به گزارش مشرق، تجمع دانشجویان دانشگاه شریف دو شب پیش با حواشی زیادی همراه شد. در تجمع اعتراضی دانشجویان این دانشگاه شعارهای رکیکی شنیده شد که توسط معترضان به طور هماهنگ و مداوم فریاد زده شد. شعارها به قدری شنیع بود که حتی بسیاری از رسانه‌های ضدانقلاب نیز به صلاح خود ندیدند این شعارها را در خروجی‌ خود منتشر کنند.

محمد رحیمی از فارغ‌التحصیلان این دانشگاه در رشته توییتی نوشت: ویدئوی فحاشی‌ رکیک در #دانشگاه_شریف را دیدید؟ من که دانشجوی این دانشگاه بودم واقعا از مردم که مالیات می‌دهند تا هزینه این هتاکان شود خجالت کشیدم تازه این‌ها ورژنِ "نخبگانیِ!" مخالفان جمهوری اسلامی هستند.

رحیمی در ادامه نوشت: این فاجعه و فحاشی‌های بی‌شرمانه و بی‌سابقه جمعی از دانشجویان هتاک در #دانشگاه_شریف (که سطح آن برای لمپن‌ترین مخالفین جمهوری اسلامی هم قفل است) زمانی اتفاق افتاد که هنوز هیچ مواجهه امنیتی و انتظامی چه بیرون دانشگاه و چه درون دانشگاه رخ نداده بود.

شعارها به قدر تند و زننده بود که حتی برخی اساتید این دانشگاه که نظراتشان به دانشجویان معترض نزدیک بود نیز به تندی نسبت به این اتفاقات واکنش نشان دادند. دکتر محمدباقر شمس‌الهی استاد برق دانشگاه شریف در یادداشتی با عنوان «یکشنبه_ننگین» علاوه بر مواضع گذشته خود نوشت: « هتاکی‌ها و فحاشی‌های رکیک ناموسی در تجمع بعد از ظهر معترضین در کنار درب جنوبی نیز لکه ننگی بر ساحت فرهنگ و اخلاق در دانشگاه ما است.»

وحید کریمی پور نیز دیگر استادی که پیشتر نظراتش با دانشجویان تجمع کننده قرابت داشت در مطلبی با عنوان « چگونه یک جنبش می‌تواند به انحطاط کشیده شود» نوشت: من  نمی‌فهمم که چگونه یک جوان تحصیل کرده می‌تواند در جنبشی که برای احترام به زنان آغاز شده،‌ کنار یک همکلاسی دختر بایستد و چنین زبانی را برای بیان خشم‌اش به کار ببرد. »

تربیت تک بعدی و انحطاط فرهنگی

سید محمد امین صبحدل از ادوار تشکل‌های دانشجویی این دانشگاه نیز در توضیح علت این اتفاق  گفت: به نظر می رسد اتفاقات اخیر۳ دلیل اساسی دارد؛ دلیل اول این است که گستردگی و گسترش بیش از حد شبکه‌های اجتماعی در فضای دانشجویی پارامترهای اخلاقی را کاملاً زیر سوال برده است و مجموعاً اثرات اخلاقی منفی گذاشته است.

صبحدل همچنین زوال اساتید را دلیل دوم این اتفاقات دانست و گفت: اساتید ما در دانشگاه شریف در انزوا قرار گرفته‌اند و سعی می‌کنند بیشتر به مقالات خود بپردازتند و آن نقش مربی‌گری و تربیتی که یک استاد باید داشته باشد را ایفا نمی‌کنند. اساتید باید به میدان بیایند و تشکیل گفتمان بدهند اما روز به روز فاصله خودشان را از دانشجویان بیشتر می‌کنند.

این دانشجوی دانشگاه شریف با بیان اینکه کاهش برنامه‌های گفتمانی دلیل سوم این اتفاقات است، توضیح داد: در طی سال‌های گذشته مقام معظم رهبری به کرسی های آزاد اندیشی و بحث و مناظره تاکید دارند اما ما به آن سمت نرفتیم؛ یا اگر هم رفتیم صرفاً محدود به سلبریتی‌های فکری و افرادی که دنبال کننده زیادی دارند شده‌ایم. در صورتی که در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ اوج مناظرات دانشجویی بوده است.

