سرویس ورزش مشرق- یکی از محورهای ثابت صحبت های ورزشکاران و مسئولان ورزش در ماه های اخیر، پاداش مدال آوری و عوایدی است که این اتفاق برایشان رقم می زند. هر روز نیست که شخصی در این باری سخن نگوید و بر مبلغ و حجم پاداش ها نیفزاید یا از کم بودن آنها سخنی به میان نیاورد اما آیا این موضوع را نباید مورد تجدید نظر قرار داد؟

در این زمینه بخوانید:

قهرمان شدیم حواله پنکه هم نگرفتیم چه برسد خودرو!/ پسر آمریکایی مربی تیم ملی را در جام جهانی شکست دادیم

اگرچه این مطلب موافق نگاه حمایتی به ورزشکاران و مدال آوران است اما تبدیل این موضوع به یک تجارت و بیزینس، اتفاق تلخی است که توسط مدیران ورزشی رخ داده و توسط برخی ملی پوشان نیز بسط و گسترش یافته. نوع صحبت ها و گفتمان ایجاد شده در این باره که از بازیهای آسیایی هانگژو نیز ضریب یافت و تشدید شد، نشان می دهد که چگونه منزلت و جایگاه افتخارآفرنی به یک معامله و تجارت تغییر کرده! مرگ ارزش ها موجب شده تا شاهد این اتفاق تلخ باشیم که امروز هم چانه زدن برای پاداش را به وضوح می بینیم و می بینید.

آنچه اکنون در حال رخ دادن است، محصول مدیران تکنوکرات و بیگانه با مولفه های ورزشی است. امروز به نقطه ای رسیده ایم که ورزشکار به خود جسارت می دهد با ادبیاتی طلبکارانه، حتی حاضر نیست در قبال درآمدهای هنگفتی که به جیب زده، مالیات بپردازد و گردن کشی می کند. آری! ورزش به جایی رسیده که فرهنگ آن تغییر کرده و به یک بازار تجاری و معاملاتی تبدیل شده. مباحث امروز در رسانه ها نیز، خودمانی اش می شود؛ چند می گیری، مدال بگیری. همینقدر نازل و سطحی و البته، دردآورد ...