْ اِتْعاب الجَوارِحِ بالاَعْمالِ (*)» (آهنگ خدا نمودن با دل، از خسته کردن اعضا و جوارح با اعمال {غيرقلبى} رساتر است.) از امام جواد (ع) بيان شده، آمده است: «بنده خيال ميکنم فضيلت بکا بر سيدالشهدا (ع) بالاتر از نماز شب باشد؛ زيرا نماز شب عمل قلبى صرف نيست بلکه کَالْقَلْبى است، ولى حزن و اندوه و بکا عمل قلبى است، به حدّى که بکا و دمعه (اشک چشم) از علايم قبولى نماز وتر است.»