به گزارش مشرق، احمدحسین شریفی، مدرس سطوح عالی حوزه علمیه قم در کانال خود در ایتا نوشت:
علیرغم همه دروغپراکنیهای دشمنان، حقیقت آن است که روش حکمرانی در جمهوری اسلامی و نظام مردمسالاری دینی، یکی از کاملترین و جامعترین روشهای «حکمرانی مردمی» بوده و هست.
دو روش عمده حکمرانی در طول ۴۶ سال گذشته که در حکمرانی اسلامی مورد توجه بوده است عبارتند از:
یک. «بهرهگیری از خِرد و تجربهی جمعی»
دو. «به کار گرفتن فکرها و زبانها و بازوهای کارآمد و گامهای استوار آحاد مردم».
یکی از نتایج و محصولات این نوع حکمرانی، تهیه، تدوین و تصویب اسناد بالادستی فراوانی برای بخشهای مختلف حاکمیت بوده است. تهیه این اسناد محصول کارهای سنگین و طاقتفرسای جمعی و بهرهگیری از «خرد نخبگانی» با لحاظ اقتضائات مکانی و زمانی و با نگاه به افق متعالی انقلاب اسلامی یعنی فردسازی، جامعهپردازی و تمدنسازی اسلامی بوده است. اسنادی مثل
1.سند چشمانداز،
2.بیانیه گام دوم انقلاب،
3.سند دانشگاه اسلامی،
4.نقشه جامع علمی کشور،
5.سند آمایش سرزمینی همراه با برشهای استانی آن،
6.قوانین برنامههای پنجساله توسعه (الان قانون برنامه هفتم)
7.سند تحول بنیادین آموزش و پرورش،
8.سیاستهای کلی نظام جمهوری اسلامی ایران در بخشهای مختلف جمعیت، خانواده، محیط زیست، منابع طبیعی، منابع آب، کشاورزی، توسعه دریامحور، حمل و نقل، بهداشت و درمان، سلامت، امنیت غذایی، علم و فناوری، مسکن و شهرسازی، پدافند غیرعامل، اصلاح الگوی مصرف، معدن، انرژی، نظام اداری، امنیت فضای تولید و تبادل اطلاعات و ارتباطات (افتا)، ترویج و تحکیم فرهنگ ایثار و جهاد و ساماندهی امور ایثارگران و دهها سند بالادستی دیگر،
بر این اساس رئیس جمهور در جمهوری اسلامی، نمیتواند خودسرانه، دگم و فارغ از مجموعه گرانسنگ اسناد بالادستی نظام عمل کند. او نه تنها باید این اسناد را قبول داشته باشد؛ بلکه باید خود را ملزم به اجرای آنها بداند؛ او باید بداند که «رئیس قوه مجریه» است و نه نظریهپرداز سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و علمی و .... اگر غیر از این باشد بدون شک، حاصل دوران ریاست جمهوری او چیزی جز اختلاف و انشقاق و ناکارآمدی و عقبماندگی و محرومیت و اتلاف منابع و هدررفت سرمایههای مادی و معنوی نخواهد بود.
*بازنشر مطالب شبکههای اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکهها منتشر میشود.