به گزارش مشرق، سه نماینده فوتبال ایران در لیگ قهرمانان آسیا این هفته در شرایطی کاملاً نابرابر مقابل رقبای خود قرار گرفتند. این شرایط نابرابر، نه ارتباطی به تعداد مصدومان و محرومان داشت و نه ارتباطی با میزان امکانات و مسائلی از این دست، بلکه تنها به‌خاطر نوع برنامه‌ریزی‌های منحصربه‌فرد در فوتبال ایران از سوی سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال بود.
در حالی که کشورهای رقیب در قاره کهن رقابت‌های لیگ‌شان را به‌صورت کاملاً حرفهای و منظم برپا میکنند، لیگ مثلاً حرفهای ایران چنان نامنظم و بی‌برنامه مسیر خود را ادامه می‌دهد که برخی از تیم‌ها نزدیک به سه هفته است که مسابقه نداشته‌اند. به برنامه رقابت‌های لیگ که نگاه کنید، متوجه می‌شوید ظرف امروز و فردا و روزهای هفته آینده لیگ تعطیل است. علت را از هر کسی که بپرسید، نمی‌تواند جواب درستی به شما بدهد، اما توجه به صحبت‌های سیدمهدی رحمتی، سرمربی نساجی مازندران بعد از بازی این تیم با نماینده هندوستان می‌تواند تا حدود زیادی ماجرا را روشن کند.
رحمتی می‌گوید: «باید از سازمان لیگ و برنامه‌ریزی منظم و مرتب‌شان تشکر کنیم که هر سه روز برایمان بازی گذاشتند و تحت فشار کامل با تراکتور، سپاهان و سپس نوبهار بازی کردیم! تیمی که بازیکن نداشته باشد، اذیت می‌شود. در ادامه این راه که فشار مسابقات آسیایی برداشته شود، مطمئناً می‌توانیم اتفاقات خوبی را در لیگ برتر رقم بزنیم.»
این حرفهای سرمربی تیمی است که ادعای حرفهای بودن دارد. تیمی که می‌دانسته با چنین برنامه فشرده‌ای روبه‌روست، اما به‌رغم تعطیلی بیش از حد مسابقات لیگ ایران باز هم ناراضی است که بازیکنانش مجبور شده‌اند هر سه روز یک‌بار مسابقه بدهند تازه این در شرایطی است که نساجی باید از تیمی میزبانی می‌کرد که فوتبال کشورش در آسیا هیچ محلی از اعراب ندارد، یعنی نماینده هندوستان!
حرف‌ها و انتقادهای رحمتی را بگذارید کنار انتقادهای از این دست دیگر مربیان لیگ که نمونه این حرف‌ها را تکرار میکنند و بعد این حرف‌ها را مقایسه کنید با آمار تیمی مثل النصر عربستان حریف پرسپولیس تا متوجه شوید چرا بقیه پیشرفت میکنند و فوتبال ایران پسرفت. النصر عربستان تا پیش از بازی دوشنبه شب مقابل پرسپولیس ۲۷ بازی در فصل جدید برگزار کرده بود درحالی‌که سرخ‌های تهران در همین مدت زمان تنها ۱۳ بازی انجام داده بودند. النصر سه روز قبل از بازی با پرسپولیس در لیگ عربستان بازی کرد و سه روز بعد از بازی با سرخ‌ها باید به مصاف الهلال برود. حالا یکی پیدا شود و بگوید پرسپولیس کجاست؟
تمام لیگ‌های کشورهای آسیایی با نظم و ترتیب خاص و البته رعایت اصول حرفهای در حال برگزاری است. تنها روزهای فیفا هستند که آن هم برای چند روز و نه چند هفته رقابت‌های باشگاهی را تعطیل میکنند، اما داستان لیگ و فوتبال حرفهای ایران داستانی کاملاً متفاوت است. اینجا نباید به بازیکن، مربی و سرمربی زیاد فشار آورد و توقع نتیجه‌گیری و پیروزی هم داشت، فقط باید پول حرفهای به آن‌ها داد!
اینکه تیم‌های باشگاهی ایران در رقابت‌های باشگاهی آسیا با مشکل روبه‌رو می‌شوند شاید بخشی از آن مربوط به امکانات و بازیکن باشد، اما قطعاً بخش عمده‌ای از آن مربوط به این است که در روزهایی که رقبا در میدان حضور دارند و با رقابت خودشان را آماده میکنند، فوتبال ایران و تیم‌هایش در حال استراحت هستند، چون مثلاً ۱۰ روز قبل یک بازی برگزار کردند و نباید زیاد فشار رویشان باشد. اینکه مهاجم خارجی فلان تیم موقعیت صددرصد را خراب می‌کند، اول به این مسئله برمی‌گردد که باشگاه اصلاً او را در شرایط مسابقه قرار نداده که توقع گلزنی داشته باشد.
لیگ برتر فوتبال ایران تعطیل است، آن هم به بهانه‌های مختلف؛ یک ماه برای بازی‌های آسیایی و یک ماه برای یک مسابقه تیم ملی. به نظر می‌رسد اگر امکانش وجود داشت، حتی به بهانه بازی‌های پاراآسیایی هم لیگ را تعطیل می‌کردند یا مثلاً به بهانه اعزام تیم ملی کشتی و وزنه‌برداری! به هر حال نکته اینجاست که فوتبالیست حرفهای ایران زیاد نباید تحت فشار قرار بگیرد. این هم که دیگران لیگ‌هایشان را اینقدر مرتب برگزار و هر سه، چهار روز یک‌بار بازی میکنند برای این است که آن‌ها به بازیکنانشان اهمیت نمی‌دهند، والا مثل ما به آن‌ها استراحت می‌دادند.
فوتبال در آسیا با سرعتی خیره‌کننده به سمت حرفهای شدن درست در حال حرکت است و درست در چنین شرایطی فوتبال ایران همچنان آماتوروار حرکت می‌کند و تنها ادعای حرفهای بودن دارد. این واقعیتی است که این روزها به‌وضوح دیده می‌شود، اما آن‌ها که از کنار شعار حرفهای شدن فوتبال ایران کیسه‌هایشان را پر میکنند اجازه نمی‌دهند که این رشته در مسیر درست حرفهای شدن قرار بگیرد. رقبا بازی میکنند و برای رویارویی با ما آماده می‌شوند، ولی ما استراحت می‌کنیم و در رؤیا می‌بینیم که با برتری مقابل آن‌ها روی سکوی قهرمانی ایستاده‌ایم، درست مانند حکایت شتر و پنبه دانه، اما واقعیتی که امروز مشاهد می‌کنیم چیزی نیست جز پیشرفت رقبا و در جا زدن ما.
منبع: روزنامه جوان
