به گزارش مشرق، روزی که «اسحاق رابین» نخست وزیر وقت اسرائیل در سال ۱۹۹۲ میلادی، ایده اولیه احداث دیوار حائل در سرزمین‌های اشغالی را مطرح کرد، کسی فکرش را هم نمی‌کرد که این ایده پرهزینه و زمان‌بر، روزی به ضد خود تبدیل شود.

دولت صهیونیستی دیوار حائل را یکی از راه‌های جلوگیری از دسترسی مبارزان فلسطینی به سرزمین‌های اشغالی می‌دانست و ۱۰ سال پس از اظهارات رابین، در زمان نخست‌وزیری «آریل شارون» در سال ۲۰۰۲ این پروژه کلید خورد که نتیجه آن احداث حداقل ۶ دیوار شد که مهمترین آن به دور کرانه باختری کشیده شده و ۷۰۰ کیلومتر طول دارد.

مبارزان فلسطینی که تا پیش از آن می‌توانستند تجهیزات خود و یا عوامل استشهادی‌شان را به داخل سرزمین‌های اشغالی بفرستند (این فرایند اگرچه بسیار سخت و خطرناک، ولی شدنی بود) با نصب دیوار حائل کارشان سخت‌تر شد اما همین سختی، چند آورده مهم برای آنها داشت که در این گزارش به یکی از آنها خواهیم پرداخت.

اگر روزی فلسطینی‌ها با سنگ و بعدها با تجهیزات بسیار ابتدایی در مقابل ارتش مجهز صهیونیستی می‌ایستادند، با در مضیقه قرارگرفتن (خصوصا پس از احداث دیوار حائل) مجبور شدند به سمت تسلیحات دوربرد و مدرن‌تر بروند که دستیابی به موشک‌های با بُرد مناسب ازجمله همین اقدامات بود.

فلسطینی‌ها برای عبور از دیوار حائل و وارد کردن ضربات اساسی به اشغالگران، به موشک روی آوردند که نتیجه آن را در نبردهای اخیر، خصوصا نبرد «سیف القدس» دیدیم.

اما در ماه‌های گذشته و بخصوص از ابتدای سال جدید شمسی، صهیونیست‌ها با یک چالش بزرگ مواجه شدند که مستقیم امنیت ساکنان سرزمین‌های اشغالی را هدف قرار گرفته بود.

مبارزان فلسطینی این بار با تسلیحات سبک (سرد و گرم) به جان امنیت اسرائیل افتادند و انجام ۶ عملیات استشهادی در سرزمین‌های اشغالی دولت اسرائیل را با یک خطر جدی مواجه کرد.

در این میان، عملیات‌های صورت گرفته با سلاح انفرادی گرم بیش از بقیه به چشم آمدند. مبارزینی که با اسلحه‌های سبک وارد شهرهای صهیونیست نشین شدند و اقدام به تیراندازی کردند و در برخی موارد، صهیونیست‌ها مجبور شدند مهمترین یگان‌های امنیتی خود را برای دستگیری عوامل این عملیات‌ها -که همگی جوانان زیر ۳۰ سال و عمدتاً با سابقه دستگیری قبلی توسط سیستم امنیتی اسرائیل بودند- به میدان بیاورند.

این عملیات‌ها موج گسترده‌ای از اعتراضات را در سرزمین‌های اشغالی بوجود آورد و ساکنان این مناطق، دولت را به ناتوانی در ایجاد امنیت متهم کردند.

در این میان، سوال بزرگ این بود که این تسلیحات چطور وارد سرزمین‌های اشغالی می‌شود و مهمتر از آن، چطور فلسطینی‌ها می‌توانند این اسلحه ها را بدست آورده و از ایست و بازرسی‌های متعدد نظامی عبور داده و در قلب تل آویو و شهرهای دیگر بکار بگیرند؟

اگرچه حمایت ایران از گروه‌های فلسطینی خصوصا در حوزه موشکی و پهپادی دست آنها را در مقابله به مثل در نبردهای رودررو بالا برده و امروز فلسطینی‌ها از راکت‌های ابتدایی و دست‌ساز «قسام» به موشک‌های ۲۵۰ کیلومتری «عیاش» مجهز شدند، اما تهیه تجهیزات انفرادی و ورود آنها به سرزمین‌های اشغالی، از راه‌های دیگری عملی شده و آنطور که از داده‌های اطلاعاتی می‌توان فهمید، دست فلسطینی‌ها در تهیه این تجهیزات و استفاده از آنها بسیار باز شده است.