سید جواد حسینی جامعه شناس سیاسی و استاد دانشگاه در واکنش به این ماجرا گفت: ما شاهد یک لمپنیسم در فضای اعتراضی هستیم. جریان دانشجویی یک جریان بسیار مهم و ریشه دار و میراث دار یک فرهنگ اعتراضی و انتقادی است. من بعید میدانم این افرادی که در دانشگاه شریف این کنش را از خودشان نشان دادند دانشجو بوده باشند یا نسبتی با جنبش‌ دانشجویی داشته باشند.

حسینی در ادامه گفت: حقیقتا تاریخ جریان دانشجویی بعد از این اتفاقات وقیح به دو نیمه تقسیم می‌شود. واقعا ما نمی‌توانیم این رفتار را در فضای دانشجویی کشور تحمل بکنیم. تبدیل شعار به الفاظ رکیک در فرهنگ ایرانی و اسلامی یک افت جریانی بود.

ناامیدسازی رسانه‌های ضدانقلاب دلیل اصلی کنش هیجانی

این جامعه شناس سیاسی در توضیح علت این افت جریانی گفت: یکی از مهم‌ترین دلایل این لمپنیسم، تاثیر پذیری از رسانه‌هایی است که تلقی فضای دانشجویی کشور را نسبت به آینده کشور با مفهوم ناامیدی همراه کرده است. یعنی این رسانه‌ها دانشجوی دانشگاه شریف را که یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور است به نقطه ناامیدی می‌کشاند. این تلقی سبب می‌شود فرد در کنش سیاسی و رفتاری خود متوسل به یک هیجان گفتاری بشود که فکر می‌کنم میراث‌داران جریان دانشجویی این اتفاق را نپذیرند. من انتظار دارم به زودی یک واکنش و مرزبندی و برائت جستنی از این ماجرا اتفاق بیافتند چون واقعا در تاریخ جنبش دانشجویی این لکه ننگ اتفاق نیافتاده بود.

توصیه رهبرانقلاب به کرسی‌های آزاداندیشی و سیاسی بودن دانشجو

این در حالی است که موضع رسمی مقامات اصلی کشور بر ترویج و گسترش باب نقد و گفت‌وگو بوده است.

رهبرانقلاب سال ۱۳۷۲ در مورد سیاسی بودن دانشگاه‌ها فرمودند: خدا لعنت کند آن دست‌هایی را که تلاش کرده‌اند و می‌کنند که قشر جوان و دانشگاه ما را غیر سیاسی کنند.

ایشان چند سال بعد در جلسه پرسش و پاسخ دانشگاه تهران‌ این جمله خود را کمی بیشتر تشریح کردند و فرمودند: من سه، چهار سال قبل از این گفتم که دانشجویان بایستی سیاسی شوند؛ و بعد هم علیه کسانی که دانشگاه را از سیاست دور کردند، تعبیر تندی کردم. یک سال بعد از آن، یا همان وقتها، در یک اجتماع دانشجویی گفتم که اشتباه نکنید؛ من که می‌گویم فعّالیت سیاسی، معنایش این نیست که فعالیت سیاسی حتماً باید علیه دولت، علیه مسؤولان و علیه نظام باشد. بعضی از بدخواهان، فعالیت سیاسی را این‌گونه تعبیر می‌کنند. فکر می‌کنند فعّالیت سیاسی، یعنی سیاسیکاری! این، یک نوع سیاسیکاری و یک نوع تقلّب است که آدم تصوّر کند فعّالیت سیاسی در دانشگاه، فقط با بدگفتن و با فحّاشی کردن و با اهانت کردن به این و آن حاصل می‌شود؛ نه. فعّالیت سیاسی، برای پیدا شدن قدرت تحلیل در دانشجوست. این دانشجو اگر قدرت تحلیل سیاسی نداشته باشد، فریب می‌خورد و فریب خوردن دانشجو، درد بزرگی است که تحمّلش خیلی سخت است. بالاخره اگر دانشجویان بخواهند قدرت تحلیل پیدا کنند، باید فعّالیت سیاسی بکنند؛ باید سیاست را بخوانند، بنویسند، بگویند، مذاکره و مباحثه کنند. تا این کار نشود، دانشجویان توانایی پیدا نمی‌کنند. عقیده من، هنوز هم همین است.(۷۷/۲/۲۲)

رهبرانقلاب در سال ۸۱ و سال ۸۸ توصیه جدی بر تشکیل کرسی‌های آزاداندیشی کردند و بارها فرمودند شنیدن نظرات مخالف در دانشگاه‌ها باید با ساز و کار نقد علمی شکل بگیرد.