به گزارش مشرق، جعفرعلیان‌نژادی در مطلبی با عنوان متوجه امام زمان(عج) هستیم در کانال خود در ایتا نوشت:

گویا بین توجه کردن به چیزی با متوجه چیزی بودن تفاوت وجود دارد. هر چیزی ممکن است به هر دلیلی توجه ما را به خود جلب کرده و به سمت خود بکشد.اکنون که در نیمه شعبان قرار داریم خودبه‌خود توجه ما به حضرت جلب می‌شود. اما پرسش آن است که آیا ما متوجه امام زمان(ع) هم هستیم، یا خیر؟ توجه ما وجودی است یا تصادفی؟

همه رمز این پرسش در فهم مسأله حضور است. باید ببینیم آیا نزد خود واقعاً حضور داریم یا خیر. در یک فراز عجیب از زیارت جامعه کبیره، آمده است «و من قصده، توجه بکم» یعنی هر کس آهنگ خدا را داشته باشد، به شما(اهل‌بیت) رو می‌کند. به بیان دیگر برای قرب الهی، راهی بجز توجه به امام(ع) وجود ندارد. امام حاضر کیست؟

برداشت نگارنده آن است که درک حضور امام، منجر به حاضر شدن خود واقعی فرد، نزد خود می‌شود. حضور واقعی یعنی فائق آمدن بر دو خود وسوسه‌گر(اماره) و خود شکاک یا پرسشگر(لوامه) و حاضرشدن خود آرامش‌بخش(مطمئنه). شرط حاضر شدن خود واقعی، عبور از خواهش‌های دل و پرسش‌های ذهن شکاک به آرامش روح و روان است.

«الا بذکرالله تطمئن‌القلوب». این حضور ممکن نمی‌شود مگر با یاد و آهنگ خدا کردن. با یاد خدا، خود واقعی‌مان حاضر می‌شود. یاد خدا، منجر به تعهد دل‌، آگاهی خرد و بیداری روح می‌شود. حالا اگر آن فراز پرمعنای زیارت جامعه را به یاد بیاوریم، متوجه می‌شویم، آهنگ خداکردن مستلزم رو کردن به امام حاضر(ع) است.

اکنون می‌توانیم پیش خود داوری کنیم آیا متوجه امام‌زمان(عج) هستیم یا فقط گاهی توجه‌مان را مشغول می‌داریم. برای یافتن حضور حاضر امام، نیاز به خودپرسشگری و خودیابی داریم. خودشناسی کلید متوجه ولی خدا بودن است. برای هم‌زمان شدن با امام زمان، سرعت حضور خودمان را بالا ببریم. بی‌امام، بود ما «نمود» است.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.