مناطق فلسطینی خصوصا در غزه در محاصره کامل اسرائیل قرار دارند و تهیه این تجهیزات و خرید آنها از دیگر کشورها برای آنها بسیار سخت است. به همین دلیل گروه‌های فلسطینی راه دیگری را برای تحقق این هدف برگزیدند: «تهیه سلاح از صهیونیست‌ها».

به گفته روزنامه صهونیستی «معاریو»، گروه‌های فلسطینی پس از ساخت دیوار حائل بین اسرائیل و مصر (یکی از ۶ دیوار احداث شده)، برای تأمین تسلیحات مورد نیاز خود به پادگان‌های ارتش اسرائیل روی آورده‌اند.

در سال‌های گذشته همانطور که در تصاویر بسیاری دیده می‌شود، گروه‌های فلسطینی -بخصوص نیروهای ویژه آنها- عمدتا از تجهیزاتی استفاده می‌کنند که در اختیار ارتش و نظامیان صهیونیست نیز قرار دارد.

این گروه‌ها تجهیزات مورد نیاز خود را از ۳ مسیر عمده به دست می‌آورند: یکی از طریق پرداخت پول و خرید سلاح از باندهای قاچاق سلاح در اسرائیل و دیگری دستبرد به زاغه‌ها و انبارهای مهمات این رژیم و سومی، همکاری برخی نظامیان اسرائیلی بریده از صهیونیست‌ها.

درحقیقت یک «ارتش سری فلسطینی» این روزها وظیفه اصلی تهیه سلاح از این انبارها را برعهده دارد.

کانال ۱۳ تلویزیون رژیم صهیونیستی، ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱ از سرقت بیش از صد هزار فشنگ از انبار مخصوص اسلحه‌های M۱۶ در پایگاه نظامی تیپ اسکندرونی در شمال فلسطین خبردارد و البته از قول پلیس اسرائیل اعلام کرد که این میزان سرقت بیش از ۱۵۰ هزار فشنگ بوده است.

اسلحه M۱۶ یکی از پرکاربردترین تسلیحات در ارتش و در میان نظامیان صهیونیست است و نیروهای زیادی از این سلاح استفاده می‌کنند.

بنا بر تحلیل کارشناسان این حوزه و به گفته برخی منابع صهیونیستی، تسلیحات ربوده شده از انبارهای اسرائیلی عمدتا به گروه‌های مافیایی فروخته شده است.

لازم به ذکر است که رژیم صهیونیستی ادبیات گروه‌های مافیایی را به طور مشترک برای یهودیانی که به‌طور غیرقانونی از سلاح استفاده می‌کنند و افراد و گروه‌های مبارز فلسطینی به کار می‌برد.

«معاریو» در گزارش دیگری در می ۲۰۱۹ نوشته بود که طی یک ماه گذشته، ۴۶ سلاح انفرادی از همین مدلM۱۶  از پایگاهی در منطقه الجلیل غربی به سرقت رفته که تعداد زیادی از آنها هرگز پیدا نشدند.

برخی از مبارزان فلسطینی و برخی از عاملان عملیات‌های اخیر نیز از همین مدل اسلحه استفاده کرده بودند.

استفاده مبارزان فلسطینی از سلاح M۱۶ (ویا مدل‌های ساخته شده بر اساس آن) به میزانی بود که طی هفته‌های گذشته برخی جوانان فلسطینی اقدام به پوشیدن تی‌شرت‌هایی منتقش به عکس این اسلحه کردند که به شدت از سوی دستگاه‌های امنیتی اسرائیل با آنها مقابله شد و این جوانان دستگیر و تی‌شرت‌های آنها توقیف شد.

سرقت سلاح از انبارهای رژیم صهیونیستی تنها محدود به اسلحه‌های سبک انفرادی نمی‌شود. روزنامه «هاآرتص» در سال ۲۰۱۲ در گزارشی نوشته بود که در میان تسلیحات ربوده شده از پادگان‌های اسرائیل (به ارزش ۱۴ میلیون دلار)، موشک‌های ضدتانک «گیل» نیز بوده است.

این گزارش می‌افزاید سرقت از پایگاه‌های ارتش به طرز چشمگیری افزایش یافته است و سارقین در اکثر مواقع به راحتی از دروازه‌های امنیتی و تحت کنترل وارد پایگاه‌ها می‌شوند و تجهیزات نظامی، گلوله، اسلحه، ژنراتور و حتی خودروهای نظامی را به سرقت می‌برند.

حال سوال بزرگتر این است که چه کسانی این تسلیحات را از انبارهای نظامی اسرائیل خارج می‌کنند و این تجهیزات چطور به دست فلسطینی‌ها می‌رسد؟

به گفته یک افسر بخش لجستیک ارتش اسرائیل، سرقت‌ها بیشتر با همکاری برخی از نظامیانی که در پایگاه‌ها در حال خدمت هستند، صورت می‌گیرد.

روزنامه «یدیعوت آحارونوت» در دسامبر ۲۰۲۰ در گزارشی نوشته بود که تعداد زیادی از پرسنل گردان ۱۳ تیپ گولانی مستقر در شهرک صهیونیست‌نشین «کیسونیم» به دلیل کشف حجم عظیمی از مواد مخدر در داخل محل استقرار این گردان اخراج شدند.

به گفته منابع اسرائیلی، اعتیاد به مواد مخدر در میان پرسنل ارتش رژیم صهیونیستی رو به افزایش است و این مسئله خصوصا از سال ۲۰۰۹ که ماجرای سرقت سلاح از پایگاه‌های ارتش اسرائیل فاش شد، به یکی از دلایل تبادل سلاح و پول میان فلسطینی‌ها و افسران ارتش اسرائیل تبدیل شده است.

روزنامه «هاآرتص» نیز نوشت طی تنها ۵ سال (از ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴) ۴۲۲ مورد سرقت سلاح به ثبت رسیده که عمدتاً توسط سربازان و افسران اسرائیلی به قاچاقچیان سلاح فروخته شده‌اند.

طبق گزارش هاآرتص، در سال ۲۰۰۹، ۱۲۲ قبضه سلاح و در سال ۲۰۱۲،  ۱۱۶ قبضه سلاح سرقت شده است.

منابع اطلاعاتی ارتش اسرائیل می‌گویند عمده سلاح‌های سرقت شده از ارتش، با هدایت گروه‌های فلسطینی‌ صورت گرفته و از سال ۲۰۰۹ و در جریان دستگیری‌ها، بیش از ۲۲۰۰ سلاح از آن‌ها کشف و ضبط شده است.

به اذعان رسانه‌های صهیونیستی، تنها در سال ۲۰۲۱، ۶۷۵ مورد تیراندازی در سرزمین‌های ۱۹۴۸ رخ داده که در ۴۶۳ مورد، این تیراندازی‌ها با استفاده از سلاح‌های سرقت شده از ارتش رژیم اسرائیل صورت گرفته است.

یکی از اسلحه‌های ساخته شده و توسعه یافته بر اساس M۱۶ در دست مبارزان فلسطینی

سایت «عرب ۴۸» نیز با آماری نزدیک به این، می‌گوید: ۷۰ درصد از تیراندازی‌ها در اسرائیل با سلاح‌های سرقت شده از ارتش اسرائیل صورت گرفته و این در حالیست که از سال ۲۰۱۳، سرقت سلاح از پادگان‌های اسرائیل، سالانه ۲۲ درصد افزایش داشته است؛ اتفاقی که به گفته روزنامه یدیعوت آحارونوت حالا به یک روند معمول تبدیل شده است.

سرقت این سلاح‌ها و واگذاری آنها به گروه‌های مبارز فلسطینی امروز به یکی از مهمترین دغدغه های سیستم امنیتی اسرائیل تبدیل شده است.

برخی منابع پلیس به «آحارونوت» گفته‌اند، بزرگ‌ترین نگرانی ما این است که این مهمات و سلاح‌هایی که قبلاً به سرقت رفته است، به دست گروه‌های فلسطینی برسد.